Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2020

Τα Χριστούγεννα του 2013

Χριστούγεννα του Δεκατρία και αποτυπώνω φωτογραφικά τις διαδρομές μου στην πόλη. Φορώντας την πιο εορταστική μου διάθεση, περισυλλέγω πολύτιμα στολίδια από το τριγύρω για τον δικό μου εορτασμό. 

Πρώτη στάση, το Christmas Factory. Στο Γκάζι.

Τρενάκια, ρόδες, καρουζέλ, παγοδρόμιο και κάμποσα χαμόγελα. 

Από τα παιδιά που φωτογραφίζονται με τον Ρούντολφ και γράφουν τα γράμματά τους στον Άγιο Βασίλη. Μπαίνω κι εγώ στον πειρασμό να του στείλω δυο κουβέντες, διότι σαν να μας έχει ξεχάσει εδώ χάμω. Εντάξει, το καταλάβαμε πως τα Γερμανάκια και τα Ολλανδάκια ήταν πιο φρόνιμα παιδάκια και δεν ξοδεύανε τα προηγούμενα χρόνια το χαρτζιλίκι τους, αλλά δείξε και μια μεγαλοθυμία ως Άγιος.  

Ευτυχώς κατέφυγα στο Χωριό της Σοκολάτας και ξέχασα κάθε πικρία! Και μπισκότα δοκίμασα και μελομακάρονα με σοκολάτα πήρα για το σπίτι! Στις αρχές κάθε Δεκέμβρη, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα επιδείξω σύνεση και εγκράτεια και φθάνω στα μέσα του μήνα να έχω φάει πεντέξι κουτιά γλυκά μόνος μου. Κάπου στην τρίτη εβδομάδα, σταματάω -όχι να τρώω, να έχω ενοχές! 

Τις τελευταίες ημέρες, περπάτησα αρκετές φορές την Ερμού. Έκαμνα τα ψώνια μου, πήρα δώρα,  χάζεψα τους καλλιτέχνες του δρόμου. Ο κόσμος είναι και φέτος αρκετός, η διάθεση παραμένει κατά τα συνήθη, επιφυλακτική. Θέλεις να αφεθείς, αλλά διστάζεις κιόλας. Είναι σκληρή η χειραφέτηση με τη νέα κατάσταση που φαίνεται να έχει εμπεδωθεί στη χώρα: τα διαθέσιμα χρήματα σαφώς λιγότερα, η ανεργία αυξανόμενη, η πολιτική ένταση σταθερά κλιμακούμενη. Ήταν κι αυτή η χρονιά δύσκολη: με τη δολοφονία του Φύσσα και τις εξελίξεις στο ακανθώδες ζήτημα της Χρυσής Αυγής, με το επεισοδιακό κλείσιμο της ΕΡΤ, με τις απεργίες, τις πορείες, τις διαρκείς αναταράξεις. Σαν να πετάς με ένα σκουριασμένο αεροπλάνο στα δυο χιλιάδες πόδια μέσα σε σφοδρή θύελλα και να μην ξεύρεις μήτε που πηγαίνεις μήτε αν οι πιλότοι έχουν την παραμικρή ιδέα από οδήγηση. Δένεις απλώς τη ζώνη σου και εύχεσαι για το καλύτερο.

Πέρασα και από την πλατεία Κλαυθμώνος. Στις αρχές Δεκέμβρη, είχε στηθεί εκεί παζάρι με προϊόντα από την Πελοπόννησο. Το μεσσηνιακό λάδι και τα κρασιά της Νεμέας, αναμιγνύονταν με τους ήχους από τα δημοτικά τραγούδια και τις μυρουδιές από τις γουρνοπούλες που σιγοψήνονταν στη σούβλα. Χριστούγεννα στην πιο ρουστίκ και βουκολική εκδοχή τους -που έρχονται και συναντιούνται με το Πάσχα.

Μετά τις 20 Δεκέμβρη, το ντεκόρ της πλατείας άλλαξε! Ένα αψηλό δέντρο στήθηκε στο κέντρο της, ένα καρουζέλ προστέθηκε παραδίπλα και μπόλικα ξύλινα κιόσκια που πουλούσαν διάφορα καλούδια, χειροτεχνίες και διακοσμητικά, τοποθετήθηκαν τριγύρω.

Σε έναν ειδικό χώρο συλλογής τροφίμων για τους άπορους, ο Δημήτρης Ουγγαρέζος βοηθούσε στη συγκέντρωση των προσφορών. Η Αθήνα της Γιορτής συναντά την Αθήνα της Κρίσης. Και σφιχταγκαλιάζονται.

Πιο πέρα, οι πλατείες Κοτζιά και Ομόνοιας παραμένουν αμετάπειστα υποβαθμισμένες. Η πόλη έχει αλλάξει, το έχουμε καταλάβει. Έχει πτωχύνει με πολλούς τρόπους. Και παρότι πασχίζει να γαντζωθεί από τις μνήμες της απολεσθείσας ευδαιμονίας, η αλήθεια της είναι αναπόδραστη: η Αθήνα έχει επιστρέψει στην προσφυγιά και τη μιζέρια που πάσχισε να ξορκίσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Τα στέκια χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών έχουν πληθύνει, το παραεμπόριο οργιάζει, οι κοινότητες των μεταναστών χτίζουν παράλληλες πραγματικότητες στην Αχαρνών, στην Κυψέλη, στο Μεταξουργείο και στον Κολωνό παρατημένες από τις στοιχειώδεις πρόνοιες του κράτους, τα προβλήματα συσσωρεύονται. 

Κάμποσα παζάρια στήθηκαν εφέτος, οι έρανοι πλήθυναν, το αγωνιώδες κάλεσμα για βοήθεια εντάθηκε. Όλα αυτά δεν επαρκούν για να καλύψουν το κενό και όσοι θεωρούν ότι οι εθελοντισμοί και οι πράξεις αλληλεγγύης είναι ικανή συνθήκη από μόνη της, κάνουνε λάθος. Χρειάζονται ολοκληρωμένες πολιτικές και παρεμβάσεις, χρειάζεται όραμα, σχέδιο και κάποιον να το υλοποιήσει. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, μα είναι επιτακτικά αναγκαίο. Αλλά δεν βαριέσαι, αυτά μοιάζουν με πολυτέλειες στη δική μας την περίπτωση.

Ακουλουθώντας τους Δρόμους Ζωής, βρέθηκα στο 87ο Διαπολιτισμικό Σχολείο Αθηνών. Για να συνεισφέρω στο μπαζάρ. Και ν'αγοράσω δωράκια και μαρμελάδες και σπιτικές λιχουδιές! 

Είναι αξιέπαινοι οι άνθρωποι που προσπαθούν για το καλύτερο. Αφού μας λείπουν τα υπόλοιπα, ας στηρίξουμε αυτές τις πρωτοβουλίες.

Φέτος, τα μαγαζιά στολίστηκαν θαρρώ περισσότερο από πέρσι και πρόπερσι. Το ίδιο και κάμποσα μπαλκόνια. Είναι μεγάλη η ανάγκη για μία εορταστική ανάπαυλα. 

Όσο συνεχίζεται η κρίση, οι αντοχές λιγοστεύουν. Επιζητάς διακαώς την εκτόνωση. Την απόδραση από την καθημερινότητα της διαρκούς έντασης. Πόσες ειδήσεις πια να αντέξεις; 

Σε μία πραγματικότητα συγκεχυμένη. Σε έναν τοίχο που δένουν οι χριστουγεννιάτικες στολές με τα αντιμνημόνια, η Μήδεια με τα μπουζούκια και οι απεργίες με τους Μαζού εντ δε Ζου.

Ανήμερα Χριστούγεννα, Πεδίον του Άρεως. Πλήθη κόσμου ανάμεσα στα κιόσκια με το χριστουγεννιάτικο παζάρι: Κινέζοι και Πακιστανοί μικροπωλητές, οικογένειες από την Ανατολική Ευρώπη να κοιτάζουν εξεταστικά την πραμάτεια αναζητώντας φθηνά ρούχα, παπούτσια και κάνα παιχνιδάκι για τα παιδιά. 

Η νέα ανθρωπογεωγραφία της πόλης γιορτάζει τα δικά της Χριστούγεννα.

Ιπποκράτους, ώρα οκτώ και δέκα το βράδυ. Στέκομαι απέναντι από ένα στολισμένο μπαλκόνι και κοιτάζω τα λαμπιόνια. Ωραία είναι. Κι ας είναι ασύμμετρα και προχειροβαλμένα. Κι ας μην έχουν τη λάμψη ή την καλαισθησία αντίστοιχων στολισμών που έχω απολαύσει σε άλλες χώρες του κόσμου. Ωραία είναι. Σχεδόν συγκινητικά. 

Εν αντιθέσει με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Αθήνα δεν φημιζόταν δα ποτές για τα Χριστούγεννά της. Μήτε παραδοσιακές, υπαίθριες αγορές διέθετε, μήτε σπουδαία διακόσμηση στα κτήρια και τους δρόμους της.

Σαν τον πτωχό συγγενή μοιάζει, συγκρινόμενη με τις Ευρωπαίες εξαδέλφες της: τις άλλες πρωτεύουσες που φοράνε τέτοια εποχή τα γιορτινά τους και επιδεικνύουν την ευημερία τους.

Αλλά η πόλη το παλεύει. Ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες της κρίσης, βρίσκει τρόπους να το προσπαθήσει.

Το Άττικα πρωταγωνιστεί στην Πανεπιστημίου. Με κάμποσα φωτάκια ν'αστράφτουν και το κτήριο ν'αλλάζει χρώματα.

Οι πολύχρωμες φαντεζί βιτρίνες του προσφέρουν μια εσάνς πολυτέλειας.

Η στοά Σπυρομήλιου βυθίζεται το βράδυ σε μία ελέκτρικ πανδαισία από μπλε και κόκκινα και μενεξεδιά.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου με πήγαιναν να ψωνίσω τα δώρα μου από το Μινιόν! Και χανόμουν εκεί ανάμεσα στα παιχνίδια και τα διάφορα ατράξιονς που στήνονταν στον τελευταίο όροφο. Η Χιονάτη με τους Επτά Νάνους, η Ζανέτ Καπούγια να τραγουδάει λάτιν κάλαντα, το χωριό του Άγιου Βασίλη. Όχι, τα λεφτά δεν ήταν περισσότερα τότες. Ήταν όμως οι προσδοκίες μεγαλύτερες. Από το αύριο και από τα όσα θα φέρει. Τα πράγματα βελτιώνονταν και είχες την αίσθηση ότι η ευχή "και του χρόνου καλύτερα", είχε σοβαρές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί.

Σήμερις θέλει θάρρος για να εορτάσεις τα Χριστούγεννα. Ειδικά αν δεν έχει πετρέλαιο η πολυκατοικία σου! Τα κλωνάρια στο δέντρο κρυσταλλιάζουν, το αστέρι στην κορφή μαραίνεται ενώ προχθές νομίζω πως άκουσα και τον έναν από τους μάγους της φάτνης να φτερνίζεται! Ύστερα, πέφτει κατα το βραδάκι κι αυτό το θολό, κίτρινο σύννεφο και πνίγει την πόλη. Από τα προσανάμματα που χρησιμοποιούν διάφοροι για να ζεσταθούν και από τα τζάκια που βρίσκονται στα σπίτια των προαστίων. Μπορεί τζάκια να μην διαθέτουμε όλοι, αλλά στα σίγουρα τα αναπνέουμε όλοι. Μπορείς να το πάρεις και ως πολιτικό σχόλιο αυτό, δεν με πειράζει.

Η φωταγωγημένη Βουλή στέκει κάπως αμήχανη μέσα σε αυτό το σκηνικό. Τα εξοργισμένα πλήθη έχουν αποσυρθεί αυτές τις μέρες, αλλά φαντάζομαι θα επανέλθουν. Οι παρτίδες παραμένουν ανοιχτές, οι διαφωνίες παραμένουν έντονες. 

Αλλά τι να κάμουμε; Θα πορευθούμε με αυτά που έχουμε. Θα υποστούμε τα όσα μας ξημέρωσαν. Όχι μοιρολατρικά και υποτακτικά. Είθε να τα αντιμετωπίσουμε όσο πιο συνετά και θαρρετά γίνεται. Με αποφασιστικότητα και διορατικότητα.

Αν δεν μας θέλει ο Άγιος Βασίλης, δεν τον εθέλουμε κι εμείς. Ας κάτσει εκεί στα Ροβανιέμι του να ξεπαγιάζει με τον τάρανδο, θα αναζητήσουμε αλλού τα δικά μας τα δώρα. 

Χριστούγεννα του 2013. Λίγο πριν αλλάξει το τρία σε τέσσερα, περιπατώ σε αυτήν την πόλη και περισυλλέγω πολύτιμα στολίδια για τον δικό μου εορτασμό. Τα αναζητώ στους δρόμους και τις πλατείες, στα μαγαζιά και τα σπίτια. Και ναι, εντέλει τα βρίσκω. Στην αλληλο-υποστήριξη και την αποδοχή. Στην κατανόηση. Στην αισιοδοξία. Στην έντιμη προσπάθεια για επιβίωση. Τα βρίσκω στους ανθρώπους που συνεχίζουν να χαμογελούν. Που αντιμετωπίζουν τα όσα συμβαίνουν με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στους άλλους, με ειλικρινή ευγένεια. Χωρίς άναρθρες κραυγές και υποκριτικά ξεσπάσματα. Με περίσκεψη. Ανθρώπους που δεν χαρίζονται, αλλά χαρίζουν. Γενναιόδωρους ανθρώπους. Αυτοί παραμένουν τα πολύτιμα στολίδια μου. Και χάρις εκείνους, βρίσκω πάντα τους λόγους να εορτάζω. 

Σημείωση: το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2013.

2 σχόλια:

  1. Είμαι πάρα πολύ περίεργη να δω τι έχεις να μας πεις για τα Χριστούγεννα του 2020!
    Ακόμα είσαι 7 χρόνια πίσω, αλλά ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα!
    Πολύ πολύ ωραία η ιδέα σου να "το πιάσεις" από πιο παλιά μέχρι το σήμερα :)
    Φιλιά πολλά και καλό ΣΚ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή ο Δεκέμβρης είναι πολύ πιεσμένος με πλήθος επαγγελματικών υποχρεώσεων και δεν υπάρχει πολύς χρόνος για συγγραφή αναρτήσεων, σκέφτηκα να αξιοποιήσω παλαιότερα κείμενα και φωτογραφίες. Πάντως σε διαβεβαιώ ότι κι εγώ είμαι περίεργος να δω τι θα βρεθεί να γράψω για τα Χριστούγεννα του 2020! :)

      Διαγραφή