Το Crail είναι ένα ήσυχο ψαροχώρι της Σκωτίας π' αγναντεύει τη Βόρεια Θάλασσα -για μένα, είναι ένα από εκείνα τα μέρη που με γαληνεύουν. Βρίσκεται βορειοανατολικά του Εδιμβούργου, μερικά χιλιόμετρα απόσταση από το Σεντ Άντριους. Χίλιοι εξακόσιοι άνθρωποι μένουν εδώ, στα όμορφα σπιτάκια που βρίσκονται γαντζωμένα στους καταπράσινους λόφους ή αραδιασμένα στα στενά δρομάκια γύρω από το γραφικό λιμανάκι.
Το χωριό δεν έχει πολλά πράματα να κάμεις. Καναδυό πάμπς, μερικά καταστήματα για τα βασικά, ελάχιστη κίνηση. Όλα υποτάσσονται στους σφοδρούς ανέμους που τρίζουν τα παράθυρα και στριφογυρίζουν τις πινακίδες. Και στη θάλασσα π΄ αλλάζει συνεχώς το τοπίο, καθώς φουσκώνει κι αποσύρεται ασταμάτητα κατά τη διάρκεια της μέρας -το πρωί με την πλημμυρίδα ξανοίγονται οι ψαράδες στ'ανοιχτά, το μεσημέρι με την άμπωτη, βλέπεις τις βάρκες σαστισμένες και ανήμπορες να στέκουν απάνου στις λάσπες.
Αυτή την εποχή, στα τέλη του φθινοπώρου, έχει πέσει εδώ πολύ η θερμοκρασία, βρέχει καθημερινώς και νυχτώνει νωρίς. Το αποδέχεσαι το κρύο, την αναπνέεις την υγρασία, το συνηθίζεις το σκοτάδι. Νομίζω ότι η ευτυχία του κάθε μέρους είναι η προσαρμογή σου σε αυτό. Δεν είναι πάντα εύκολη άσκηση, αλλά οφείλεις να την επιχειρήσεις.
Στον περίπατό μου, κοιτάζω τους θαλάσσιους ορίζοντες. Άλλοτε φέρνουν νηνεμίες, άλλοτε αντάρες, καμιά φορά και πιο ανέλπιστες εξελίξεις: στις 10 Ιουνίου του 1538, από τους ορίζοντες αυτούς ξεπρόβαλε ένας μικρός γαλλικός στόλος που μετέφερε ευγενείς, προικιά και μία βασίλισσα που για πρώτη φορά κατέφθανε στο βασίλειό της, τη Μαρία του Γκιζ.
Η Μαρία είχε γεννηθεί στη Λορένη και στις φλέβες της έτρεχε αίμα αριστοκρατικό. Ούσα πολύφερνος νύφη, φρόντισε να την εκαπαρώσει από νωρίς ο Λουδοβίκος της Ορλεάνης -ένας δούκας, πολύ συμπαθητικός-, που την επαντρεύτηκε το 1534 και απόκτησε μαζί της δύο παιδιά.
Όμως ο Λουδοβίκος δεν της εφτούρησε και λίγο πριν γεννηθεί το δεύτερο παιδί της, η Μαρία έμεινε χήρα στα εικοσιένα της. Την ίδια όμως περίοδο, είχε χηρέψει και ο βασιλιάς της Σκωτίας, Ιάκωβος ο Πέμπτος. Ο οποίος την είχε δει μια φορά πριν χρόνια και του είχε γυαλίσει. Και επειδής, έπαιζε το σενάριο "Σκωτία-Γαλλία, συμμαχία" κατά της Αγγλίας, της απέστειλε ωραιότατη επιστολή για να τη ζητήσει σε γάμο.
Έντρομος ο βασιλιάς της Αγγλίας, Ερρίκος ο Όγδοος, έσπευσε να της αντιπροτείνει γάμο μαζί του. Αλλά επειδής ο Ερρίκος ως γνωστόν ξεπάστρευε συζύγους για την πλάκα του, η Μαρία -που για πολλά μπορείς να την εκατηγορήσεις, αλλά βλήμα δεν ήτανε- αρνήθηκε την πρόταση του (με την περίφημη φράση "έχω μικρό λαιμό", καθώς όταν είχε δώσει ο Ερρίκος εντολή να αποκεφαλίσουν τη δεύτερη γυναίκα του, Άννα Μπολέυν, φέρεται να είχε πει στο δήμιο ότι το έργο του θα ήταν εύκολο γιατί η Άννα είχε πολύ μικρό λαιμό) και αποδέχθηκε την πρόταση του Ιακώβου.
Πράγματι, ετελέσθηκε ο γάμος στο παρεκκλήσι του κάστρου του Σατωντέν με παπά και με κουμπάρο και με κάθε επισημότητα, αλλά άνευ γαμπρού! Βλέπεις, ο Ιάκωβος παντρεύτηκε δια αντιπροσώπου. Έστειλε έναν δούκα για να σταθεί στη θέση του, να ρίξει τις υπογραφές και να κάνει τις χαιρετούρες -όχι για να μην λες ότι δεν τραβάγανε και οι Δούκες τα ζόρια τους, εκείνας τας εποχάς!
Εντέλει, στις 10 Ιουνίου, εδώ στο Crail, ο Ιάκωβος με τους αυλικούς του υποδέχθηκε το στόλο που θα του έφερνε τη σύζυγό του. Και πράγματι, αποβιβάστηκε εκείνη, καλοζωισμένη, αψηλή, με τα παρλεβού φρανσέ της και την αριστοκρατική φινέτσα της.
Μία τελετουργική πομπή τούς οδήγησε στο γειτονικό Σεντ Άντριους, στο Αβαείο του οποίου τελέσθηκε δεύτερος γάμος -αυτή τη φορά και με το γαμπρό παρόντα.
Αυτή η ιστορία είναι μεν συμπαθητική, αλλά δεν θα της έδινε κανείς και μεγάλη σημασία αν δεν ήξερε τα παρακάτω. Βλέπεις, η Μαρία του Γκιζ έμελλε να γεννήσει μία θρυλική κόρη, τη Μαρία Στιούαρτ, την τελευταία βασίλισσα της Σκωτίας, που αποκεφαλίστηκε από την Ελισάβετ. Αλλά της οποίας ο γιος, Ιάκωβος ο ΣΤ' θα ένωνε τα βασίλεια της Σκωτίας και της Αγγλίας.
Τα σύννεφα πυκνώνουν και πάλι πάνω από το Crail. Ήδη ένιωσα τις πρώτες σταγόνες. Κοιτάζω προς τη θάλασσα. Μήτε στόλοι, μήτε βασίλισσες διακρίνονται στον ορίζοντα. Κι όμως. Η ιστορία συνεχίζει να γράφεται με αναπάντεχους τρόπους. Κάποιες φορές, ακόμα και σε ήσυχα ψαροχώρια π'αγναντεύουνε πελάγη. Κάποιες φορές, ακόμα και ανάμεσα στις φάσεις της παλλίροιας που μοιάζουν επαναλαμβανόμενα ίδιες, αλλά ουδέποτε είναι. Πρέπει να'χει κανείς το νου του να βλέπει αλάργα, την επίγνωση να μην επαναπαύεται στις ησυχίες και κάποια προνοητικότητα να μετράει ενδεχόμενα. Μήτε που φαντάζεσαι τι μπορεί να ξεβγάλει η θάλασσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου