S.O.S.

'Hear that quiet, man?' he said. 'That quiet – just listen. There's your moral'

Tim O'Brien

Πύλη στο Καπνεργοστάσιο

Επιτέλους μετά από χρόνια εγκατάλειψης, το παλαιό καπνεργοστάσιο στην οδό Λένορμαν άνοιξε τις πύλες του ως χώρος εκθέσεων και εκδηλώσεων. Και παρότι οι ενστάσεις μου για τη σύγχρονη τέχνη είναι αρκετές (όσο ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική βρίσκω τη μοντέρνα τέχνη, τόσο βαρετή, προσχηματική και επαναλαμβανόμενη μού φαίνεται συνήθως η σύγχρονη), είχα πολλούς και καλούς λόγους να απολαύσω την επίσκεψή μου στην έκθεση «Portals / Πύλη» που φιλοξενείται εκεί:

Πρώτον, η έκθεση οργανώνεται από τον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, του οποίου οι δράσεις έχουν πάντα ενδιαφέρον, είναι πρωτότυπες, καλοστημένες και άρτια οργανωμένες. Σημειωτέον ότι το ΝΕΟΝ είναι και ο χρηματοδότης της αναμόρφωσης των εσωτερικών χώρων του καπνεργοστασίου, οι οποίοι μετά το πέρας της έκθεσης θα μπορούν να αξιοποιηθούν από το Ίδρυμα της Βουλής που είναι ο ιδιοκτήτης του κτηρίου.

Δεύτερον, τα παιδιά στην υποδοχή και στους εκθεσιακούς χώρους είναι ευγενέστατα, ενθουσιώδη, διαβασμένα και απολύτως πρόθυμα να παράσχουν κάθε πρόσθετη πληροφορία για τα έργα ή το κτήριο. Η θετική τους προσέγγιση και το χαμόγελό τους αναβαθμίζουν την εμπειρία, αποδεικνύοντας πόσο σημαντικό είναι το customer service ακόμα και σε μία έκθεση τέχνης ή έναν μουσειακό χώρο (διάσταση που δυστυχώς δεν έχει γίνει επαρκώς αντιληπτή στην Ελλάδα των τόσων μουσείων). 

Τρίτον, η εντυπωσιακά μεγάλη προσέλευση του κόσμου. Σάββατο μεσημέρι, τέλη Αυγούστου και με θερμοκρασία στους 35 βαθμούς, δεκάδες άνθρωποι -τηρώντας σε μεγάλο βαθμό τα μέτρα προστασίας (αποστάσεις, μάσκες, χρήση αντισηπτικών που ήταν τοποθετημένα παντού κ.λπ.)- είχαν βρεθεί στη Λένορμαν για να δουν μια έκθεση σύγχρονης τέχνης. Αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Διότι αποδεικνύει πως μέσα σε όλο αυτό το χάος και τον θόρυβο, υπάρχει ενδιαφέρον και υποστήριξη για τέτοιες πρωτοβουλίες.

Και τέταρτον, η τοποθέτηση των έργων στις ευρύχωρες αίθουσες του καπνεργοστασίου προσφέρουν τη δυνατότητα για ωραίες φωτογραφίες, την οποία προσπάθησα να αξιοποιήσω.

Έφυγα από την έκθεση πολύ φχαριστημένος. Κι αν ακόμα δεν με ενθουσίασαν ιδιαιτέρως τα εκθέματα, οι παραπάνω λόγοι ήσαν αφορμές για αισιοδοξία. Εδώ στην πολύπαθη οδό Λένορμαν που με την ανάδειξη του καπνεργοστασίου ως μνημείου βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και τη μετατροπή του σε χώρο τέχνης, κατάφερε να αποκτήσει ένα εμβληματικό τοπόσημο.

I Get a Kick Out of You

Όταν η Lady Gaga (ξανα)συνάντησε τον Tony Bennett.

Αποκαλόκαιρο στη Μάλτα

Υπάρχει κείνη η Μάλτα η γνωστή, π'αρμενίζει μεταξύ Σικελίας και βορειοαφρικανικών ακτών. Η Μάλτα των ιπποτών και των μεγαλιθικών κτισμάτων, η Μάλτα των θαλάσσιων διαδρομών και των συναντήσεων. Υπάρχει όμως κι άλλη μια, απείρως ταπεινότερη, καταμεσίς των καταπράσινων λόγκων της Μεσσηνίας. 

Συνδέεται ίσως η καταγωγή της με τους Καταλανούς σταυροφόρους που ήρθανε κι έσιαξαν τα Λακκοχώρια επί Φραγκοκρατίας ή με επαναπατρισθέντες Μανιάτες που επέστρεψαν από την Ιταλία και την Κορσική και φαίνεται πως εμνημόνευσαν το νησί των ιπποτών στην ονοματοδοσία της νέας τους εγκατάστασης.

Όπως και να'χει, τούτο το χωριό π'ακούει στο όνομα Μάλτα, πολύ το εξετίμησα στις τελευταίες μέρες τ'Αυγούστου μου.

Τα χρώματά του, τις δροσιές του, τα πρασινοκίτρινα αμπελώματά του. 

Κι ας δεν θέλουν αρκετοί να αντιμετωπίσουν το πέρας του καλοκαιριού (φωνάζοντας "απεταξάμην" σαν τολμήσεις να τους ευχηθείς "καλό φθινόπωρο"), εμένα ανέκαθεν με γαλήνευε η αποχώρησή του. Μακρόσυρτος μου φαινότανε πάντοτε ο Αύγουστος, σαν να'ναι μακράν ο μεγαλύτερος από τους μήνες και ο πιο φορτικός.

Το δε φθινόπωρο πάντα το αγαπούσα. Πώς το έλεγε ο Νίτσε; Εποχή της ψυχής περισσότερο, παρά της φύσης. Ας του δοθεί λοιπόν το βήμα.

Top Gun

Ο Weeknd έχει αναστήσει μουσικά τον Michael Jackson, τους BeeGees και ολάκερα τα 80s -και για κάποιους εξ ημών, αυτό συνιστά βελτίωση! 

Δύσπνοια

Πώς να ανασάνει πια κανείς; Όταν ο αέρας σταχτίζει αποκαϊδια, σπέρνει πανδημίες και σφυροκοπάει ανοησίες; Κάθε εισπνοή και μια έκθεση στη χυδαιότητα. Κάθε εκπνοή και ένας κόπος. 

Πώς να ανασάνει πια κανείς; Μοναχά μέσα απ΄ τη μάσκα που έχει επιμελώς διαλέξει -αμφίβολο παραμένει αν του προσφέρει κι αυτή, μια κάποια προστασία. 

Γαλανόλευκη

Στο κέντρο της άσπλαχνης και ακαλαίσθητης πόλης, μια ελάχιστη ανάσα νεοκλασικισμού ανεμίζει τη σημαία. Πλατεία Κοτζιά, Αθήνα.

Στην Agora

Πίτα με φύλλο κανταΐφι (στην οποία δύσκολα μπορώ να αντισταθώ), σαλάτα με λάχανο, σταφίδες και κάσιους, μπουκιές κοτόπουλου με μουστάρδα και μέλι και μπιφτέκια γαλοπούλας με πατατούλες. Αν προσθέσεις το κάμποσο κρασί, το λικέρ μαστίχα και το προφιτερόλ (που δεν ήμουν πια σε θέση να φωτογραφίσω), δεν σου είναι δυσεξήγητη η κατάσταση απόλυτης ρέκλας στην οποία έχω περιέλθει για το υπόλοιπον της ημέρας. Στο αγαπημένο Agora Select, πίσω από το Hilton.

Beckett

Ο μόνος λόγος που αποφάσισα να δω το Beckett, τη νέα ταινία με πρωταγωνιστή τον John David Washington που ανέβηκε μόλις εχθές στο Netflix, είναι το γεγονός ότι γυρίστηκε στην Ελλάδα και χρηματοδοτήθηκε με 1,5 περίπου εκατ. ευρώ από τη χώρα μας (με απόφαση του 2018 που είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, καθώς πολλοί είχαν μιλήσει τότε για ‘πεταμένα λεφτά’). Ήδη από το πρώτο τέταρτο, είχα αρχίσει να δυσανασχετώ με τον αργό ρυθμό, τη βαρετή σκηνοθεσία και τις αδύναμες ερμηνείες. Με δυσκολία άρχισε να σχηματοποιείται μια κάποια ιστορία (πρόκειται υποτίθεται για πολιτικό θρίλερ που τοποθετείται κάπως αόριστα στην περίοδο των πολιτικών αναταράξεων που γέννησε η κρίση), η οποία σερνόταν μεταξύ φωτογενών τοποθεσιών της Ηπείρου (Ζαγοροχώρια, Βοϊδομάτης κ.λπ.) και των θλιβερών, μουντζουρωμένων δρόμων της Αθήνας. Ο πρωταγωνιστής είναι ερμηνευτικά απαράδεκτος (το ότι είσαι γιος του Ντενζελ Ουάσινγκτον δεν σε κάνει αυτομάτως καλό ηθοποιό), οι διάλογοι στερούνται αληθοφάνειας και η όλη προσπάθεια μοιάζει με ερασιτεχνική τηλεταινία που προορίζεται για μεταμεσονύχτια προβολή σε τριτοτέταρτο κανάλι. Σε σημείο που αναρωτιέσαι πραγματικά με ποιο κριτήριο ακριβώς εγκρίθηκε η χρηματοδότηση. Προφανώς και είμαι υπέρ της στήριξης κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών που προβάλουν διεθνώς τη χώρα. Αλλά projects σαν ετούτο αποτελούν δυσφήμιση της Ελλάδας: όχι γιατί δείχνουν μια χώρα πολιτικά ταραγμένη, μια κοινωνία διεφθαρμένη και μια πρωτεύουσα αποκρουστικά άσχημη (όλα αυτά ισχύουν σε μεγάλο βαθμό), αλλά γιατί το κάνουν με τον πιο αποτυχημένο, βαρετό και άτεχνο τρόπο. Ναι, πεταμένα λεφτά.

Θάλασσα, να την πιεις στο Ποσείδι

Είναι από εκείνες τις φορές που δεν μου έκαμε καρδιά να βγω από τη θάλασσα. Κι όταν εντέλει το αποφάσισα, πήγα στην διπλανή πλευρά και ξαναβούτηξα για άλλη τόσην ώρα. Βλέπεις εδώ στο Ποσείδι, η αμμώδης γλώσσα που βγαίνει στη θάλασσα, σχηματίζει δυο τεράστιες ακρογιαλιές και σου δίνει τη δικαιολογία που χρειάζεσαι για να τις δοκιμάσεις αμφότερες. Και επειδής δεν είναι οργανωμένη παραλία, μπορείς να απολαμβάνεις δίχως ενοχλητικές μουσικές, ξαπλώστρες, φρέντο καπουτσίνο και νταβαντούρια. Απλά και γαλήνια. Άλλωστε, η πρόσφατη εμπειρία λέει πως πρέπει να μαζεύεις όσο περισσότερο γαλάζιο μπορείς, για να σου βρίσκεται. 

Δυστοπία

Πριν μερικά χρόνια, στο Πεκίνο, βίωσα για πρώτη φορά πώς είναι να ζεις σε ένα απαξιωμένο, τοξικό περιβάλλον. Η αιθαλομίχλη ήταν τόσο πυκνή που με δυσκολία διακρίνονταν τα απέναντι κτήρια, ενώ ο ήλιος δεν ήταν παρά ένα ασαφές, θολό λαμπύρισμα κάπου στον σταχτοκίτρινο ουρανό. Η αφόρητη ζέστη, η υγρασία και η διαρκής αίσθηση ότι αναπνέεις την εξάτμιση φορτηγών, καθιστούσαν κόλαση τον παραμικρό περίπατο, σε σημείο που ήδη από τις πρώτες μέρες, δεν ήθελα να ξεμυτίσω. Αλλά και το βράδυ, η προσπάθεια να κοιμηθώ ήταν εξαντλητική, καθώς ξυπνούσα συνέχεια από τη δυσκολία να αναπνεύσω λόγω του καυσαερίου που διείσδυε από παντού και δεν εγκατέλειπε ποτέ το δωμάτιο. Η αρχική μου ελπίδα ότι ίσως το φαινόμενο να είναι συγκυριακό και πως η κατάσταση θα βελτιωνόταν αν άλλαζε λίγο ο καιρός, διαψεύστηκε: οι μέρες περνούσαν βασανιστικά, χωρίς τίποτα να αλλάζει και με τους ανθρώπους παραδομένους στον δυστοπικό εφιάλτη τους. Εργάζονταν, περπατούσαν, αθλούνταν μέσα σε ένα τεράστιο νέφος που στραγγάλιζε κάθε στιγμή τους. Υπήρξαν φορές που με κυρίευσε πανικός. Και απόγνωση. Ναι, πάντα με ανησυχούσε ο κίνδυνος της κλιματικής αλλαγής, αλλά για πρώτη φορά την ένιωθα βιωματικά και τη ζούσα σε τέτοια ένταση. Αντίκρισα μπροστά μου ένα μέλλον που η ανάσα σε αυτόν τον πλανήτη, θα είναι σπάνια πολυτέλεια. 

Εχθές ήταν μια δύσκολη μέρα. Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου καθώς επέστρεφα από τη δουλειά έδειχνε 44 βαθμούς. Η φυσική εξάντληση από τους συνεχόμενους καύσωνες είναι εδώ και καιρό, μόνιμη συνθήκη. Το βράδυ, εκεί κατά τις τρεις, ξύπνησα αναπνέοντας στάχτες μέσα στο διαμέρισμά μου στο κέντρο της Αθήνας -προφανώς από τις φωτιές που έκαιγαν στην Πάρνηθα. Άναψα το φως, τσέκαρα πως τα πορτοπαράθυρά μου ήταν ερμητικά κλειστά, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να συνέλθω και όταν ξαναέπεσα στο κρεβάτι, συνειδητοποίησα πως εκείνος εκεί ο πανικός και εκείνη η απόγνωση ποτέ δεν έπαψαν να με κατοικούν. Γιατί υπάρχουν και εφιάλτες που βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά.