Τίποτα δεν είναι εξίσου προφανές σε όλους.
(σ.σ. ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι το τραγούδι που εκπροσωπεί φέτος τη Γαλλία στη Eurovision είναι ωραιότατο)
Τίποτα δεν είναι εξίσου προφανές σε όλους.
(σ.σ. ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι το τραγούδι που εκπροσωπεί φέτος τη Γαλλία στη Eurovision είναι ωραιότατο)
Είναι τόσο μικρή η απόσταση ανάμεσα στην ικανοποίηση που προσφέρει η προσωπική μας ολοκλήρωση και στην απόγνωση που επιφυλάσσει η προσωπική μας ματαίωση. Εξαρτάται κάθε φορά από το πού τοποθετούμε τον πήχη. Από το πώς ορίζουμε τον εαυτό μας. Όταν ο χρόνος αδειάζει, κείνο που μένει τελικά είναι η επιλογή μας.
Είχα καιρό να δω μία καλή ταινία. Που να χτίζει την ιστορία της με απλά υλικά. Που να συζητάει ουσιαστικά πράγματα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Στα ιδανικά τοπία της Ιρλανδίας. Εξαιρετικός ο Colin Farrell, εξαιρετικό και το υπόλοιπο καστ.
Τον μινιμαλισμό στην καθημερινότητα, τον προσπαθώ συνειδητά και τον επιδιώκω. Κι αν με έχει διδάξει κάτι ο Βορράς, είναι πόσο ξαλαφρωμένος γίνεσαι σαν απαλλάσσεσαι από τα περιττά.
Όλα εκείνα που συσσωρεύεις μπας και σου χρειαστούνε κάποια μέρα και δεν τάχεις. Όλα εκείνα που κουβαλάς για να παρηγορείς τη συναισθηματική σου μνήμη. Δεν συνιστούν μοναχά δεσμεύσεις, μα γίνονται φόβοι κι ανασφάλειες.
Γίνονται άγκυρες που ρίχνεις στον εαυτό σου και δεν του επιτρέπεις ν'αρμενίζει ελεύθερα σε θάλασσες.
Δεν σου καμώνομαι τον υπεράνω -έχω και του λόγου μου, αρκετή πραμάτεια να πετάξω ακόμα από τα μπαγκάζια μου. Έχω κι εγώ τα κουβαλήματά μου κι ας τα'χω με τον καιρό κάπως περιορίσει.
Εύκολο δεν είναι -ειδικά αν ζεις σε μέρη βερμπαλιστικά. Μέρη στα οποία οι άνθρωποι τείνουν να διακινούν τις μεγάλες τους εμμονές και να να χτίζουν φαραωνικές αφηγήσεις επάνω τους.
Τέτοιες σκέψεις με συνεπήραν εδώ, στην άκρη ενός ορίζοντα. Στο Egilsstaðir της Ισλανδίας. Που δηλαδής ως και η Google Earth θα βασανιστεί για να το εντοπίσει και να τοποθετήσει την πινέζα επάνω του.
Τέτοιους συνειρμούς μου δημιούργησε τούτο το μικρό διαμέρισμα. Μερικά τετραγωνικά είναι, όλο κι όλο. Με ελάχιστα αντικείμενα. Τόσα ακριβώς όσα χρειάζεσαι.
Μερικά σκεύη, καναδυό λάμπες για τις σκοτεινιές σου, ένα ζεστό κρεβάτι να χουχουλιάσεις, άντε και καναδυό έξτρα κουβέρτες -είπαμε νάσαι μίνιμαλ, μην γίνεις και κασάτος.
Α και δυο καρέκλες στη βεράντα για να απολαμβάνεις την απογευματινή ησυχία σου κάτω από τους αρκτικούς ουρανούς.
Αν το καλοσκεφθείς, αυτά είναι τ'αναγκαία και τα σημαντικά. Μαζί με τις σκέψεις σου και τις αγάπες σου. Όλα τα υπόλοιπα, θόρυβος είναι. Όσο τον περιορίζεις, τόσο σου μένει η καθαρή ουσία.
Κοιτάζω προς τα πάνω. Στην κατεύθυνση που υποδεικνύει το αγαπημένο μου άγαλμα καθώς απλώνει τα φτερά του, εν τω μέσω του Botanique. Δυσκολεύομαι κάποιες φορές, αλλά προσπαθώ. Να κρατήσω το βλέμμα μου όσο ψηλότερα γίνεται. Αυτός είναι ο παράδεισός μου.