Στοά Ανατολής

Πάντα με ενδιέφεραν οι στοές της Αθήνας. Τα δίκτυα στα σπλάχνα των κτηρίων της. 

Με τις μαρμάρινες επιφάνειες, τα μωσαϊκά, τους παλαιούς ανελκυστήρες, τις φροντισμένες επιγραφές, τα λιτά κλιμακοστάσια.

Από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι ετούτη.

Η Στοά Ανατολής. Στο κέντρο της πόλης, στην Αριστείδου.

Σε αυτές τις στοές δοκίμασε κάποτες η πόλη να ζήσει τον αστικό πολιτισμό της, τον μεταπολεμικό μοντερνισμό της. Σε αυτές τις στοές υφάνθηκαν εκ νέου οι ιστοί της εμπορικής και μικροεπιχειρηματικής της δραστηριότητας. Στη Στοά Καΐρη τα καταστήματα με είδη συσκευασίας, στη Στοά Μουτσόπουλων τα εργαστήρια ζαχαροπλαστικής, στη Στοά Ανατολή τα τυπογραφεία.

Πέρασαν γρήγορα οι εποχές, διαψεύστηκαν άσπλαχνα οι ελπίδες, ξέπεσαν απότομα και οι στοές. Σε κοιτάζουν πια ημιθανείς. Ανήλιαγες, αγέλαστες και ξεχασμένες. Πώς να βρει κανείς ουρανό όταν εγκλωβίζεται μέσα τους; Πώς να ατενίσει ορίζοντες; 

Σαν μαυσωλεία ονείρων μοιάζουν, σαν σημάδια γήρατος. Σαν βάναυσες χαρακιές στο ανέκφραστο πρόσωπο της πόλης.