Διακόσια πενήντα χρόνια

Κι αν είσαι μόνος, κλεισμένος σε ένα σπίτι, με το που σε χαϊδεύουν οι πρώτες νότες της Σονάτας του Σεληνόφωτος, ο χώρος γεμίζει με την αφθονία σου.

(Αντίο, δύο χιλιάδες είκοσι. Μακάρι να σε θυμόμασταν μόνο ως έτος Μπετόβεν.)

The Power of Love

Εν όψει του (συμβατικού) ημερολογιακού τέλους της χρονιάς, νομίζω είναι κατάλληλη στιγμή για μία ανασκόπηση όλων εκείνων στη ζωή μας για τα οποία είμαστε ευγνώμονες. Όλων εκείνων που μάθαμε μέσα στη χρονιά, όλων των δυσκολιών που υπερβήκαμε, όλων των προσωπικών εξελίξεων που προσέθεσαν πολύτιμες ψηφίδες στη μεγάλη εικόνα της ζωής μας. Και βεβαίως, όλων των αγαπημένων μας ανθρώπων για τους οποίους αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε να προσπαθούμε και να γινόμαστε καλύτεροι.

Τα Αλεξανδρινά της Δεινοκράτους

Έχοντας ήδη περπατήσει καμιά δωδεκαριά χιλιόμετρα, τα σκαλοπατάκια της Πλουτάρχου, μου φάνηκαν ιδιαιτέρως επίπονα. Φθάνοντας στο ύψος της Δεινοκράτους, απεφάσισα να σταθώ για λίγο να μαζέψω τις ανάσες μου. Κοίταξα ασυναίσθητα προς τα πάνω. Ο καιρός δεν θέλει φέτος να βαρυχειμωνιάσει, οι νεραντζιές είναι φορτωμένες με καρπούς. Από ένα ανοιχτό παράθυρο, μου χαμογέλασαν δυο Αλεξανδρινά. Ανασκουμπώθηκα και συνέχισα.

Παπαδιαμαντοπούλου & Αιγηνίτου

Πολυκατοικία του ‘30 στη συμβολή των οδών Παπαδιαμαντοπούλου & Αιγηνίτου στα Ιλίσια. Σταναχωρήθηκα πριν χρόνια όταν είχα διαβάσει πως υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να κατεδαφιστεί. Ευτυχώς το σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε. Τουναντίον είδα πως έγιναν προσφάτως εργασίες συντήρησης και το κτήριο ξαναβρήκε τον παλιό, καλό εαυτό του. Μπορεί να μας έχουν μείνει πια ελάχιστα ενδιαφέροντα αρχιτεκτονήματα από το παρελθόν (αναλογικά με το μέγα πλήθος των εξαμβλωματικών κτηρίων που πληγώνουν τα αστικά μας τοπία και συντριβούν αισθητικά την καθημερινότητά μας), αλλά έχω την αίσθηση ότι τελευταία γίνεται μια κάποια προσπάθεια να αναδειχθούν αρκετά από εκείνα που διεσώθησαν. Κι αυτό είναι μια κάπως παρήγορη εξέλιξη.

A Merry Little Christmas

Μικρά ή μεγάλα, ευτυχισμένα να'ναι!

Λευκά Χριστούγεννα

Ας αγκαλιάσει το λευκό όλα τα χρώματά μας, επιφυλάσσοντας ευτυχισμένες στιγμές για όλους μας και λούζοντας στο γενναίο φως τις απελπισίες μας.

Τα Χριστούγεννα του 2020

Τι χρονιά κι ετούτη! Ποιος μπορούσε στ'αλήθεια να φανταστεί όλα όσα ζήσαμε εντός του 2020. Τις απώλειες, τις αγωνίες, τα αντισηπτικά, τις καραντίνες, τις τηλεδιασκέψεις, τα άγχη, τις μάσκες, τις εξόδους με sms, τους εγκλεισμούς, τα υγειονομικά πρωτόκολλα, τις στοίβες με τα ζυμαρικά στο ντουλάπι, τις ματαιώσεις. Εφαρμόζοντας με τη μεγαλύτερη σχολαστικότητα που μπορώ τις ρουτίνες της καθημερινής μου αυτοπροστασίας (τακτική αντικατάσταση μάσκας, καθημερινός καθαρισμός πληκτρολογίου / ποντικιού / τηλεφωνικής συσκευής & επιφάνειας εργασίας μου με το που φθάνω στο γραφείο, χρήση χαρτομάντιλων για να πιάνω πόμολα σε κοινόχρηστους χώρους, συχνότατα πλυσίματα των χεριών με σαπούνι ή αντισηπτικό κ.λπ.), υπήρξαν πολλές στιγμές όλο αυτό το διάστημα, που στάθηκα και αναρωτήθηκα αν όσα ζω συμβαίνουν στ'αλήθεια ή βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε κάποιο δυστοπικό εφιάλτη. Ιδίως εκείνες οι κάποιες φορές που χρειάστηκε να πάω στο γραφείο κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, θα μου μείνουν αλησμόνητες: ασυνήθιστος καθώς ήμουν ακόμα στη νέα κατάσταση, όλα μου φαίνονταν αδιανόητα -οι έρημοι δρόμοι, οι ελάχιστοι άνθρωποι που έτρεχαν φοβισμένοι στους δρόμους, η ησυχία στα πεζοδρόμια. Σαν αστροναύτης αισθανόμουν, καθώς προσπαθούσα να ελέγχω την παραμικρή μου κίνηση. Στο γραφείο, ανεβοκατέβαινα τους καμπόσους ορόφους αποκλειστικά από τις σκάλες, σχεδίαζα κάθε μου διαδρομή ώστε να ελαχιστοποιήσω την έκθεσή μου σε άλλους, προγραμμάτιζα όλες τις υποχρεώσεις μου ώστε να τις εκπληρώνω προληπτικά (ακόμα και σε βάθος εβδομάδων) για να μην χρειάζεται να επανέρχομαι. 

 

Αυτός ο χρόνος ανέτρεψε άρδην την καθημερινότητά μας. Δεν νομίζω να έχω ξαναπεράσει τόσο χρόνο στο σπίτι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν έχω μπει σε λεωφορείο, τρόλεϊ ή μετρό για δέκα συναπτούς μήνες. Χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά και σε όλα τα υπόλοιπα (κοντινά ή μακρινά) πηγαίνω με τα πόδια. Επίσης σπανίως επισκέπτομαι σουπερμάρκετ (ψωνίζω διαδικτυακά), δεν μπαίνω σε καταστήματα παραμόνο αν πρόκειται για επείγουσα ανάγκη, αποφεύγω χώρους μεγάλης συνάθροισης, δεν κάνω επισκέψεις σε σπίτια άλλων. Και βεβαίως, δεν ταξιδεύω. Από τις οκτώ με δέκα χώρες που επισκεπτόμουν κατά μέσον όρο κάθε χρόνο, φέτος έπεσα στη μια. Την μία και μόνη στην οποία πρόλαβα να πάω στις αρχές της χρονιάς, πριν ξεκινήσει η πανδημία. Προφανώς όλα αυτά μοιάζουν εκπτώσεις και στερήσεις πολυτελείας μπροστά στην καταστροφή που έχει επέλθει και στην πίεση που ασκείται σε ανθρώπους οι οποίοι πλήττονται ευθέως από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. Και βεβαίως, ωχριούν μπροστά στην απώλεια των χιλιάδων ανθρώπων που θα ήταν ανάμεσά μας αν δεν τους είχε ξημερώσει ο κορονοϊός, μπροστά στην οδύνη εκείνων που έμειναν πίσω, στην ταλαιπωρία εκείνων που νόσησαν και χρειάστηκαν νοσηλεία και μπροστά στην υπαράνθρωπη προσπάθεια που καταβάλουν εκείνοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε κομπάρσοι σε αυτή τη συλλογική τραγωδία.

Πώς να εορτάσει κανείς λοιπόν εφέτος; Πού να βρει τη διάθεση και το κουράγιο μετά από αυτό το αδυσώπητο έτος; Στους δυοτρεις περιπάτους που επιχείρησα στο κέντρο της πόλης τις τελευταίες ημέρες (με κάμποσα ζιγκ ζαγκ για να αποφύγω τον κόσμο και με ένα σχεδόν καταδρομικό πέρασμα από τη νυχτερινή Πλατεία Συντάγματος), προσπάθησα να συλλέξω μερικές εικόνες για να θυμάμαι. Τα φώτα, τα δέντρα, οι διακοσμήσεις επιμένουν (και καλώς) πως η ζωή συνεχίζεται. Κάνοντας μια αναδρομή σε αντίστοιχες φωτογραφίες που είχα βγάλει τα προηγούμενα χρόνια, υπενθύμισα στον εαυτό μου πως έτσι ακριβώς προχωράει η ζωή. Μέσα από δυσκολίες, από ανατροπές, από σκαμπανεβάσματα. Η αίσθηση βεβαιότητας που μας δίνουν οι ρουτίνες μας δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση και η εναλλαγή μεταξύ χάους και τάξης θα συνεχίζεται αέναα στις κοινωνίες μας και στις ζωές μας. Το να κατανοήσει κανείς αυτή την νομοτέλεια ας πούμε ότι είναι εύκολο, το να την αποδεχτεί όμως παραμένει εξαιρετικά δύσκολο.

Χριστούγεννα του 2020. Σε μια χώρα που εδώ και δέκα χρόνια δοκιμάζεται από διαρκείς κρίσεις. Κουρασμένοι είμαστε, αποκαμωμένοι. Ήρθε και η πανδημία να μας αποτελειώσει. Ακόμα και με τις μειωμένες αντοχές μας όμως, ακόμα και μέσα στις φαυλότητες και τις αποτυχίες μας, ο καθείς μόνος του και όλοι μαζί υποχρεωτικά συνεχίζουμε. Μπορεί αυτή η κρίση πράγματι να προσθέτει νέες πληγές και να συσσωρεύει ακόμα μεγαλύτερο κοινωνικό κόστος, αλλά με έναν τρόπο συνεχίζουμε. 

Ευθυκρισία και σύνεση, θα μας ευχηθώ. Αυτοέλεγχο και ψυχραιμία. Μεγαλύτερη συνέπεια και ευγένεια προς τους άλλους, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Λιγότερη τοξικότητα και περισσότερη ενσυναίσθηση. Για να μπορέσουμε να ατενίσουμε την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία με περισσότερη αισιοδοξία. Είθε να ξαναβρεθούμε λοιπόν σύντομα, να σφιχταγγαλιαστούμε, να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας, να κεντήσουμε πάλι μαζί τις ζωές μας. Να διασκεδάσουμε, να ταξιδέψουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε δια ζώσης, να αναπνεύσουμε δίχως τις μάσκες, να γελάσουμε, να φάμε και να πιούμε, να αποκαταστήσουμε τις καθημερινότητές μας, να διεκδικήσουμε και πάλι τις ζωές μας. Και κυρίως να ανταμώσουμε. 

Χρόνια μας πολλά!

Τα Χριστούγεννα του 2019

 

Σημείωση: Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2019.