Το αριστουργηματικό κόμικ "The Eternaut" που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Αργεντινή τη δεκαετία του 1950, κρύβει μία βαθιά αλληγορία: μια τοξική χιονόπτωση δολοφονεί εκείνους που βρίσκονται εκτεθειμένοι στη δημόσια σφαίρα και αναγκάζει τους εναπομείναντες ανθρώπους να επιβιώσουν κάτω από συνθήκες απόλυτης απομόνωσης και απειλής. Στην ιστορία του κόμικ, η χιονόπτωση —αργή και αδυσώπητη— δεν είναι απλώς ένα καιρικό φαινόμενο. Είναι η κάθοδος του αυταρχισμού: η παγωνιά που νεκρώνει κάθε έννοια ελευθερίας.
Σε αυτή την αλληγορία, η βία δεν είναι κραυγαλέα, αλλά ύπουλη. Δεν έρχεται με όπλα, αλλά με χιόνι. Καλλιεργεί τον φόβο, απομονώνει και καθιστά την επιβίωση ατομική υπόθεση. Η τοξικότητα και ο φανατισμός διαβρώνουν τους γείτονές σου, τους φίλους σου, τ'αδέλφια σου και τα παιδιά σου. Αλλά ακόμα και εσύ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, είσαι καταδικασμένος να αμφισβητήσεις ξανά και ξανά τον εαυτό σου. Ίσως αυτό είναι όμως και το κλειδί της σωτηρίας σου.
Παρακολουθώντας κανείς τη θαυμάσια τηλεοπτική μεταφορά του κόμικ στο Netflix, δεν μπορεί παρά να κάνει τις αναγωγές με το βίωμα των τελευταίων χρόνων (σχεδόν παντού στον κόσμο): οι κοινωνίες μας αποδεικνύονται εξαιρετικά εύθραυστες, τα αποκλίνοντα αφηγήματα οδηγούν σε λυσσαλέα μίση και οι τοξικές νιφάδες χιονιού συνεχώς πυκνώνουν. Η επιβίωση είναι μία άσκηση αξιοπρέπειας, ευθύνης και συνεχούς (αυτο)κριτικής -πολλές φορές, καταλήγει να είναι μία άσκηση μοναχικότητας.
Έτσι για την ιστορία, ο δημιουργός του "The Eternaut", Héctor Germán Oesterheld, απήχθη το 1977 λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης και έκτοτε θεωρείται νεκρός. Την ίδια τύχη είχαν τόσο οι κόρες όσο και οι γαμπροί του, ενώ η μόνη επιζήσασα ήταν η σύζυγός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου