Ο Μεγάλος Πόλεμος, η Θάτσερ και τα ιταλικά 60s

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων ιστορικών ζυμώσεων και εθνικών διεκδικήσεων που ήδη από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, φάνηκε πως θα εκτονώνονταν μέσω γενικευμένης σύγκρουσης. Το "The Long Road to War" (Netflix) εξιστορεί την πορεία των εξελίξεων, αναδεικνύοντας τα σχέδια των Κεντρικών Δυνάμεων αλλά και την πολυπλοκότητα των βαλκανικών υποθέσεων που τελικά έμελλε να καταστούν κρίσιμο κομμάτι της εξίσωσης. Με δεδομένο ότι το ντοκιμαντέρ είναι σέρβικο, έχει κανείς την πολύ χρήσιμη δυνατότητα να παρακολουθήσει μία αφήγηση που δεν υποτάσσεται στις συνήθεις οπτικές των μεγάλων δυνάμεων.

Τα έργα και οι ημέρες της Μάργκαρετ Θάτσερ έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολλών βιβλίων, αναλύσεων, ντοκιμαντέρ και ταινιών. Ανεξαρτήτως της κριτικής που μπορεί να ασκήσει κανείς, το πολιτικό εκτόπισμα της Θάτσερ και οι μεγάλες αλλαγές που επέφερε κατά την ενδεκαετή διακυβέρνησή της (κυρίως σε ιδεολογικό και συμβολικό επίπεδο), δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Χωρίς να προσθέτει κάτι ιδιαιτέρως καινούργιο, το ντοκιμαντέρ "Margaret Thatcher: The Iron Lady" (Netflix) υπενθυμίζει τους βασικούς σταθμούς της πολιτικής της καριέρας από τον Πόλεμο των Φόκλαντς ως τη σύγκρουση με τα συνδικάτα και παρακολουθείται με ενδιαφέρον. Πολύ εύστοχη βρήκα μία φράση του Μιτεράν που μνημονεύεται σε κάποιο σημείο: "Η Θάτσερ έχει τη ματιά του Καλιγούλα και το στόμα της Μέριλιν Μονρόε".

Το ‘1960’ του Gabriele Salvatores (Netflix) είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι στην μεταπολεμική Ιταλία, με μια αφήγηση που φέρνει στο μυαλό εκείνες τις θαυμάσιες, ασπρόμαυρες νεορεαλιστικές ταινίες του Ροσελίνι, του ΝτεΣίκα και του Βισκόντι. Η φτώχεια, η αγραμματοσύνη, το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο, η ελπίδα για οικονομική ανάπτυξη πάνω στα συντρίμμια του πολέμου, αλλά και η προσήλωση στη φαμίλια ως σταθερό σημείο αναφοράς και θεμελιώδες συστατικό αυτοπροσδιορισμού, νομίζω πως συνομιλούν και με τις δικές μας συλλογικές μνήμες. Αρκεί να αντικαταστήσει κανείς την Τσινετσιτά με τη Φίνος Φίλμ, τις φτωχογειτονιές της Νάπολης με τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, τους Ιταλούς επίδοξους εραστές τουριστριών στο Ρίμινι με τα καμάκια της Βουλιαγμένης και της Μυκόνου. Οι εικόνες από εκείνο το αντιπροχθές ενδύονται με την τρυφερότητα της νοσταλγίας που τείνει να εξωραΐζει το παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα υπενθυμίζουν πόσο ραγδαία άλλαξαν τα πράγματα μέσα σε διάστημα δύο γενεών.

Τσαΐτι

Αυτά τα ταβερνάκια δίπλα στη θάλασσα με το καλομαγειρεμένο φαγητό και την πελαγίσια αύρα να χαϊδεύει την αλμύρα πάνω σου μετά το μπάνιο, είναι μια από τις κορυφαίες απολαύσεις που προσφέρει αυτή η χώρα. Για αρχή, αγγουροντομάτα με ωραίο, παχύ λάδι, φρέσκο ψωμάκι για βούτημα, αρωματικοί κολοκυθοκεφτέδες και ροζέ, δροσερό κρασάκι. Και για κυρίως, σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές και ωραιότατος μουσακάς. Αλλά περισσότερο όλων, απήλαυσα το τοπικό τσαΐτι, που είναι μια πίτα με λευκό τυρί και μυρωδικά που γίνεται στο τηγάνι -άλλο να σου το περιγράφω και άλλο να το γεύεσαι! Εδώ στο Τζιβαέρι, στην προκυμαία της Νεάπολης, με αγνάντι τα αγαπημένα Κύθηρα.

Βανδή ή Βίσση;

Βουνό ή θάλασσα; Παστίτσιο ή μουσακάς; Παγωτό σοκολάτα ή καϊμάκι; Βανδή ή Βίσση; Μακάρι να είναι μόνο τέτοια τα καλοκαιρινά μας διλήμματα. Ειδικά με κάτι τράπερς που κακοφωνούν τελευταία, όαση ποιότητας έφθασαν να φαίνονται οι συνθέσεις του Καρβέλα και του Θεοφάνους. Κι ας στραβοτονίζεται το «αίμα», κι ας μην βγάζει σπουδαίο νόημα ο στίχος «τα καλοκαίρια μου μισά». Πάντως -έτσι για την ιστορία- σε όλα τα ως άνω διλήμματα, για εμέ η πλάστιγγα γέρνει προς τη δεύτερη επιλογή.  

Indigo Hotel, Βρυξέλλες

Εσωτερικοί χώροι πνιγμένοι στα φυτά, ευφάνταστες διακοσμήσεις tiki αισθητικής και πλήθος έξυπνα τοποθετημένων αντικειμένων (βιβλία κηπουρικής, κουτιά, ποτιστήρια κ.λπ.) δημιουργούν την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε θερμοκήπιο ή ακόμα καλύτερα πως περιπλανιέσαι στη ζούγκλα και ότι μπορεί να ξεπηδήσει κανένα περίεργο ζώο μέσα από τις φυλλωσιές. Η εμπειρία δεν περιορίζεται στο οπτικό αποτέλεσμα, αλλά επενδύει και σε άλλες αισθήσεις όπως η όσφρηση και η ακοή (αξιοποιώντας υποδειγματικά τις αρχές του 5-senses marketing): στους κοινόχρηστους χώρους κυριαρχεί ένα έντονο, ευχάριστο άρωμα βλάστησης, ενώ στους διαδρόμους προς τα δωμάτια ακούγονται παπαγάλοι και εξωτικοί ήχοι! Και όλα αυτά σε ένα επιβλητικό, παλαιό αρ-ντεκό κτήριο κοντά στον Βοτανικό των Βρυξελλών. Ξενοδοχείο Indigo στην Place Rogier.

Ονειροκρίτης ή όνειρο Κρήτης

Άντε να καταλάβω τα φίδια, τα δόντια (?), τις εγκυμοσύνες και τις πρώην σχέσεις. Αλλά να βλέπεις στο όνειρό σου σκίουρους (Ναμίμπια), ψείρες (Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαντόρ, Νικαράγουα) και κροκόδειλους (Καμπότζη), το λες και ιδιορρυθμία. Περιέργως, λεφτά ονειρεύονται μόνο στη Σλοβενία, τη Νότια Αφρική και το Μπελίζ, θρίλερ βλέπουν ξεκάθαρα στην Τσεχία, την Ουγγαρία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, την Κόστα Ρίκα, το Μάλι και τον Νίγηρα, ενώ το μυαλό των Γκανέζων και των Νιγηριανών είναι στο φύκι-φύκι (και των Αλβανών περίπου). Οι Κύπριοι βλέπουν θάλασσα, οι Ισλανδοί χιόνι -λογικό. Στην Μποτσουάνα ονειρεύονται φαγητό, στην Αιθιοπία παπούτσια -δυστυχώς αναμενόμενο. Στο Μπουτάν πάλι ονειρεύονται ουράνια τόξα -είναι γενικώς χαρούμενοι εκεί, αλλά ίσως φταίει και το υψόμετρο! 

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ανά τον πλανήτη, η ανάδελφος Ελλάς βλέπει στον ύπνο της... καπέλα! Η έρευνα δεν διευκρινίζει αν πρόκειται για τραγιάσκες, ημίψηλα, ψάθινα ή σομπρέρο. Ή αν πρόκειται για καπέλα στις τιμές. Ή αν τ΄όνειρο συνδέεται με το γνωστό σύνδρομο του Αντωνάκη ("παίρνω το καπέλο μου και φεύγω"!). Όπως και να'χει το πράγμα, επιβεβαιώνεται και πάλι περίτρανα η μοναδικότητα της φυλής και το ανένταχτο πνεύμα της! 

Ε είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;

Εντελώς μεταξύ μας, βρίσκω την ιταλική κουζίνα αρκετά μονότονη και αδικαιολόγητα παχυντική: κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ιταλία, πέφτω αρχικώς με λαιμαργία στα ζυμαρικά, τα προσούτα, τις πίτσες και τα τυριά, αλλά την τριτοτέταρτη μέρα, μπουχτίζω και αναζητώ άλλες διατροφικές επιλογές. Αλλά όπως τυχόν θα έχεις διαπιστώσει αν έχεις ζήσει τους Ιταλούς, η προσήλωσή τους στην πάστα και την πίτσα δεν σου αφήνει περιθώρια για πολλές εναλλακτικές και δυσκολεύεσαι να βρεις κάτι άλλο να φας. Θα μου πεις, ο καθείς με τις συνήθειες και τις εμμονές του -και δίκιο θα'χεις.

Στην Ιταλία λοιπόν, μακαρονάς. Ουχί τόσο από επιλογή, όσο από αναπόδραστη συνθήκη. Κι αφού το παίρνω κάθε φορά απόφαση, φροντίζω να το απολαμβάνω όσο περισσότερο μπορώ. Πένες μπολονέζ με μπόλικη παρμεζάνα, σπαγγέτι με λιαστές ντομάτες και βασιλικό, τρυφερό ροστ μπιφ και εκλεκτό κόκκινο κρασί. Σε μία ωραιότατη τρατορία στη Μάντοβα. Buon appetito!