It's clobberin' time

Υπήρξε ένα από τα πρώτα υπερηρωικά κόμικς που διάβασα όταν ήμουν μικρός -γύρω στα εννιά μου. Και είχα την τύχη να ξεκινήσω από το πρώτο τεύχος. Που σύστηνε τους Fantastic Four και τους παρουσίαζε στην πρώτη μάχη τους με τον Mole Man! Σε σενάριο του ευφυέστατου Stan Lee. Και βεβαίως με τα ανυπέρβλητα σκίτσα του Jack Kirby -ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς που κανονικά τα έργα του θα έπρεπε να εκτίθενται στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Οι εικόνες του Kirby ξεχείλιζαν από κίνηση και λυρισμό. Η φαντασία του έδινε στις χάρτινες μορφές, διαστάσεις σχεδόν μυθολογικές. Με έντονα χρώματα, υπερφυσικές αναλογίες και εκείνη τη χαρακτηριστική τεχνική με τις μαύρες κουκκίδες ("Kirby Krackle") που απεικόνιζε την ενέργεια και τις κοσμικές δυνάμεις.

Για πολλά χρόνια συνέλεγα τεύχη (αμερικάνικα και ανατυπώσεις στα ελληνικά από τη Μαμούθ) και παρότι πολλές από τις κατοπινές ιστορίες ήταν μάλλον χλιαρές, οι τέσσερις ήρωες παραμένουν ακόμα και σήμερα αναφορά στην παιδικότητά μου. Την οποία -θα τολμήσω να πω ότι- ουδέποτε απαρνήθηκα και ουδέποτε απώλεσα. Ναι, είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος με την geek πλευρά μου!

Παρότι οι προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές των Fantastic Four υπήρξαν οδυνηρά κακές, δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ετούτη τη νέα εκδοχή που άρχισε να προβάλλεται πριν μερικές ημέρες στις αίθουσες. 

Η κριτική ήταν μάλλον αποτρεπτική, αλλά -μεταξύ μας- για να εκτιμήσεις τέτοιες ταινίες, πρέπει να έχεις την πετριά. Πρέπει ρε παιδί μου να το ζεις. Να σου αρέσει να βλέπεις ήρωες με υπερφυσικές δυνάμεις να μάχονται εξωγήινα πλάσματα. Τι να κάμουμε, δεν κρίνονται αυτά τα φιλμς με τα συνήθη στάνταρντς. Δεν τα τοποθετείς δίπλα στον Μπουνιουέλ, τον Ταρκόφσκι και τον Κουροσάβα. Ξεύρεις τι πας να δεις. 

Ε λοιπόν, θέλεις η έξυπνη ρετρό-φουτουριστική αισθητική του Matt Shakman; Θέλεις ο συμπαθέστατος Pedro Pascal και η κούκλα Vanessa Kirby; Θέλεις η επική μάχη με τον Galaktus; Εμένα μια φορά, με κέρδισε. Εντάξει, τα έχουμε ξαναπεί: είμαι εύκολο κοινό για τέτοιες ταινίες. Αν κάτσω να το δω λίγο πιο σοβαρά, θα σου πω ότι το στόρι ήθελε περισσότερη δουλίτσα, η αλληλεπίδραση του Τζόνι με τον Μπεν δεν λειτούργησε ιδιαιτέρως, η κορύφωση δεν ήταν ικανή για να σου δημιουργήσει συναισθηματική ένταση και έφευγες με μία αίσθηση ανολοκλήρωτου. 

Αλλά τελοσπάντων, μιλάμε για τη μεταφορά στην οθόνη των Fantastic Four. Εμένα μου αρκούσε που τους έβλεπα εν δράσει και αναπολούσα τον εαυτό μου να διαβάζει τις περιπέτειές τους. Ξεύρεις, όπως συχνά λέγεται, η επιτυχία του εν λόγω κόμικ (και των λοιπών ηρώων που έπλασε στη συνέχεια ο Stan Lee) ήταν ότι παρά τις δυνάμεις τους, παρέμεναν καθημερινοί άνθρωποι με αδυναμίες και προβλήματα. Υπερήρωες μεν και ασταμάτητοι στη δράση, ευάλωτοι όμως στις σχέσεις τους με τους άλλους και συχνά αμήχανοι στη διαχείριση της ζωής τους. 

Έχουν περάσει κάμποσες δεκαετίες από τότε που διάβαζα συστηματικά εκείνα τα κόμικς. Αν όμως έχω καταλάβει κάτι στο μεσοδιάστημα είναι ότι έτσι παραμένουν και σήμερα οι υπερήρωες. Αδιαπραγμάτευτα ηθικοί και βαθιά ευαίσθητοι. Και μπορεί να σώσουν το σύμπαν σου ολάκερο, χωρίς όμως να φωνασκούν και χωρίς να περιμένουν κανενός είδους αντάλλαγμα. Excelsior!