Πέμπτη 27 Απριλίου 2023

Evidemment

Τίποτα δεν είναι εξίσου προφανές σε όλους.

(σ.σ. ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι το τραγούδι που εκπροσωπεί φέτος τη Γαλλία στη Eurovision είναι ωραιότατο)

Δεινόν τό γῆρας, οὐ γάρ ἔρχεται μόνον



















Μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπίας υπάρχει μέγα χάσμα. Άλλοτε το καλύπτουν ονειροπόλοι, άλλοτε το καλύπτουν λαϊκιστές. Παρατηρώντας τα συνθήματα και τις αφίσες στους δρόμους της Γαλλίας, φοβάμαι πως η κατάληξη του πολιτικού αυτού δράματος μπορεί και να'ναι τρισχειρότερη από την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια. Θα φανεί στις επόμενες εκλογές.

Τετάρτη 26 Απριλίου 2023

The Banshees of Inisherin

Είναι τόσο μικρή η απόσταση ανάμεσα στην ικανοποίηση που προσφέρει η προσωπική μας ολοκλήρωση και στην απόγνωση που επιφυλάσσει η προσωπική μας ματαίωση. Εξαρτάται κάθε φορά από το πού τοποθετούμε τον πήχη. Από το πώς ορίζουμε τον εαυτό μας. Όταν ο χρόνος αδειάζει, κείνο που μένει τελικά είναι η επιλογή μας. 

Είχα καιρό να δω μία καλή ταινία. Που να χτίζει την ιστορία της με απλά υλικά. Που να συζητάει ουσιαστικά πράγματα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Στα ιδανικά τοπία της Ιρλανδίας. Εξαιρετικός ο Colin Farrell, εξαιρετικό και το υπόλοιπο καστ. 

Μινιμαλισμός

Τον μινιμαλισμό στην καθημερινότητα, τον προσπαθώ συνειδητά και τον επιδιώκω. Κι αν με έχει διδάξει κάτι ο Βορράς, είναι πόσο ξαλαφρωμένος γίνεσαι σαν απαλλάσσεσαι από τα περιττά.

 

Όλα εκείνα που συσσωρεύεις μπας και σου χρειαστούνε κάποια μέρα και δεν τάχεις. Όλα εκείνα που κουβαλάς για να παρηγορείς τη συναισθηματική σου μνήμη. Δεν συνιστούν μοναχά δεσμεύσεις, μα γίνονται φόβοι κι ανασφάλειες. 

Γίνονται άγκυρες που ρίχνεις στον εαυτό σου και δεν του επιτρέπεις ν'αρμενίζει ελεύθερα σε θάλασσες.

Δεν σου καμώνομαι τον υπεράνω -έχω και του λόγου μου, αρκετή πραμάτεια να πετάξω ακόμα από τα μπαγκάζια μου. Έχω κι εγώ τα κουβαλήματά μου κι ας τα'χω με τον καιρό κάπως περιορίσει. 

Εύκολο δεν είναι -ειδικά αν ζεις σε μέρη βερμπαλιστικά. Μέρη στα οποία οι άνθρωποι τείνουν να διακινούν τις μεγάλες τους εμμονές και να να χτίζουν φαραωνικές αφηγήσεις επάνω τους.   

Τέτοιες σκέψεις με συνεπήραν εδώ, στην άκρη ενός ορίζοντα. Στο Egilsstaðir της Ισλανδίας. Που δηλαδής ως και η Google Earth θα βασανιστεί για να το εντοπίσει και να τοποθετήσει την πινέζα επάνω του. 

Τέτοιους συνειρμούς μου δημιούργησε τούτο το μικρό διαμέρισμα. Μερικά τετραγωνικά είναι, όλο κι όλο. Με ελάχιστα αντικείμενα. Τόσα ακριβώς όσα χρειάζεσαι. 

Μερικά σκεύη, καναδυό λάμπες για τις σκοτεινιές σου, ένα ζεστό κρεβάτι να χουχουλιάσεις, άντε και καναδυό έξτρα κουβέρτες -είπαμε νάσαι μίνιμαλ, μην γίνεις και κασάτος. 

Α και δυο καρέκλες στη βεράντα για να απολαμβάνεις την απογευματινή ησυχία σου κάτω από τους αρκτικούς ουρανούς. 

Αν το καλοσκεφθείς, αυτά είναι τ'αναγκαία και τα σημαντικά. Μαζί με τις σκέψεις σου και τις αγάπες σου. Όλα τα υπόλοιπα, θόρυβος είναι. Όσο τον περιορίζεις, τόσο σου μένει η καθαρή ουσία.

Τρίτη 25 Απριλίου 2023

Heaven is a place on earth

Le Botanique


Κι ας κοχλάζει τριγύρω η πόλη με τις πολύβοες λεωφόρους και τους ουρανοξύστες της. Κι ας συνεχίζουν ακατάπαυστα να πλοηγούν τις σκοπιμότητες τους μυριάδες άνθρωποι ολούθε. Κι ας μοιάζουνε αβάσταχτες όλου του κόσμου οι αδικίες που στριμώχνονται στο παράπονο σου. Τούτος ο μικρός παράδεισος, από όλα σε λυτρώνει. Και από τους θορύβους και από τους ανθρώπους και από τα παράπονα.


Ειδικά τούτη την εποχή.


Που οι ευωδιές και τα χρώματα πανηγυρίζουν την επικράτησή τους.


Που η εαρινή φαντασμαγορία θεραπεύει την απόγνωση. 


Πολύ μου αρέσει να καταφεύγω σε αυτό το ησυχαστήριο. Να απολαμβάνω τις σαγήνες του, να βυθίζομαι στις ηρεμίες του.


Να παρατηρώ τις εκρήξεις του, που εκκωφαντικά γιομίζουν τα μάτια σου και ουχί τ'αυτιά σου.


Να θαυμάζω τα πορτραίτα των λουλουδιών, αποδίδοντάς τους προσωπικότητες -ετούτο πιο ζωηρό και απερίσκεπτο, το άλλο πιο συντηρητικό και κάπως ντροπαλό.


Κι ύστερα να παρατηρώ τα νερά της μικρής λίμνης με τις πάπιες, καθώς συνομιλούν με τους άστατους ουρανούς. 


Εδώ στο Botanique.


Όχι μακριά από το κέντρο των Βρυξελλών, κανένα εικοσάλεπτο από την Grande Place. Με λίγο πιο γοργό βήμα, το κάμεις και τέταρτο. 


Ναι, διαθέτει κάμποσες τέτοιες οάσεις η πόλη και τα πάρκα της είναι παντού καλοφροντισμένα και θαυμαστά. 


Αλλά επίτρεψε μου να έχω στο Botanique, μία ιδιαίτερη αδυναμία.


Να τον θεωρώ μέρος δικό μου. Ουχί με την έννοια της αποκλειστικότητας μη-χειρότερα.


Μα με την έννοια της οικειότητας. 


Όσο μεγαλώνω τόσο επιδιώκω να επιλέγω τους παραδείσους μου. Να τους συλλέγω με φροντίδα.


Να τους φιλοτεχνώ με την αγάπη μου.


Είναι σύνθετη άσκηση να επιλέξει κανείς τους παραδείσούς του. Διότι κολάσεις, μπορεί θαρρώ κανείς να σιάξει εύκολα και να τις κατοικήσει. Είτε επιλέγοντας κάποια από αυτές που του επιφυλάσσουνε οι άλλοι, είτε χτίζοντας τις δικές του. 


Αλλά παράδεισους; Α, είναι πολύ πιο σύνθετη άσκηση.


Και κοπιώδης.


Κοιτάζω τους ουρανοξύστες που λαμποκοπάνε γύρω από τους κήπους.


Τα λιβάδια με τα άνθη και τα έντομα που τα βοσκούνε. 

Κοιτάζω προς τα πάνω. Στην κατεύθυνση που υποδεικνύει το αγαπημένο μου άγαλμα καθώς απλώνει τα φτερά του, εν τω μέσω του Botanique. Δυσκολεύομαι κάποιες φορές, αλλά προσπαθώ. Να κρατήσω το βλέμμα μου όσο ψηλότερα γίνεται. Αυτός είναι ο παράδεισός μου.