Επιμένω πως είναι αλλιώτικο το φως, εδώ. Πιο έντονο, πιο πηχτό, πιο γλυκό. Σχηματίζει τις μορφές με άλλον τρόπο. Αφήνει λιγότερες σκιές να σε συγκρατήσουν. Νιώθεις αλαφρότερος, σαν να'χεις λυτρωθεί από τη βαρύτητα.
Είναι αλλιώτικη όμως και η θάλασσα. Άλλοι ορίζοντες την καδράρουν. Δεν βλέπεις νησιά απέναντι, δεν βλέπεις στεριές.
Φταίει -θα πεις- που καταδικάστηκε η Κύπρος να κοιτάζει μόνο νότια. Να βουτάει το βλέμμα της στο πέλαγος που της απέμεινε.
Αυτό όμως της απέμεινε.
Η υπέροχη παραλία κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο του Κουρίου, μοιάζει με ζεστή αγκαλιά π' απλώνει τα χέρια της. Σαν φροντιστική μάνα. Σαν ταπεινή ικέτιδα.
Αφήνομαι στα διάφανα νερά της, εκτιμώντας ειλικρινώς την γενναιόδωρη τρυφερότητά της.
Άλλωστε κι εγώ, γέννημά της αισθάνομαι. Άλλωστε κι αυτή, πατρίδα μου νιώθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου