Le Botanique

Κι ας κοχλάζει τριγύρω η πόλη με τις πολύβοες λεωφόρους και τους ουρανοξύστες της. Κι ας συνεχίζουν ακατάπαυστα να πλοηγούν τις σκοπιμότητες τους μυριάδες άνθρωποι ολούθε. Κι ας μοιάζουνε αβάσταχτες όλου του κόσμου οι αδικίες που στριμώχνονται στο παράπονο σου. Τούτος ο μικρός παράδεισος, από όλα σε λυτρώνει. Και από τους θορύβους και από τους ανθρώπους και από τα παράπονα.

Ειδικά τούτη την εποχή.

Που οι ευωδιές και τα χρώματα πανηγυρίζουν την επικράτησή τους.

Που η εαρινή φαντασμαγορία θεραπεύει την απόγνωση. 

Πολύ μου αρέσει να καταφεύγω σε αυτό το ησυχαστήριο. Να απολαμβάνω τις σαγήνες του, να βυθίζομαι στις ηρεμίες του.

Να παρατηρώ τις εκρήξεις του, που εκκωφαντικά γιομίζουν τα μάτια σου και ουχί τ'αυτιά σου.

Να θαυμάζω τα πορτραίτα των λουλουδιών, αποδίδοντάς τους προσωπικότητες -ετούτο πιο ζωηρό και απερίσκεπτο, το άλλο πιο συντηρητικό και κάπως ντροπαλό.

Κι ύστερα να παρατηρώ τα νερά της μικρής λίμνης με τις πάπιες, καθώς συνομιλούν με τους άστατους ουρανούς. 

Εδώ στο Botanique.

Όχι μακριά από το κέντρο των Βρυξελλών, κανένα εικοσάλεπτο από την Grande Place. Με λίγο πιο γοργό βήμα, το κάμεις και τέταρτο. 

Ναι, διαθέτει κάμποσες τέτοιες οάσεις η πόλη και τα πάρκα της είναι παντού καλοφροντισμένα και θαυμαστά. 

Αλλά επίτρεψε μου να έχω στο Botanique, μία ιδιαίτερη αδυναμία.

Να τον θεωρώ μέρος δικό μου. Ουχί με την έννοια της αποκλειστικότητας μη-χειρότερα.

Μα με την έννοια της οικειότητας. 

Όσο μεγαλώνω τόσο επιδιώκω να επιλέγω τους παραδείσους μου. Να τους συλλέγω με φροντίδα.

Να τους φιλοτεχνώ με την αγάπη μου.

Είναι σύνθετη άσκηση να επιλέξει κανείς τους παραδείσούς του. Διότι κολάσεις, μπορεί θαρρώ κανείς να σιάξει εύκολα και να τις κατοικήσει. Είτε επιλέγοντας κάποια από αυτές που του επιφυλάσσουνε οι άλλοι, είτε χτίζοντας τις δικές του. 

Αλλά παράδεισους; Α, είναι πολύ πιο σύνθετη άσκηση.

Και κοπιώδης.

Κοιτάζω τους ουρανοξύστες που λαμποκοπάνε γύρω από τους κήπους.

Τα λιβάδια με τα άνθη και τα έντομα που τα βοσκούνε. 

Κοιτάζω προς τα πάνω. Στην κατεύθυνση που υποδεικνύει το αγαπημένο μου άγαλμα καθώς απλώνει τα φτερά του, εν τω μέσω του Botanique. Δυσκολεύομαι κάποιες φορές, αλλά προσπαθώ. Να κρατήσω το βλέμμα μου όσο ψηλότερα γίνεται. Αυτός είναι ο παράδεισός μου.