Whynik: Δεκεμβρίου 2021

Αποχαιρετώ αυτή τη δύσκολη χρονιά με εικόνες από την εορταστική Θεσσαλονίκη. Κι ας ήταν σύντομο το πέρασμά μου από εδώ, κι ας στερήθηκα τη χαρά να συναντήσω δικούς μου ανθρώπους (συγγενείς και φίλους) λόγω κορονοϊού, απήλαυσα μερικούς περιπάτους τηρώντας όσο ευλαβικότερα μπορούσα τα μέτρα προστασίας. Στα λημέρια μου τριγύρισα, στα στέκια μου επέστρεψα. Μου είναι άλλωστε τόσο οικεία αυτή η πόλη, έχω πλέξει με τα χρόνια τόσες συνήθειες πάνω της, που ενίοτε ξεγελάω τον εαυτό μου πως είμαι κάτοικός της και πως στην Αθήνα απλώς κατεβαίνω για δουλειές.

Είναι εντυπωσιακή η χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη. Στην Τσιμικσή τα καταστήματα φορούν τα γιορτινά τους.

Ακόμα και τα δέντρα γίνονται πιο φαντεζί.

Μην ψάχνεις για πολυκοσμίες και λαοθάλασσες στις φωτογραφίες μου. Όχι πως δεν ξεχύθηκαν τα πλήθη εφέτος στους δρόμους -χαμός έγινε πάλι! Απλώς εγώ απέφευγα συστηματικά την έκθεσή μου στον κόσμο.

Είτε κυκλοφορώντας πολύ νωρίς το πρωί, είτε παρακάμπτοντας τους συνωστισμούς και επιλέγοντας πιο ήσυχες διαδρομές.

Με καταδρομικό τρόπο κατηφόρισα καναδυό φορές την πλατεία Αριστοτέλους για να χαζέψω το στολισμό.

Δεκάδες μικρά έλατα λαμποκοπάνε κατά μήκος της και ανάμεσά τους μίνιμαλ κατασκευές που αναβοσβήνουν σε διάφορα χρώματα.

Η πλατεία αλλάζει μαζί τους διαθέσεις σαν να μην μπορεί ακριβώς να αποφασίσει προς τα που φυσάει εντέλει ο Βαρδάρης της.

Στο άνοιγμα προς τη θάλασσα στέκει ένα θεόρατο δέντρο και τριγύρω του σπιτάκια, φωτεινές στήλες με ντισκομπάλες που αστράφτουνε και κιόσκια με ραδιοφωνικούς παραγωγούς που παίζουν μουσική. Υπερβολή; Ίσως. Αλλά δεν πειράζει καημένε, χρειάζεται και λίγη υπερβολή.

Και τελοσπάντων ακόμα και ο πιο δύστροπος και ασυγκίνητος άνθρωπος να είσαι, όλο και θα κοντοσταθείς για καναδυό πόζες. Νάχεις να θυμάσαι αυτές τις γιορτές των πανδημικών μεταλλάξεων.

Δέντρα έχουν στολιστεί σε πολλά σημεία της πόλης. Να ένα ωραιότατο έξω από το κτήριο της ΧΑΝΘ.

Κι ένα ακόμα μπροστά από την υπέροχη Αγία Σοφία.

Στον παρακείμενο πεζόδρομο, το γνωστό χαλί με τα φωτάκια μπλεδίζει την εικόνα. Ασορτί με το ομότιτλο ζαχαροπλαστείο στη γνωστή γωνία.

Στα μπλε έχει ντυθεί και η περιοχή με τα λουλουδάδικα. Εκεί δίπλα στο Γιαχουντί Χαμάμ.

Σε παραμυθένιο σκηνικό έχουν μεταμορφωθεί τα Λαδάδικα.

Τα εστιατόρια είναι γεμάτα από νωρίς, τα μπαράκια δονούνται ως τα ξημερώματα -τουλάχιστον προ της επιβολής των τελευταίων μέτρων. Στις πρωινές μου βόλτες, συναντώ τους τελευταίους ξενύχτηδες. Δύσκολα εγκαταλείπει η πόλη τα χούγια της.

Στη νέα παραλία έχουν στηθεί γεωμετρικές κατασκευές που αναβοσβήνουν, σκίζοντας την καταχνιά του Θερμαϊκού και το σκοτάδι της νυκτός.

Αυτή η μεγάλη βόλτα δίπλα στη θάλασσα παραμένει βάλσαμο και εκτόνωση. Η πιο σημαντική παρέμβαση στην πόλη, εδώ και δεκαετίες. Άλλαξε τη φυσιογνωμία της, άνοιξε τους ορίζοντες της.

Μια χριστουγεννιάτικη αγορά με καλαίσθητα ξύλινα κιόσκια έχει στηθεί στην αποβάθρα του λιμανιού. Μπορεί κανείς να αγοράσει εδώ λουκουμάδες, ζαχαρωτά, μπισκότα και λογής λογής καλούδια.

Ναι, η πόλη έχει φορέσει τα γιορτινά της εις πείσμα των κακότροπων καιρών.

Στα εμπορικά κέντρα, Αγιοβασίληδες και Αγιοβασιλίτσες ανταλλάσσουν φιλάκια δίχως μάσκες.

Και μολυβένια στρατιωτάκια παρατάσσονται δίχως αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ τους.

Δεν ξεύρω τι δώρο ζήτησες εσύ εφέτος κι αν ήσουν αρκετά φρόνιμος για να το δικαιούσαι, αλλά σε κάθε περίπτωση άμα το λάβεις, μην ξεχάσεις να απολύμανεις τα χέρια σου πριν το ξετυλίξεις.

Ναι, ζούμε οξύμωρες πραγματικότητες.

Από τη μια οι κατάφωτοι δρόμοι, οι στολισμένες βιτρίνες και η εορταστική διάθεση των ημερών, από την άλλη οι καθημερινές απώλειες, τα χιλιάδες κρούσματα και τα περιοριστικά μέτρα.

Ζούμε πραγματικότητες αλλόκοτες -ακόμα κι αν βλέπουμε τις ίδιες εικόνες ή ακούμε τις ίδιες ειδήσεις, τις ερμηνεύουμε και τις βιώνουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Εκεί που κάποιος βλέπει μια υγειονομική απειλή, κάποιος άλλος βλέπει διεθνή πλεκτάνη των φαρμακοβιομηχανιών, άλλος επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και άλλος επίθεση κατά της ορθοδοξίας. Συνομωσιολογικά σενάρια, ιδεολογήματα, αναλύσεις, ατέλειωτες αψιμαχίες εντός και εκτός Διαδικτύου και διχασμοί. Εμείς και εσείς. Εγώ και όλοι οι άλλοι.

Όλο αυτό το διάστημα, η πανδημία έχει λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής. Του φόβου, της απόγνωσης, της μοναξιάς. Αλλά και της ασυνειδησίας, της απερισκεψίας, της τοξικότητας. Λες και ο κορονοϊος έχει βαλθεί να αποκαλύψει όλες μας τις αδυναμίες και να μας απογυμνώσει από τα συνήθη μας φτιασιδώματα. Εδώ και καιρό, η νοσηρότητα δεν αφορά μόνο σε επιπτώσεις επί της φυσιολογίας μας, αλλά επηρεάζει ψυχοκοινωνικές παραμέτρους της ζωής μας. Τα νεύρα μας -καθόλου καλά δεν είναι τα νεύρα μας.

Είναι σίγουρο πως αλλαγμένοι θα βγούμε από αυτή την περίοδο. Θα μου πεις, ας βγούμε πρώτα ζωντανοί και μετά συζητάμε τα υπόλοιπα. Δίκιο έχεις, απλώς διαπίστωση κάνω για την επαύριο.

Ξημερώνει όμως νέα χρονιά, δεν είναι ώρα για διαπιστώσεις αλλά για ευχές.

Δυο χιλιάδες είκοσι δυο -πολλά τα δυάρια, πολλοί οι προβληματισμοί, πολλές οι ανησυχίες. Τι να ευχηθεί λοιπόν κανείς σε μία εποχή τόσο μεγάλης αστάθειας και αβεβαιότητας; Ακόμα κι αν έχουμε αρχίσει να χειραφετούμαστε με την ιδέα των συνεχών κρίσεων, δεν παύουμε να ελπίζουμε στην αποκατάσταση μιας κάποιας κανονικότητας. Αυτό νομίζω εύχονται οι περισσότεροι, μαζί με τα συνήθη περί υγείας και ευτυχίας. Να ξαναβρούμε την απολεσθείσα μας κανονικότητα.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Είμαστε εν τω μέσω θυέλλης. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς παρά ελάχιστα υποψιασμένος για να καταλάβει πως μας περιμένει ένας πολύ σκληρός Γενάρης. Και ποιος ξευρει τί άλλο παρακάτω.

Εκείνο λοιπόν που θα μας ευχηθώ εφέτος είναι ανθεκτικότητα -αυτό ακριβώς, ανθεκτικότητα. Για να αντέχουμε τα μανιασμένα κύματα που μας σφυροκοπούν. Και πώς μπορεί να κερδίσει κανείς την ανθεκτικότητά του; Έχοντας κάμει την προεργασία του. Κρατώντας την μαθησιακή του καμπύλη όσο μπορεί ψηλότερα. Δουλεύοντας τα σενάριά του, καλλιεργώντας την προσαρμοστικότητά του. Ευθυγραμμίζοντας τις ανάγκες και τις επιδιώξεις του με τα δεδομένα και τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Ανθεκτικότητα, σου εύχομαι ολόψυχα. Σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική. Διότι ο πρώτος στόχος παραμένει η επιβίωση. Για να μπορεί κανείς να χτίσει εν συνεχεία την ανάπτυξή του και να επιχειρήσει τις υπερβάσεις του.

Καλή μας χρονιά!

Παρά τις αδυναμίες του (π.χ. κάποιες κακογραμμένες σκηνές που θα μπορούσαν να λείπουν και τη Μέριλ Στριπ που αδυνατεί να κουμαντάρει τον ρόλο της), το Don’t Look Up έχει αρκετές αρετές: τις ερμηνείες της Jennifer Lawrence και του Leonardo DiCaprio, την καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία, τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ και βεβαίως το πολύ ενδιαφέρον πολιτικοκοινωνικό σχόλιο που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα -ακόμα κι αν κάποιες φορές πλασάρεται ως χοντροκομμένη πολιτική σάτιρα. Στην εποχή των λογής λογής Τραμπ, του κανιβαλισμού των social media, του ανορθολογισμού και της αμφισβήτησης της επιστήμης, του αμοραλισμού και της επιδίωξης εύκολου πλουτισμού, της συνεχούς γελοιοποίησης, ίσως εντέλει και να έχει πέσει ήδη ο κομήτης στο κεφάλι μας.