Και κάπως έτσι βρεθήκαμε από τον (περίπου) χειμώνα στο (εντελώς) καλοκαίρι μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Σαν να πάτησε κανείς το fast forward στις εποχές.
Οι φωτό από τον σημερινό περίπατο από το Φάληρο στο Ελληνικό κάτω από τον λαμπερό ήλιο που μετά τις 11:30, χάθηκε πίσω από ένα παραπέτασμα αφρικανικής σκόνης. Αθηναϊκή Ριβιέρα πασπαλισμένη με Σαχάρα.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καταλληλότερη εποχή από την ζωηρή μας Άνοιξη και καταλληλότερος μήνας από τον αλλοπρόσαλλο Μάρτη, για να εορτάζεται η εθνική μας παλιγγενεσία. Η επανάσταση ως ιστορική μας αφετηρία, ως συνεχές ζητούμενο και ως διαρκές φαντασιακό παραμένει θεμελιώδες συστατικό του συλλογικού μας χαρακτήρα. Ακριβώς διακόσια χρόνια πριν, το 1824, ενόσω η επανάσταση φλέρταρε επικίνδυνα με τη συντριβή και τη ματαίωση υπό το βάρος της εμφύλιας φαγωμάρας, ο φιλέλληνας L. Stanhope, απαντώντας στον οπλαρχηγό Γκούρα για τη σύγκρουση μεταξύ των οπλαρχηγών και των πολιτικών, είχε γράψει: «Οι καπετάνιοι σας είναι υπέρ της λεηλασίας και της ελευθερίας. Η κυβέρνηση είναι υπέρ της τάξης και του δεσποτισμού. Εγώ τάσσομαι υπέρ και κατά και στα δύο. Είμαι υπέρ της τάξης και υπέρ της ελευθερίας.» Ίσως αν καταφέρουμε κάποτε να συμβιβάσουμε αυτά τα δυο, να βρουμε επιτέλους τη γαλήνη του θέρους μας και να απολαύσουμε τους καρπούς των κόπων μας.
Διάβασα με ενδιαφέρον και τα βιογραφικά του στοιχεία που καθόλου δεν ήξερα. Το έργο του ουσιαστικά αναγνωρίστηκε μετά τον θάνατό του, ενώ το τέλος του βίου του ήταν τραγικό: πέθανε μόλις στα 45 του, έχοντας περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του στο Δρομοκαΐτειο -όπου βρέθηκε εξαιτίας εγκεφαλικής παράλυσης, ως αποτέλεσμα της σύφιλης από την οποία έπασχε. Ναι, εκπληρώνει όλες τις προδιαγραφές του καταραμένου καλλιτέχνη. Μέσα στη σύντομη καλλιτεχνική του πορεία όμως, κατάφερε να πλάσει σκηνές σπάνιας ευαισθησίας. Που μοιάζουν με ασκήσεις ψυχικής ανάτασης. Και με οάσεις τρυφερότητας στις ερήμους της σημερινής απάθειας.
Σε μία τρατορία ονόματι Al Vantaggio κοντά στην Piazza del Popolo. Carciofi alla giudia (αγκινάρες που βγαίνουν ξεροψημένες από το τηγάνι και σερβίρονται σαν ανοικτό λουλούδι), gnocchi bolognese με μπόλικη παρμεζάνα και βεβαίως ωραιότατη pizza.
La vita è troppo breve per mangiare male.
Στην Αισχύλου, λίγα μέτρα από την πλατεία Ψυρρή, έχει εμφανιστεί εδώ και λίγο καιρό ένα ψηφιακό ρολόι από εκείνα που χρησιμοποιούνται σε μικρά τζαμιά για να υποδεικνύουν την ώρα για τις πέντε προσευχές της ημερας [(Fajr (πριν την αυγή), Dhuhr (μεσημέρι), Asr (απόγευμα), Maghrib (μετά το δειλινό), και Isha (βράδυ)]. Πρόκειται για ένα ισλαμικό ευκτήριο που φέρει τον τίτλο Al Jabbar και προφανώς συνδέεται με τους κάμποσους μουσουλμάνους -κυρίως Πακιστανούς και Μπαγκλαντεσιανούς- που μένουν και δουλεύουν στους δρόμους κάτω από την Αθηνάς. Επειδή μου κίνησε την περιέργεια, η ονομασία αυτή αποτελεί ένα από τα 99 ονόματα του Αλλάχ και στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως «ο παντοδύναμος». Η απομνημόνευση και των 99 ονομάτων/επιθέτων του Αλλάχ συνιστά διαδεδομένη πνευματική άσκηση στο Ισλάμ, καθώς αποτελεί αφορμή αναστοχασμού και διασύνδεσης με τα θεία. Περπατώντας καθημερινά τις γειτονιές του κέντρου, θα μπορούσα σκωπτικά να προσθέσω ότι χρειάζονται πολλές πνευματικές ασκήσεις για να καταφέρει κανείς να αναστοχαστεί και να αντέξει την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι περισσότερες εξ αυτών.
Στις 26 Φεβρουαρίου 2020 καταγράφηκε το πρώτο κρούσμα του Κορονοϊού SARS-CoV-2 στην Ελλάδα. Τους επόμενους μήνες, η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με την εξάπλωση της πανδημίας που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια των πρώτων τουλάχιστον δύο ετών, επιβλήθηκαν πρωτοφανούς μεγέθους και έκτασης μέτρα που περιελάμβαναν μεταξύ άλλων, γενικευμένη καραντίνα, περιορισμούς στις μετακινήσεις και προσωρινή άρση της εμπορικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας σε πολλούς κλάδους της οικονομίας.
Το διάστημα αυτό δοκίμασα να αποτυπώσω μέσα από τον φωτογραφικό μου φακό τις αντιδράσεις στην πανδημία όπως αποτυπώθηκαν με διάφορους τρόπους στο δημόσιο χώρο. Οι περισσότερες φωτογραφίες που θα δεις αφορούν στην έκφραση από συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους -πράγμα μάλλον αναμενόμενο, καθώς οι χώροι αυτοί τείνουν να διατυπώνουν τις θέσεις τους με απείρως μεγαλύτερη συχνότητα σε τοίχους και αφίσες.
Μέσα από το φωτογραφικό υλικό που παραθέτω αναδρομικά δεν αποσκοπώ σε κάποια αξιολογική θέση για το ζήτημα (παρότι προφανώς έχω). Η ανάρτηση είναι μία μικρή, προσωπική συμβολή σε όποιους και όποιες τυχόν επιθυμούν στο μέλλον να αναστοχαστούν ή να αναλύσουν τις κοινωνικοπολιτικές, ιδεολογικές ή αξιακές παραμέτρους αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας και δραματικής περιόδου -ενδεχομένως αξιολογώντας την επίπτωση των όσων συνέβησαν τότε, στις στάσεις, τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις της μετά-Covid εποχής.
