Σκουριασμένα ανθρωπάκια

Στο πάρκο της Εθνικής Γλυπτοθήκης συνάντησα προχθές μια παρέα από ανθρωπάκια του Γαΐτη. Είχαν καβαλήσει ένα άρμα και έμοιαζαν ολωσδιόλου χαμένα, κοιτάζοντας αμήχανα προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα λυπήθηκε στ’αλήθεια η ψυχή μου! Σε έναν κόσμο γεμάτο μπερδεμένες σημασίες και ταυτότητες, εκκωφαντικούς θορύβους και λογής λογής αμετροέπειες, δεν είναι εύκολη υπόθεση να είσαι ανθρωπάκι. Παρατημένα και σκουριασμένα, με τις ρόδες τους φθαρμένες, με την επεξηγηματική τους πινακίδα σπασμένη και πεταμένη, τα ανθρωπάκια στέκουν ως ανέκφραστοι κομπάρσοι σε μία παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να τα αφορά.

The Aristocat

Κατηφορίζοντας έναν από τους υπέροχους, αριστοκρατικούς δρόμους της Belgravia στο κεντρικό Λονδίνο και ενώ το βλέμμα μου αρμένιζε στην καθησυχαστική συμμετρία των κτηρίων γεωργιανής αρχιτεκτονικής, αντιλήφθηκα μια παρουσία σε ένα παράθυρο. 

Αρχικώς προσπέρασα. Μετά από κάποια βήματα όμως, σταμάτησα και επέστρεψα. 

Μια εντυπωσιακή γάτα με πλούσια γούνα και ύφος σαράντα καρδιναλίων, καθόταν καμαρωτά και κοίταζε ράθυμα έξω.

Προς στιγμή νόμισα πως ήταν ψεύτικη: ένα αγαλμάτινο μπιμπελό που είχαν τοποθετήσει οι ένοικοι για διακόσμηση. 

Καθώς πλησίασα για να την παρατηρήσω καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι ήταν όντως αληθινή και εντελώς μπλαζέ. Είναι χαρακτηριστικό πως παρότι στάθηκα μπροστά της για κάποια δευτερόλεπτα, ουδέποτε καταδέχτηκε να με κοιτάξει ή να μου απευθυνθεί, μην σου πω ότι απέστρεψε και το βλέμμα της επιδεικτικά -προφανώς αντιμετωπίζοντας με απαξίωση την παρουσία μου. 

Κι αν τυχόν νομίζεις ότι το περιβάλλον στο οποίο διαβιούμε, δεν μας διαμορφώνει και δεν μας ορίζει, τούτη η γάτα σε διαψεύδει περίτρανα -εις επίρρωσιν της θεωρίας της Κοινωνικής Μάθησης του Bandura και της Συμπεριφορικής θεωρίας του Watson, είμαστε προϊόντα των συνθηκών και της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Το να κατανοείς τους άλλους μέσα από τα όσα τους διαμόρφωσαν, μπορεί και να είναι ανώτερο από το να τους αγαπάς. Κοίταξα για μία τελευταία φορά τη γάτα, χαμογελώντας. Τη χαιρέτισα με μια μικρή υπόκλιση, ανάλογη της εξοχότητάς της και συνέχισα τον ταπεινό μου περίπατο.

Μπενίτσες (Βγαινίτσες)

Μήτε εντυπωσιακή αρχιτεκτονική διαθέτει, μήτε κανένα σπουδαίο αξιοθέατο. Και πράγματι θαρρώ πως τούτο το μέρος θα'χε μείνει καταδικασμένο στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τόσους και τόσους άλλους μικρούς οικισμούς ανά την Ελλάδα, αν δεν το είχε μνημονεύσει το γνωστό τραγούδι της Βλαχοπούλου. Διότι τελοσπάντων τα ψάρια τα πιο φρέσκα τάχει μόνο η Μπενίτσα -πράγμα που μάλλον θα επιβεβαιώσουν και οι μυριάδες τουρίστες που απολαμβάνουν τους ψαρομεζέδες τους στις κάμποσες ταβέρνες. Εγώ από την άλλη, που τα ψάρια δεν τα πολυπροτιμώ και τα νταβαντούρια τ'αποφεύγω, απήλαυσα τον απογευματινό μου περίπατο στα φιδωτά δρομάκια. Και για καλή μου τύχη, συνάντησα μόνο ησυχίες.

Beautiful Things

Επί Τω Λαϊκώτερον

Εύστοχη η συμβουλή των παλαιότερων που έλεγαν ότι το καλοκαίρι θέλει τηγάνι: κεφτεδάκια, κολοκυθάκια, πατατούλες. Παρέα με σκορδαλιά, ωραιότατη πολίτικη σαλάτα και μελωμένο κοτόπουλο. Και κάπως έτσι, το αμείλικτα ζεστό κυριακάτικο μεσημέρι στο κέντρο της πόλης καθίσταται τελοσπάντων συμπαθέστερο. 

Minion (προσεχώς)

Το ισόγειο του πάλαι ποτέ «Minion» άρχισε να λαμβάνει τη νέα του μορφή, η οποία πράγματι φαίνεται να προσδίδει πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα στην εν γένει όψη του. Πάντως η προσπάθεια αναγέννησης του κτηρίου κινδυνεύει να μείνει ατελής, αν δεν υπάρξει παρέμβαση αναμόρφωσης των γύρω δρόμων που συνεχίζουν να ζέχνουν.

Curiosity killed the cat (Not!)

Πατήσια.

Δεν ασχολούμαι καν

Πώς να καταλάβεις την ηλικία κάποιου με τρεις ερωτήσεις: καταρχάς του βάζεις αυτό το τραγούδι και ρωτάς αν το γνωρίζει. Αν όχι, είναι άνω των 30 ετών. Μετά ρωτάς αν καταλαβαίνει όλους τους στίχους. Αν όχι, είναι άνω των 40 ετών. Τέλος, ρωτάς αν του αρέσει ή έστω το αντέχει. Αν όχι, είναι άνω των 50 ετών. Εγγυημένο. 

Προσοχή, ακολουθεί πολιτική διαφήμιση.

Έσφιξαν οι ζέστες

Σαράντα βαθμοί, καίει το κορμί.