Μέχρι να βρούμε ουρανό

Καδραρισμένοι ουρανοί της Αθήνας.

Please allow me to show you the door

Teddy Swims is always a good idea.

Everytime

Αυτό το διαμαντάκι της Britney, ευτύχησε σε πολλές ωραίες ερμηνείες από τρίτους, όπως ετούτη.

Σάρτη

Χερσόνησος της Σιθωνίας. Στην υπέροχη, ξανθή παραλία της Σάρτης, με φόντο το πάντα επιβλητικό Άγιο Όρος.

Somebody that I Used to Know

Το "Somebody that I Used to Know", το έχω ελαφρώς βαρεθεί, λόγω της συνεχούς επανάληψής του εδώ και χρόνια στις ραδιοφωνικές playlists. Αλλά ετούτη η χορογραφία είναι απίθανη.

Shogun

“If Freedom is What You Live For, You’ll Never be Free from Yourself”. (="Αν σκοπός της ζωής σου είναι η ελευθερία, δεν θα ελευθερωθείς ποτέ από τον εαυτό σου") Πρόκειται για μία φράση από το πέμπτο επεισόδιο της σειράς "Shogun" που παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες, την οποία βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ειπώθηκε από τα χείλη της ιαπωνίδας Mariko προς τον βρετανό πρωταγωνιστή Blackthorne, ως επισήμανση της διαφοράς ανάμεσα στον ατομικισμό της Δύσης και στην ιαπωνική θεώρηση που υποτάσσει το άτομο στις στοχεύσεις της ευρύτερης συλλογικότητας στην οποία ανήκει. 

Προφανώς, η φράση αποτελεί ευθεία κριτική στον ατομικισμό. Υποδηλώνει ότι η πραγματική ελευθερία δεν επιτυγχάνεται μέσω της απομόνωσης και της απόσυρσης στον εαυτό μας, αλλά μέσα από την αποδοχή του ρόλου του ατόμου στην κοινωνία και την ενότητα με τους άλλους. Υπό αυτή την έννοια, η ελευθερία δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μεμονωμένα, αλλά κάτι που βιώνεται μέσω της σύνδεσης και της αρμονίας με τον κόσμο γύρω μας.

Η φράση ίσως υποδηλώνει επίσης ότι η απόλυτη ατομική ελευθερία είναι ακατόρθωτη διότι, όσο κι αν προσπαθεί κανείς να αποδεσμευτεί από εξωτερικούς περιορισμούς, θα εξακολουθεί να είναι δέσμιος των εσωτερικών του επιθυμιών, φόβων και αδυναμιών. Η προσπάθεια για πλήρη ελευθερία μπορεί να οδηγήσει σε έναν ατέρμονο κύκλο αυτοανάλυσης και εσωτερικής σύγκρουσης, όπου το άτομο δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από τις ίδιες του τις σκέψεις και τα συναισθήματά του ή θα βρεθεί σε συνεχή αντιπαράθεση με τους άλλους.

Παρότι η ατομική ελευθερία αποτελεί κορυφαίο πρόταγμα της δυτικής σκέψης, συμφωνώ απολύτως ότι έχει νόημα μόνο όταν συνοδεύεται από την κατανόηση και την αποδοχή των προσωπικών ορίων και των ευθυνών που προέρχονται από την αλληλεπίδραση με την κοινωνία. Η πραγματική (ατομική και συλλογική) απελευθέρωση δεν είναι η σύγκρουση με τους άλλους, αλλά η συνάντηση και -τουλάχιστον σε έναν βαθμό- η συμπόρευση μαζί τους. Φοβάμαι πως ως προς τούτο το τελευταίο, οι επιδόσεις μας είναι απογοητευτικές.

(σ.σ. Παρεμπιπτόντως, απολαυστική η νέα τηλεοπτική μεταφορά του "Shogun", του πασίγνωστου βιβλίου που έγραψε ο James Clavell, κι ας μην διαθέτει έναν Richard Chamberlain.)

Back on 74

Έλα στον θείο Tetsu

Ο καθείς με τα κολλήματά του και ένα από τα δικά μου είναι η αδυναμία μου στο cheesecake. Το οποίο μου αρέσει σχεδόν σε κάθε του εκδοχή -αν και εντελώς μεταξύ μας, προτιμώ το αυθεντικό New York, με την ανάλαφρη κρέμα και την κρούστα που σχηματίζεται κατά το ψήσιμο. Ε λοιπόν ένα από τα πράγματα που κάμω σε κάθε μέρος που πηγαίνω είναι να εντοπίζω καταστήματα με καλό cheesecake. Είμαι ας πούμε σε θέση να σε ενημερώσω για το καλύτερο cheesecake της Πράγας, της Σεούλ ή του Άμπου Ντάμπι. Είπαμε, κολλήματα είναι αυτά!

Επειδή ενημερώνομαι συστηματικώς επι του θέματος, διάβασα τελευταία ότι γίνεται της μοδός το ιαπωνικό cheesecake, το οποίο ομολογώ πως άργησα να ανακαλύψω. Ίσως γιατί η εμπειρία μου με τα γλυκά στην Ιαπωνία ήταν ως τώρα απογοητευτική (δηλώνω ευθαρσώς ότι το matcha είναι οικτρή επιλογή γεύσης για γλυκά, ενώ επίσης απεχθάνομαι τα dorayaki -διότι το κόκκινο φασόλι το προτιμώ σε μορφή γίγαντες γιαχνί και όχι pancake). 

Μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη η αποστροφή μου προς τα ιαπωνικά γλυκά που μόλις προσφάτως αποφάσισα να δώσω μία νέα ευκαιρία στα επίσης δημοφιλή Mochi. Τα οποία -θα σου το παραδεχτώ και να μείνει μεταξύ μας- άρχισαν να μου αρέσουν και να τα επιζητώ. Ε, το επόμενο λογικό βήμα ήταν το ιαπωνικό cheesecake. Το οποίο εντόπισα για πρώτη φορά πριν μερικούς μήνες σε ένα ωραιότατο ζαχαροπλαστείο στην Τουλούζη, το οποίο για κακή μου τύχη, κατέβαζε ρολά τη στιγμή που έφθασα. Ανάθεμα τα ωράρια της Γαλλίας, ξέμεινα με την απορία και το παράπονο! Στο δε TikTok μου, ολοένα και πλήθαιναν τα videos με διάφορους που απολάμβαναν τα ιαπωνικά cheesecake τους (κάνει δουλίτσα ο αλγόριθμος) και μούγκρισαν φχαριστημένοι. Αντιλαμβάνεσαι ότι ήταν ζήτημα χρόνου! 

Κέντρο του Τορόντο. Κατάστημα ονόματι Uncle Tetsu. Εξειδίκευση στο ιαπωνικό cheesecake με παρουσία σε καμιά δεκαπενταριά χώρες και ορκισμένους οπαδούς. Η φίρμα ξεκίνησε από τη Fukuoka, αλλά υπήρξε τόσο επιτυχημένη που άρχισε σύντομα τη διεθνή της επέκταση. Για να καταλάβεις, στο πρώτο κατάστημα που άνοιξε επί κινέζικου εδάφους, στη Σαγκάη, σχηματίζονταν για μήνες, ουρές εκατοντάδων μέτρων με αποτέλεσμα -άκουσον, άκουσον- να επιβληθεί περιορισμός στον αριθμό cheesecake που μπορούσε να αγοράσει ο κάθε πελάτης. Τραγωδία! 

Η Γιαπωνέζα πωλήτρια, μου χαμογέλασε ευγενικά και άρχισε να μου εξηγεί τις επιλογές μου. Δυοτρεις εκδοχές cheesecake (κλασικό, matcha και σοκολατένιο), cheesetarts και madeleines. Ο κατάλογος είναι μικρός αλλά καλά μελετημένος! Την έβαλα να μου συσκευάσει ένα κλασικό για το σπίτι, αλλά έτσι για τη λιγούρα και για να μην περιμένω να γυρίσω για να το φάω, πήρα και δύο cheesetarts να τις απολαύσω στο δρόμο. Οι οποίες ήσαν απίθανες και θεόφρεσκες και μετάνιωσα που δεν τις είχα πάρει σε συσκευασία των τεσσάρων. Ή των είκοσι τεσσάρων.

Μερικά λεπτά αργότερα, έφθασε επιτέλους η στιγμή της δοκιμής. Αποσυσκεύασα το cheesecake, που ήταν μέσα σε ένα ωραιότατο κουτί επενδυμένο με ύφασμα και το περιεργάστηκα. 

Αφράτο, με ένα απαλό ροδοκίτρινο χρώμα στην επιφάνεια του και τη σφραγίδα του Uncle Tetsu να σου χαμογελάει στη μέση, το ιαπωνικό cheesecake δεν διαθέτει βάση μπισκότου, μπορεί να καταναλωθεί ζεστό ή κρύο και είναι ιδιαιτέρως απαλό στη γεύση. Είναι δε τόσο fluffy, που αν το κουνήσεις, χορεύει ωσάν να ήταν ζελέ ή κρεμ καραμελέ.

Ήδη από την πρώτη μπουκιά, το ηγάπησα. Δεν είναι ιδιαιτέρως γλυκό, επομένως μοιάζει λίγο με κέικ γιαουρτιού, αλλά είναι πιο λεπτή η γεύση του. Ο Uncle Tetsu ισχυρίζεται ότι χρησιμοποιεί μόλις επτά υλικά για να το σιάξει: τυρί κρέμα, βούτυρο, γάλα, ζάχαρη, flour, αυγά και αγάπη. Νομίζω νιώθεις και τα επτά!

Παρότι υποτίθεται ότι το κάθε cheesecake είναι για τέσσερα άτομα, όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι ένας μύθος και ότι στην πραγματικότητα, μπορείς άνετα να το εκλάβεις ως ατομικό και να το ξεπαστρέψεις μόνος σου. Κάτι σαν την πίτσα. Ή την οικογενειακή συσκευασία του παγωτού. Αν ξεκινήσεις, δεν σου κάμει καρδιά να σταματήσεις και όσο περισσότερο το βλέπεις να μειώνεται, τόσο διαολίζεσαι και θες να το καταβροχθίσεις όλο να τελειώνουμε.

Με τούτα και με κείνα, αναθεώρησα τα περί ιαπωνέζικων γλυκών, προτίθεμαι να γράψω εκατό φορές το "Δεν θα ξαναμφισβητήσω την ιαπωνέζικη κουζίνα" (σε καλλιγραφικά ιαπωνέζικα) και βεβαίως, προγραμματίζω επέλαση στη Fukuoka. Διότι τελοσπάντων, αυτά τα θέματα πρέπει να τα αντιμετωπίζει κανείς στην πηγή τους.

Die with a smile

Όταν η Lady Gaga συναντά τον Bruno Mars, η πρόγνωση είναι βροχή από GRAMMYs. 

Η ανέμπνευστη Δημοκρατία

Βρήκα ευκαιρία καταμεσής τ'Αυγούστου να επισκεφθώ τη μεγάλη έκθεση υπό τον τίτλο "Δημοκρατία" που φιλοξενείται αυτό το διάστημα στην Εθνική Πινακοθήκη. Η έκθεση συνδέεται με τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και την είσοδο της χώρας στην περίοδο της λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Ναι, περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε που το πήραμε χαμπάρι (ε άμα περνάς ωραία, δεν καταλαβαίνεις πώς κυλάει η ώρα!) 

Ομολογώ ότι ο πήχης των προσδοκιών μου για την έκθεση είχε τοποθετηθεί ψηλά. Πρώτον διότι το θέμα είναι αναμφίβολα αβανταδόρικο και μπορείς να πεις, να εννοήσεις ή να υπονοήσεις λογής λογής διαπιστώσεις σε σχέση με την πρόσφατη πεντηκονταετή εμπειρία μας. 

Δεύτερον διότι την έκθεση επιμελήθηκε η ίδια η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Συραγώ Τσιάρα, που τελοσπάντων σημαίνει ότι φέρει την προσωπική σφραγίδα της και το ειδικό της βάρος. 

Και τρίτον διότι περιλαμβάνονται στην έκθεση 140 εικαστικά έργα από πολλούς και αξιόλογους καλλιτέχνες, τα οποία υποτίθεται ότι είναι τοποθετημένα εν προκειμένω σε μία ενιαία αφήγηση.

Με δεδομένο μάλιστα ότι η Πινακοθήκη έχει να διοργανώσει πραγματικά σπουδαία έκθεση από την προ-επέκτασης εποχή της, είχα την ελπίδα ότι θα αξιοποιούσε αυτή την ευκαιρία για να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού, παρουσιάζοντας κάτι πραγματικά αξιόλογο και πρωτότυπο. Και πήγα στ' αλήθεια αποφασισμένος να αφήσω κατά μέρους την απογοήτευσή μου από την προηγούμενη έκθεση της Τσιάρα (τη χλιαρή "Αστυγραφία") που είχα επισκεφθεί προ καιρού.

Η έκθεση ουχί μόνο διέψευσε τις ως άνω προσδοκίες, αλλά συνέτριψε και κάθε διάθεσή μου να συνεχίσω να δίνω ευκαιρίες στην Πινακοθήκη υπό την παρούσα της διοίκηση. Μία έκθεση βαρετή, ανέμπνευστη και ασήμαντη. Υποταγμένη στις συνήθεις ιδεολογικές εμμονές, ανίκανη να πει κάτι πραγματικά ουσιαστικό και πρωτότυπο ή να θέσει προβληματισμούς. Και με ένα στήσιμο που παραπέμπει σε τριτοτέταρτη γκαλερί ή σε κάποια επαρχιακή Δημοτική Πινακοθήκη. 

Αντί να εστιάζει στην Ελλάδα, η έκθεση δοκιμάζει να εντάξει με αδέξιο τρόπο την Ισπανία και την Πορτογαλία σε μία κοινή αφήγηση, αλλά σου πετάει και έναν Τσε Γκεβάρα, έτσι για το νάζι. Αντί να μιλήσει για τη δημοκρατία ως πολιτικό πρόταγμα και κοινωνικό ζητούμενο ή κυρίως να συζητήσει την εμπειρία της μετάβασης (είπαμε, έχουν περάσει πενήντα χρόνια, όλο και κάτι έχουμε να πούμε και γι'αυτά!), επικεντρώνεται στο εντελώς κλισέ: έργα αντιδικτατορικής θεματολογίας. 

Πάλι Βάσω Κατράκη, πάλι Τάσσος, πάλι Δήμος Σκουλάκης. Τα ίδια και τα ίδια. Αξιόλογοι και σπουδαιότατοι όλοι τους, αλλά τα ίδια και τα ίδια. Αν είσαι ελάχιστα υποψιασμένος, είναι σαν να έχεις δει την έκθεση αυτή πριν καν την επισκεφθείς. Σου έχω κοτσάρει εδώ και τα πιο αξιόλογα έργα, καλυμμένος είσαι.

Εννοείται ότι στη μισή περίπου ώρα που πέρασα στην αίθουσα (σε αυτό το οικτρό, ανήλιαγο υπόγειο που έχει επιφυλάξει στο ανανεωμένο κτήριο της, η Εθνική μας Πινακοθήκη για τις περιοδικές εκθέσεις της), δεν εμφανίστηκε άλλος επισκέπτης ούτε για δείγμα! Κυριακή πρωί στις έντεκα η ώρα. Εν μέσω του θέρους μεν, αλλά με μία Αθήνα γιομάτη τουρίστες. Και μιλάμε για μία έκθεση για τη Δημοκρατία στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία! Θα περίμενε κανείς ουρές από επισκέπτες, διαφήμιση παντού, αφιερώματα και συζητήσεις. Αλλά μπα, εγώ και οι φύλακες.

Επίτρεψέ μου να γίνω πολύ αυστηρός. Από τη μία, η παντελώς αδιάφορη Εθνική Πινακοθήκη των τελευταίων ετών (που δεν κατάφερε να αξιοποιήσει ούτε στο ελάχιστο, το momentum της επαναλειτουργίας της μετά από τόσα χρόνια προσμονής για το νέο κτήριο) και από την άλλη, το παντελώς αδιάφορο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (που είναι σαν να μην άνοιξε ποτέ και ας απέχει δέκα λεπτά με τα πόδια από το Μουσείο της Ακρόπολης), έχουν εξορίσει τα εικαστικά στην ανυπαρξία. Τα δύο κτήρια στέκουν αμήχανα σε κεντρικά σημεία της υπέρ-τουριστικής Αθήνας και χασμουριούνται από βαριεστημάρα. Αποτυχία ολκής με υπαιτιότητα όλων των υπευθύνων. Αλλά δεν πειράζει καημένε, αρκεί που η πόλη προσφέρει ωραιότατο σουβλάκι, λαχταριστά pancakes με φυστικοβούτυρο και τριμμένο πεκάν ή λάβα φιστικιού για επιδόρπιο. Εκεί μάλιστα! Βλέπεις ωραιότατες ουρές να σχηματίζονται, θαυμασμό, ενδιαφέρον και γόνιμο προβληματισμό -και μεταξύ μας, δικαίως!