Έχοντας ήδη περπατήσει καμιά δωδεκαριά χιλιόμετρα, τα σκαλοπατάκια της Πλουτάρχου, μου φάνηκαν ιδιαιτέρως επίπονα. Φθάνοντας στο ύψος της Δεινοκράτους, απεφάσισα να σταθώ για λίγο να μαζέψω τις ανάσες μου. Κοίταξα ασυναίσθητα προς τα πάνω. Ο καιρός δεν θέλει φέτος να βαρυχειμωνιάσει, οι νεραντζιές είναι φορτωμένες με καρπούς. Από ένα ανοιχτό παράθυρο, μου χαμογέλασαν δυο Αλεξανδρινά. Ανασκουμπώθηκα και συνέχισα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου