Trick or treat?

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μου αρέσει το Halloween. Πρώτον, έχει πλάκα. Δεύτερον, απολαμβάνω τις γκροτέσκες αμφιέσεις και τη θρίλερ αισθητική. Τρίτον, στο δίλημμα trick or treat, δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω. Και τέταρτον, λατρεύω τις κολοκύθες (ειδικά σε μορφή σούπας βελουτέ). Να χαρείς, μην μου αρχίσεις τα περί ξενόφερτων επιδράσεων, δανεικών εορτών και καταναλωτικής αλλοτρίωσης, μιλάς στον λάθος άνθρωπο. Νομίζω ότι οι ευκαιρίες για ξενοιασιά, χωρατατζίδικη διάθεση και καλοπέραση είναι πολύτιμες και πρέπει να τις αξιοποιεί κανείς από όπου κι αν προέρχονται.

Έτσι λοιπόν βρέθηκα αυτή την όμορφη και σχετικά ηλιόλουστη, φθινοπωρινή μέρα, να χαζεύω κολοκύθες στο Πάρκο Βασιλέως Μιχαήλ του Πρώτου. Στο Βουκουρέστι.

Όπου στήθηκε ωραιότατη γιορτή με Halloween διάθεση, δραστηριότητες για τα παιδιά, κιόσκια που πουλάγανε διάφορα καλούδια και βεβαίως υπαίθρια εργαστήρια όπου έπαιρνες τον σουγιά σου και έδινες προσωπικότητα στην κολοκύθα σου. Ή τελοσπάντων το προσπαθούσες.

Για τα τεράστια πάρκα του Βουκουρεστίου, ας μην αναφερθώ διότι θα σε πικράνω. Για τη δίψα των Ρουμάνων για ευζωία (που έχουνε τόσο στερηθεί), ας μην επεκταθώ διότι δεν είναι της παρούσης. Ας μείνω στο εορταστικό κλίμα και την αλέγκρα ατμόσφαιρα. Και ας ευχηθώ να'ναι γλυκιές οι σούπες μας, να βρίσκουμε τρόπους να μεταμορφώνουμε τις κολοκύθες μας σε άμαξες και να αποδεικνύονται οι λαχτάρες μας άκακες και ήμερες. Α και να κερνάμε τους άλλους με κανένα χαμόγελο και κάνα καλό λόγο -όχι μόνο πίκρες, εγωισμούς, τοξικότητες και άλλα τέτοια φαντάσματα.

Τελικά, τι θα γίνει; Να σε τρομάξω ή θα με κεράσεις; 

Κιτς και σ´έφαγα

Κιτς και σ´έφαγα! Λίγο πάνω από τη Ρωμαϊκή Αγορά, στη Θεσσαλονίκη. Σταθερή αξία, εδώ και χρόνια με ωραίες, καθαρές ελληνικές γεύσεις! Και με μόνιμο θαμώνα τελευταία, τον γατούλη. Συνήθως παίρνω τα ρεβίθια, αλλά και η φάβα εξαιρετική και οι διπλοτσακιστές πατάτες υπέροχες.

Οδός Σεφσάουεν

Εκεί που περπάταγα προσφάτως στην Κορώνη, εντόπισα έναν δρόμο που φέρει το όνομα Σεφσάουεν. Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο Ίντερνετ, ανακάλυψα πως πρόκειται για μια πόλη στο Μαρόκο. Και ειλικρινώς απόρησα για τη συγκεκριμένη επιλογή. Αλλά ύστερα διάβασα πως υπάρχει κάτι που συνδέει το μαροκινό Σεφσάουεν και την μεσσηνιακή Κορώνη: έχουν αμφότερα επιλεχθεί ως εμβληματικές πόλεις της Μεσογειακής Διατροφής, στο πλαίσιο της συμπερίληψής της στον κατάλογο παγκόσμιας άυλης κληρονομιάς της UNESCO. Τι μαθαίνει κανείς, διαβάζοντας μια πινακίδα…

Μουσικό Αραβούργημα

Αυτό δεν είναι βίντεο κλιπ, αλλά επίτευγμα.

Εδώ το Βίλνιους, εκεί το Βίλνιους

Αποφασίζεις ότι είναι καιρός να προγραμματίσεις τις χριστουγεννιάτικες διακοπές σου. Και το Βίλνιους φαίνεται μια καλή λύση -κάποιος, κάπου, κάποτε, σου είχε πει ότι είναι κουκλίστικο και σχετικά οικονομικό. Αλλά έχεις ένα μικρό πρόβλημα: δεν ξέρεις πού βρίσκεται το Βίλνιους. Αδυνατείς να το συσχετίσεις με χώρα, δυσκολεύεσαι να προσδιορίσεις την ταυτότητά του, δεν μπορείς να το τοποθετήσεις στο χάρτη! Επειδή λοιπόν έρευνες έδειξαν ότι πράγματι οι περισσότεροι στον δυτικό κόσμο δεν έχουν ιδέα, η Λιθουανία αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Βεβαίως με δεδομένο το χαμηλό επίπεδο γνώσεων γεωγραφίας του γενικού πληθυσμού, αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε με ενημερωτικά σποτάκια για το ποιες είναι οι ήπειροι και για το κατά πού πέφτει η Ρωσία, η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Βραζιλία.

Ναυτικός Νεάπολης

Ένα από τα μέρη της Ελλάδας που με έχει εκπλήξει με την ποιότητα του φαγητού των εστιατορίων του είναι η Νεάπολη. Όπου κι αν έχω κάτσει, το φαγητό είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, με πρωτότυπα μαγειρέματα, καλά υλικά και γιομάτες γεύσεις. Μια από τις καλύτερες περιπτώσεις που συνάντησα είναι ο Ναυτικός. Το ταμπουλέ θαυμάσιο (και όσο καυτερό το ήθελα), η σαλάτα με τις πατάτες, τις πιπεριές και τις ελιές εξαίσια, η φάβα πεντανόστιμη. Αλλά τα αριστουργήματα ήταν το χοιρινό με σάλτσα πορτοκαλιού και τα σουτζουκάκια με λιωμένα τυριά. Και για συνοδεία, υπέροχο -ιδιαιτέρως καλαίσθητης ετικέτας- ροζέ κρασί Μονεμβασιάς! Δίπλα στο κυματάκι με θέα τα αγαπημένα Κύθηρα.

WhyNik#2: Blame it on the Bossa Nova

Ζεστός καφές, ωραία διαβάσματα και ένα playlist παιχνιδιάρικης νοσταλγίας και feel-good διάθεσης (επιλέγοντας τα προφανή, διότι ο χρόνος μου είναι πολύ μετρημένος αυτήν την περίοδο) για να παίζει στο background. Θα το κρατήσω ως booster αισιοδοξίας για πάσα μελλοντική χρήση. 

(Η φωτογραφία από το κέντρο της Καλαμάτας.)

Telenovela vibes

Καμιά φορά εκεί που κάνω zapping, πέφτω πάνω σε κάποια μεξικάνικη telenovela (συνήθως στο Μακεδονία TV). Μπορεί να έχει παρέλθει η χρυσή εποχή τους (που ήταν οι δεκαετίες του 80 και του 90, αλλά το είδος φαίνεται πως όχι μόνο συνεχίζει να επιβιώνει, αλλά διατηρεί φανατικούς οπαδούς. Μάλιστα, πολλά από αυτά τα σήριαλ γυρίζονται πλέον στις ΗΠΑ, καθώς απευθύνονται πρωτίστως στο πολυπληθές ισπανόφωνο κοινό που ζει εκεί. Τα κραυγαλέα σενάρια και ο τρόπος που παίζουν οι ηθοποιοί με αφήνουν κάθε φορά έκπληκτο σε αυτά τα κάποια δευτερόλεπτα που παραμένω και χαζεύω. Σε έναν κόσμο που παρακολουθεί Walking Dead, Ted Lasso ή Squid Game, υπάρχει ένα παράλληλο τηλεοπτικό σύμπαν που οι Χουανίτες και οι Κριστίνες Φλόρες μαλλιοτραβιούνται ακόμα για τα μάτια του μοιραίου Χοσέ Ραμόν. (Ευτυχώς, σε κάποιο διάλειμμα από τις μηχανορραφίες και τις ίντριγκες, πιάνει το μικρόφωνο η Καμίλα Καμπέλο και ανάβει το κέφι.)

Αμαλία εν Δελφοίς

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο εκτιμώ εκείνη την μεταπολεμική προσπάθεια για διαμόρφωση μιας διακριτής ταυτότητας ελληνικού μοντερνισμού στην αρχιτεκτονική. Το σκεφτόμουν πάλι προ καιρού, όταν βρέθηκα στο ξενοδοχείο Αμαλία στους Δελφούς. 

Σχεδιασμένο από τον σπουδαίο Νίκο Βαλσαμάκη, το κτήριο εμπεριέχει κυβιστικά στοιχεία, την πλαστικότητα των όγκων του Le Corbusier, τον μινιμαλισμό και τη διαφάνεια της πρωτοπορίας, αλλά και την καθαρότητα των αιγαιοπελαγίτικων γραμμών, το πλινθόκτιστο των παραδοσιακών μας οικισμών. Με έναν τρόπο, καταφέρνει να ακτινοβολεί ελληνικό φως και να μετατρέπεται σε ένα συναρπαστικό κέλυφος που ενώ σε πλαισιώνει, ταυτόχρονα σε απελευθερώνει.

Άδραξα την ευκαιρία της ολιγοήμερης παραμονής μου και περιπλανήθηκα σε διάφορους χώρους του κτηρίου, άλλοτε παρατηρώντας λεπτομέρειες και άλλοτε καδράροντας σύνολα. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως παρά την υψηλή του πληρότητα, το ξενοδοχείο χάρις την έξυπνη διάταξη των χώρων του, απήλασε τους φιλοξενούμενους από την αίσθηση συνωστισμού. 

Αλλά και τα δωμάτια είναι έτσι σχεδιασμένα που σε προφυλάσσουν από την τυχόν ενοχλητική παρουσία των άλλων και σου δίνουν αυτή την τόσο πολύτιμη -για εμέ- αίσθηση της απομόνωσης και της ησυχίας.

Τι κρίμα που ο ελληνικός μοντερνισμός δεν κατάφερε να επικρατήσει και να εμπεδώσει ένα πιο συνεπές και κυρίαρχο αρχιτεκτονικό ιδίωμα, κυρίως στις πόλεις μας. Τι κρίμα που εκείνες οι μεταπολεμικές προσπάθειες του 50 και του 60 χάθηκαν μέσα στον ωκεανό της αυθαιρεσίας και εκφυλίστηκαν με τη βάναυση επικράτηση της άμετρης, ανοικονόμητης και απάνθρωπης πολυκατοικίας. 

Τουλάχιστον έμειναν κάποια από αυτά τα αρχιτεκτονήματα να υπενθυμίζουν ότι μπορούσαμε και αλλιώς. Κι ευτυχώς, εν προκειμένω, η λειτουργία του συγκεκριμένου ξενοδοχείου από όσο μπορώ να κρίνω, σέβεται σε μεγάλο βαθμό το πνεύμα και την ουσία του αρχικού σχεδίου του Βαλσαμάκη. 

Πέραν της ευγένειας και του επαγγελματισμού των υπαλλήλων, πέραν των υψηλού επιπέδου υπηρεσιών, χαίρεσαι να μένεις σε ένα κτήριο με τόσο μεγάλο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών και με θέα στην Ιτέα και το Γαλαξίδι.