Καλύβια Θορικού

Ένας από τους λόγους για τους οποίους έβρισκα πάντα ενδιαφέροντα τα Καλύβια (και πέραν των διάσημων ψητών τους) ήταν η ονομασία τους, την οποία φαίνεται πως έλαβαν από τον πρόχειρο καταυλισμό που έστησαν εδώ οι εργάτες των μεταλλείων του Λαυρίου και του Θορικού στ'αρχαία χρόνια. Αλλά και αργότερα, η ονομασία διατηρήθηκε και καθιερώθηκε καθώς αγρότες από τον Κουβαρά συνέχισαν να χτίζουν εδώ καλύβες για να διανυκτερεύουν την περίοδο της φύτευσης και της συγκομιδής. 

Ακόμα και σήμερα, θαρρώ, μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει στον τόπο ετούτο ότι όλα είναι περαστικά κι εφήμερα: οι καιροί που ταξιδεύουν πάνω από τα Μεσόγεια, οι άνθρωποι που στήνουν φαγοπότια στις ταβέρνες, οι ζωές που μετριούνται με καλοκαίρια. Ένα κουβάρι από προσωρινότητες -γοητευτικές καθώς αφήνουν χώρο για το απροσδόκητο, αλλά και αποτρόπαιες καθώς δεν σου συγχωρούν καμιά πρόβλεψη. Στήνεις την καλύβα σου και όσο αντέξει.  

Dept. Q

Χωρίς να διεκδικεί δάφνες φοβερής πρωτοτυπίας, το Dept. Q (Netflix) με κέρδισε, κυρίως λόγω της σκηνοθεσίας και των ερμηνειών. Η συνταγή με τον τσαλακωμένο πρωταγωνιστή (πολύ συνεπής ο Matthew Goode στο ρόλο του κυνικού και υπερόπτη ντετέκτιβ που τρώει και μερικές σφαίρες λόγω της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης), την ομάδα των outsiders που τον πλησιώνει και την υπόθεση που ξετυλίγεται αργά μέσα από μία σειρά μικρών αποκαλύψεων, καταφέρνει εντέλει να λειτουργήσει, διότι πολύ έξυπνα δίνει έμφαση στους χαρακτήρες και τη διαδικασία: την εμμονική επιμονή στη λεπτομέρεια και την κλασική προσέγγιση αστυνομικής διερεύνησης μιας υπόθεσης (μελέτη αρχειακού υλικού, ανακρίσεις, συνεχή follow-ups). Αρκετά αξιοπρεπής επιλογή για τους λάτρεις του neo-noir.

Suzanne

I would love to hold you if I can.

Μέγαρο Αρσακείου

Άρχισε επιτέλους να αποκαλύπτεται η όψη του Μεγάρου Αρσακείου προς τη Σταδίου, μετά από χρόνια εργασιών. Είθε να αποκαταστήσει κάπως την πληγωμένη αξιοπρέπεια του πολύπαθου δρόμου και να αναβαθμίσει το κάτω -πλήρως απαξιωμένο- μέρος του. 

Ωραία τα χρώματα που επιλέχθηκαν, αξιέπαινη η προσπάθεια διαφύλαξης της αρχιτεκτονικής ταυτότητας του κτηρίου -τέτοιες παρεμβάσεις μοιάζουν με μικρές νίκες στον ανέλπιδο πόλεμο κατά της ακαλαισθησίας και του βανδαλισμού. 

Δεδομένης μάλιστα της παντελούς αδιαφορίας από Δήμο και Πολιτεία για την κατάσταση στο κέντρο της πόλης, ως και το γνωστό κροκοδειλάκι που μοστραρίστηκε στη γωνία, μου φάνηκε πολύ συμπαθέστερο. 

Επίσης, βρήκα ιδιαιτέρως θαρρετή την απόφαση να εγκατασταθεί εκεί (και μάλιστα με γυάλινη, αστραφτερή βιτρίνα) το «Εμπειρία Ευρώπη»: πρώτον, διότι η ονομασία του μοιάζει σχεδόν να τρολαρει το τριγύρω περιβάλλον -ειδικά προς την Ομόνοια- και δεύτερον, διότι σε μια χώρα όπου ο αντιευρωπαϊσμός είναι μεν μειοψηφικός, αλλά εκφράζεται συχνά με βίαιο τρόπο, το εν λόγω μέρος φαίνεται σαν να προκαλεί την τύχη του.

Mare Adriatica

Ζεστός ήλιος, κρυστάλλινα, διάφανα νερά και κάμποσος κόσμος που απολαμβάνει ησύχως. Δίχως εκκωφαντικές μουσικές και ντβαντούρια. Εδώ στη Budva του Μαυροβουνίου, στις όμορφες, αλλά παγωμένες θάλασσες της Αδριατικής.

Lotus rules

Το βασανιστικό πρόβλημα της επιλογής μεταξύ cheesecake φιστικιού, cheesecake lotus και βάσκικου cheesecake, λύνεται ως γνωστόν με έναν μόνον τρόπο: τα παραγγέλνεις και τα τρία! 

📍Τοποθεσία: Samba Coffee Roasters, Πανόρμου

🏆Αποτίμηση: το lotus κέρδισε στα πέναλτι. 

⭐️Special guest star: τυχαία sugarfree γάτα στη διπλανή καρέκλα.

Easy lover

The Eternaut

Το αριστουργηματικό κόμικ "The Eternaut" που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Αργεντινή τη δεκαετία του 1950, κρύβει μία βαθιά αλληγορία: μια τοξική χιονόπτωση δολοφονεί εκείνους που βρίσκονται εκτεθειμένοι στη δημόσια σφαίρα και αναγκάζει τους εναπομείναντες ανθρώπους να επιβιώσουν κάτω από συνθήκες απόλυτης απομόνωσης και απειλής. Στην ιστορία του κόμικ, η χιονόπτωση —αργή και αδυσώπητη— δεν είναι απλώς ένα καιρικό φαινόμενο. Είναι η κάθοδος του αυταρχισμού: η παγωνιά που νεκρώνει κάθε έννοια ελευθερίας.

Σε αυτή την αλληγορία, η βία δεν είναι κραυγαλέα, αλλά ύπουλη. Δεν έρχεται με όπλα, αλλά με χιόνι. Καλλιεργεί τον φόβο, απομονώνει και καθιστά την επιβίωση ατομική υπόθεση. Η τοξικότητα και ο φανατισμός διαβρώνουν τους γείτονές σου, τους φίλους σου, τ'αδέλφια σου και τα παιδιά σου. Αλλά ακόμα και εσύ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, είσαι καταδικασμένος να αμφισβητήσεις ξανά και ξανά τον εαυτό σου. Ίσως αυτό είναι όμως και το κλειδί της σωτηρίας σου.

Παρακολουθώντας κανείς τη θαυμάσια τηλεοπτική μεταφορά του κόμικ στο Netflix, δεν μπορεί παρά να κάνει τις αναγωγές με το βίωμα των τελευταίων χρόνων (σχεδόν παντού στον κόσμο): οι κοινωνίες μας αποδεικνύονται εξαιρετικά εύθραυστες, τα αποκλίνοντα αφηγήματα οδηγούν σε λυσσαλέα μίση και οι τοξικές νιφάδες χιονιού συνεχώς πυκνώνουν. Η επιβίωση είναι μία άσκηση αξιοπρέπειας, ευθύνης και συνεχούς (αυτο)κριτικής -πολλές φορές, καταλήγει να είναι μία άσκηση μοναχικότητας.

Έτσι για την ιστορία, ο δημιουργός του "The Eternaut", Héctor Germán Oesterheld, απήχθη το 1977 λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης και έκτοτε θεωρείται νεκρός. Την ίδια τύχη είχαν τόσο οι κόρες όσο και οι γαμπροί του, ενώ η μόνη επιζήσασα ήταν η σύζυγός του.

Just let it go

Τζακαράντες

Αν οι νεραντζιές είναι το άρωμα της πόλης, οι τζακαράντες είναι η ανάσα της παραμυθίας της. Ψηλές κι ανάλαφρες, χιονίζουν γενναιόδωρα τα ανθισμένα τους κλωνάρια, στρώνοντας μωβ χαλί για να βαδίσουν πάνω του οι εναπομείναντες του κόσμου ετούτου, ρομαντικοί.