You can't start a fire

Without a spark.

Παχειά Ράχη

Εδώ στην Αίγινα, στις πλαγιές του Ελλάνιου Όρους με θέα τον Αργοσαρωνικό και το Αγκίστρι, βρίσκεται η Παχειά Ράχη -ή Παχιοράχη, όπως την έλεγαν κάποτες. 

Μην φανταστείς κάτι πολύ μεγάλο: μερικές δεκάδες σπίτια μοναχά, με φροντισμένους κήπους που ευωδιάζουν τα λουλούδια και τα βοτάνια τους. 

Και κάκτους καμπόσους θα συναντήσεις. Και πλατύφυλλα. Και χρωματιστές βοκαμβίλιες.

Ο οικισμός φέρει ιστορία αιώνων και παρότι δεν του πολυφαίνεται, υπήρξαν εποχές που είχε αρκετούς κατοίκους και σχολείο με εβδομήντα τόσα παιδιά -όταν ήτανε η Ελλάδα μία χώρα της υπαίθρου και γέμιζαν οι φαμίλιες με μωρά.

Λένε πως ζούσαν εδώ πάνω από πενήντα οικογένειες που δεν είναι καθόλου μικρός λογαριασμός. Η κύρια ασχολία όπως καταλαβαίνεις ήταν η γεωργία -διότι είναι προικισμένος τόπος η Αίγινα και καρπερός- αλλά και η κτηνοτροφία. Πρόβατα, κατσίκια, κοτερά. 

Τα σπίτια είναι καμωμένα με μαυρόπετρα και πολλά εξ αυτών έχουν ανακαινιστεί με ευλαβικό σεβασμό στην παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική ταυτότητα. Παραφωνίες ευτυχώς δεν υπάρχουν, πράγμα σπάνιο στην Ελλάδα και όσο να πεις, εξαιρετικά εκτιμητέο. 

Ξεχωρίζει στο κέντρο του οικισμού, ο Ναός του Αγίου Διονυσίου. Που άρχισε να χτίζεται το 1813 με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τους τοπικούς άρχοντες. 

Έβαλε και ο Καποδίστριας το χέρι του όμως, καθώς λέγεται πως έστειλε εργάτες να συνδράμουν στην ανέγερση του ναού. Όταν η Αίγινα ήτανε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.

Παρότι το κεντρικό δρομάκι δεν είναι ιδιαιτέρως μεγάλο σε μήκος, το περιπάτησα αργά για να το απολαύσω. Με ρέγουλα και σταματώντας δώθε και κείθε για να συστηθώ με κανένα λουλούδι ή να θαυμάσω τις πρασινάδες σε κάποιο κηπάκι.

Κι αλήθεια θα σου το πω πως εντυπωσιάστηκα. Από το πόσο σεβάστηκαν οι σημερινοί κάτοικοι το μέρος, διαφυλάττοντας την προσωπικότητα και την αισθητική του. Αλλά και από την ομορφιά του τοπίου. Την ησυχία του. Τα μεθυστικά αρώματα της φύσης και τη γλυκιά θαλασσινή αύρα που σκαρφαλώνει την πλαγιά και δροσίζει τα δρομάκια.

Σκέφθηκα πως παρά τα όσα συμβαίνουν, τις απελπισίες μας, τις απαισιοδοξίες μας και τα προβλήματα, τούτη η χώρα συνεχίζει να μας χαρίζει κάτι τέτοιους θησαυρούς. 

Που'ναι καταφύγιο σπουδαίο και βάλσαμο πολύτιμο.

Χρονομηχανή

Το ημερολόγιο γράφει 14 Απριλίου του 1906. Είναι Σάββατο. Ένα αυτοκίνητο ανηφορίζει την Market Street του Σαν Φρανσίσκο, κάπου ανάμεσα στην 8η και την 9η λεωφόρο, φέροντας πάνω του μία κάμερα. Τριγύρω του άμαξες με άλογα, αυτοκίνητα και διάφοροι πεζοί που περπατούν ανάμεσά τους. Κυρίες με μακριά φορέματα που σέρνονται στο χώμα, κύριοι με ημίψηλα καπέλα και μπαστούνια.

Κανόνες κυκλοφορίας δεν υφίστανται, ούτε λωρίδες κατεύθυνσης. Ούτε φανάρια υπάρχουν, ούτε πινακίδες και σήματα. Επομένως ο καθένας κινείται καθ'όπως τον βολεύει -η εικόνα μοιάζει με εκείνη που παρουσιάζουν σήμερα οι δρόμοι σε χώρες όπως η Ινδία ή η Αίγυπτος. Άνθρωποι, οχήματα και ζώα γίνονται ένα τουρλουμπούκι.

Προσπαθώ να διακρίνω κάποιες φυσιογνωμίες. Πλάθω σενάρια για τις ζωές τους. Μπορεί να'ναι βιομηχανικοί εργάτες, μεταφορείς, τσαγκάρηδες, έμποροι, υπάλληλοι, νοικοκυρές, ράφτες. Μπορεί να'ναι ευτυχισμένοι, απελπισμένοι, καλοπροαίρετοι ή μοχθηροί. Μπορεί να'ναι φτωχοί, αστείοι, γλεντζέδες, εμμονικοί, μοναχικοί. Κανένας τους δεν υπάρχει πια. Είναι θύμησες μόνο στη μνήμη των απογόνων τους. Που όσο περνούν τα χρόνια, κατρακυλούν προς τη λήθη -που είναι η τελική καταδίκη όλων μας. 

Το παιδί που μας χαιρετάει (ακριβώς στο 09:00 του video) ούτε που θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα έγνεφε σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους του μέλλοντος που θα το παρακολουθούσαν από τις οθόνες τους χάρις σε ένα πράγμα που το λέμε internet. Ούτε που θα μπορούσε να φανταστεί ότι τα επόμενα εκατόν είκοσι χρόνια θα συμβούν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, μερικές πανδημίες και κάμποσες καταστροφές. Ότι ο άνθρωπος θα φθάσει στο φεγγάρι και θα σημειώσει πρωτόγνωρες προόδους στην τεχνολογία και την επιστήμη. Ότι θα φωτογραφίζεται για να αναρτήσει τη selfie του στο Instagram και θα χορεύει στο TikTok.

Ναι, είναι Σάββατο, 14 Απριλίου του 1906. Αλλά υπάρχει και κάτι τελευταίο που παρέλειψα να σου πω. Τέσσερις ημέρες αργότερα, πρόκειται να συμβεί ένας σεισμός. Ένας μεγάλος, καταστροφικός σεισμός 7,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που διέλυσε την πόλη και προκάλεσε φωτιές που έκαιγαν για μέρες. Περίπου τρεις χιλιάδες άνθρωποι υπολογίζεται πως έχασαν τη ζωή τους και το 80% του Σαν Φρανσίσκο καταστράφηκε -περιλαμβανομένων πολλών από τα κτήρια που βλέπεις. Για τα επόμενα αρκετά χρόνια, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι θα ζήσουν σε καταυλισμούς με σκηνές -στο πάρκο Γκόλντεν Γκέιτ, το Πρεσίντιο και αλλού. Πώς το ελέγαν οι Αρχαίοι; Τραγική ειρωνεία. Να ξεύρεις εσύ εκείνο που αγνοούν οι άλλοι ότι θα τους συμβεί.

Ανεβαίνω ξανά και ξανά τη διαδρομή αυτών των έντεκα λεπτών. Παρατηρώ την αποτύπωση αυτής της μάλλον ασήμαντης χορογραφίας σε αυτό το καλά επεξεργασμένο και επιχρωματισμένο video. Και δράττομαι της ευκαιρίας -λόγω της πολυτέλειας που μου δίνει η χρονική απόσταση- να επιβεβαιώσω το πόσο ρευστή είναι η πραγματικότητα. Το πόσο ασφαλείς νιώθουμε στις σαθρές βεβαιότητες που χτίζουμε κι απ'τις οποίες ξιφουλκούμε ενάντια των άλλων. Και το πόσο σπουδαίοι αισθανόμαστε στα αυτοαναφορικά θεατρικά έργα που πρωταγωνιστούμε. Αλλά ας είναι. Ας πάμε τη διαδρομή κι όσο μας βγάλει. 

Φάρος

Μπορεί να έχω ελάχιστες μνήμες από την Αλεξανδρούπολη στην οποία γεννήθηκα, αλλά θα συνεχίζω πάντα να αυτοπροσδιορίζομαι ως Θρακιώτης. Ε λοιπόν σήμερα, 14 Μαΐου, η ιδιαίτερη πατρίδα μου εορτάζει την Απελευθέρωσή της και ο φάρος μας έχει την τιμητική του.

Το Πατρικό μου

Δροσερό γκασπάτσο, απίθανη μελιτζανοσαλάτα, κους κους, πράσινη σαλάτα με προσούτο, μουσακάς στο πήλινο και μπιφτεκάκια με τραγανές πατάτες τηγανητές. Ε, και τζιζ κέικ για επιδόρπιο. Στο Πατρικό, στους Δελφούς. Που αποδεικνύει ότι ακόμα και στα πλέον τουριστικά μέρη της Ελλάδας, μπορείς να απολαύσεις εξαιρετικό φαγητό. Εν προκειμένω, με θέα στο Κρισσαίο Πεδίο, την Ιτέα και το Γαλαξίδι.

Hey Alexa

Εχθές πραγματοποιήθηκε ο τελικός της πρώτης αμερικάνικης Eurovision όπου κάθε πολιτεία έστειλε το δικό της τραγούδι και η Οκλαχόμα αναδείχθηκε νικήτρια με μία k-pop τραγουδίστρια που λέγεται AleXa. Και όχι, δεν το σκαρφίστηκα όλο αυτό! (σ.σ. Το εν λόγω παράδειγμα θα αξιοποιηθεί άμεσα σε case που ετοιμάζω για τις διαλέξεις μου στο Διεθνές Marketing. Επίσης, φήμες που λένε πως η επόμενη νικήτρια θα λέγεται Siri κρίνονται ως αναληθείς.)

Και μη χειρότερα

Στιγμιότυπα από περίπατό μου στου Κυνοσάργους.

Take That

Πετυχαίνοντας μέσα σε δέκα μόλις μέρες πάνω από 120 εκατομμύρια views στο YouTube (ρεκόρ που κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν πέτυχε φέτος), ο Psy αποδεικνύει πως (α) η Νότια Κορέα έχει εδραιώσει την κυριαρχία της στην διεθνή ποπ κουλτούρα, (β) η παραγωγή μουσικής έχει υποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από memes που προορίζονται κυρίως για χορευτικές προκλήσεις στο TikTok, (γ) στη συνταγή ρίχνει κανείς ό,τι του βρίσκεται (κάντρι ντυσίματα, Bollywood χορογραφίες, technopop ήχους, k-pop καλλιτέχνες, manga χτενίσματα κ.λπ.) και (δ) η επιτυχία δεν μετράται καθόλου σε πωλήσεις αυτού καθ'αυτού του τραγουδιού (έστω ως μουσικού αρχείου) ή σε αριθμό επαναλήψεων σε ραδιοφωνικές playlists. 

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα τελευταία δυο-τρια χρόνια παρατηρείται μια σαφής μείωση της μουσικής παραγωγής διεθνώς και που οι μουσικές των προηγούμενων δεκαετιών καταλαμβάνουν ένα ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό των συνολικών ακροάσεων (σε ραδιόφωνα, πλατφόρμες κ.λπ.). Κι αν ο Psy μού είναι τελοσπάντων συμπαθής ως σατιρική περσόνα, η τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνη για τη μουσική. 

Αυτογκόλ

Το νέο γήπεδο της ΑΕΚ αποτελεί ακόμα μια παροιμιωδώς κακόγουστη προσθήκη στην ταλαιπωρημένη πρωτεύουσα. Εκείνο που συνεχίζει να με εκπλήσσει όμως δεν είναι το γήπεδο καθ´αυτό (που ονομάζεται μάλιστα «Αγιά Σοφιά»), αλλά το ότι τα εκτρωματικά κτήρια, οι αποτυχημένες αναπλάσεις και η (επί δεκαετίες) αισθητική κατακρεούργηση του δημοσίου χώρου δεν αποτελεί παρά τριτεύον ζήτημα στο δημόσιο διάλογο και δεν φαίνεται να απασχολεί παρά ελάχιστους. Φοβάμαι πως είναι τόσο μεγάλος ο εθισμός μας στα άθλια αστικά τοπία της καθημερινότητάς μας που έχουμε σταματήσει να βλέπουμε τις τερατώδεις ασχημίες τους. Θα επιμένω να λέω πως η αισθητική είναι βασική παράμετρος πολιτισμού, συνδιαμορφώνει αξίες και πρακτικές, επηρεάζει αποφασιστικά τον τρόπο σκέψης, ενώ βεβαίως συνιστά κεντρικής σημασίας άξονα της ποιότητας ζωής.