Κανονικά, αν πας σε μοναστήρι, περιμένεις να σε κεράσουν ένα λουκουμάκι ή κανένα γλυκό του κουταλιού: ένα κυδώνι, ένα βύσσινο, ένα τριαντάφυλλο, κανένα συκαλάκι. Όχι, την πάστα αμυγδάλου και το cannolo δεν τα περιμένεις. Εκτός κι αν είσαι στη Σικελία.
Και συγκεκριμένα στο Παλέρμο. Στο κέντρο του οποίου, βρίσκεται το ωραιότατο μοναστικό συγκρότημα της Santa Caterina -μεγάλη η χάρη της. Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1310 και για αιώνες στέγαζε δομινικανές μοναχές που ζούσαν σε αυστηρή απομόνωση και επιδίδονταν στην προσευχή και τη μελέτη. Αλλά επειδής κάπως έπρεπε να καλυφθούν και τα προς το ζην, οι μοναχές ξεκίνησαν να εμπορεύονται τα γλυκά που έφτιαχναν στην κουζίνα της Santa Caterina: biscotti, marzipan και βεβαίως cannoli. Ένα κεράκι πήγαινες να ανάψεις και βρισκόσουν στον Παρλιάρο.
Στα τέλη του 20ου αιώνα και λόγω έλλειψης νέων μοναχών, το μοναστήρι έκλεισε και μετατράπηκε σε μουσείο. Εντούτοις, η κουζίνα του συνέχισε να λειτουργεί ως ιδιωτική επιχείρηση υπό την ονομασία "I Segreti del Chiostro", τιμώντας τη μακρά παράδοση ζαχαροπλαστικής της Santa Caterina. Ναι, με τις αυθεντικές συνταγές των μοναχών και τα φρέσκα υλικά τους.
Παρότι το "I Segreti del Chiostro" είναι πλέον αρκετά διάσημο και συγκεντρώνει κάμποση πελατεία, σου δίνει την αίσθηση ενός κρυμμένου παραδείσου. Για να το εντοπίσεις, πρέπει να εισέλθεις από μία περίεργη πόρτα παραπλεύρως της εκκλησίας και να ανέβεις κάτι σκάλες.
Όπου σε περιμένει μία έκπληξη, διότι βρίσκεσαι σε μία εξαίσια εσωτερική αυλή με πολύχρωμα πλακάκια που την πλαισιώνουν στοές με κολόνες και μεγάλες ζαρντινιέρες. Σαν σκηνικό για ρομαντική κομεντί.
Κάπου στα δεξιά, βρίσκεται η μεγάλη, παλιά κουζίνα με τα γλυκά.
Όπου πέραν από τα διάσημα cannoli, θα βρεις cassata siciliana (γλυκό σε στρογγυλό σχήμα, με παντεσπάνι, ρικότα και γλασαρισμένα φρούτα), biscotti alle Mandorle (μαλακά μπισκότα αμυγδάλου, στα οποία είμαι απόλυτα εθισμένος και μπορώ να διατρέφομαι για εβδομάδες αποκλειστικά με δαύτα), torrone (μαστιχωτός κορμός με μέλι, αμύγδαλα και φιστίκια) και διάφορα άλλα καλούδια.
Αλλά θα μου επιτρέψεις να επικεντρωθώ στα cannoli, διότι τελοσπάντων τους έχω και μια αδυναμία! Τα οποία γεμίζονται εννοείται εκείνη τη στιγμή, μπροστά σου. Αφού αμφιταλαντεύτηκα μεταξύ του κλασικού cannolo, του cannolo φιστικιού και του cannolo με σοκολάτα, με κέρδισε το φιστίκι.
Με μεγάλη χαρά και προσμονή, είδα την πολύ επιδέξια κυρία, να παραγεμίζει τη ζύμη με τη ρικότα, να πασπαλίζει με ζάχαρη και να τσαλαβουτάει το cannolo μου στα φιστίκια. Και σε πληροφορώ ότι μιλάμε για μεγέθη extra large, απολύτως χορταστικά και μπαμπάτσικα. Σε σημείο που σχεδόν μετάνιωσα που παρήγγειλα δύο. Εντάξει, λέμε τώρα.
Βγήκα στην αυλή, κρατώντας τα canolli μου ωσάν να βαστούσα το Άγιο Δισκοπότηρο.
Κάθισα δίπλα στο σιντριβάνι, κάτω από τον ζεστό σιτσιλιάνικο ήλιο και δοκίμασα την πρώτη μπουκιά. Εντάξει, της κολάσεως -θου Κύριε, είμεθα και σε μοναστήρι! Τραγανή, λεπτή ζύμη που σπάει στο δάγκωμα, ολόφρεσκη ρικότα που βελάζει το γάλα μέσα της, υπέροχα φιστίκια που προσθέτουν απολαυστικούς τόνους γεύσης. Μπορώ να σου το περιγράφω για ώρες, ωσάν τον Γιώργο Κωνσταντίνου με το προφιτερόλ. Ποίημα, σου λέω! Σαν εκείνο του Σάαδη: "αγάπη μου, αγάπη μου"!
Αχ, αυτές οι μικρές απολαύσεις -ένα γλυκό που λιώνει στο στόμα, μία ειδυλλιακή αυλή στο κέντρο ενός μοναστηριού, μερικές στιγμές ησυχίας που διακόπτουν τη συνήθη ροή του χρόνου. Ίσως τελικά η ζωή αξίζει να μετριέται με αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου