Ομολογώ ότι με εξέπληξε η μεγάλη αναδρομική έκθεση του Μιχάλη Οικονόμου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. Τα παχιά χρώματα που γενναιόδωρα χύνονται στους καμβάδες, το φως που λούζει τα τοπία, οι όγκοι που παιχνιδίζουν μέσα σε υγρές ατμόσφαιρες. Ιμπρεσιονιστικά έργα υψηλής αισθητηριακής αξίας.
Στάθηκα λίγο παραπάνω στο "Σπίτι που ονειρεύεται". Εκ πρώτης μοιάζει απλό το θέμα: ένα λευκό σπιτάκι σε ένα ήρεμο ακρογιάλι με μία βάρκα μπροστά του. Όσο περισσότερο το κοιτούσα, τόσο γλύκαινε τη διάθεσή μου. Είχα την αίσθηση ότι ακούω το νερό να γλείφει την ακτή. Ότι αισθανόμουν τον ζεστό ήλιο να ξασπρίζει με το λαμπερό φως του, τους τοίχους. Σκέφτηκα πολλές φορές τον τίτλο. Δεν μπόρεσα να αποφασίσω ποιος εντέλει ονειρεύεται: ο καλλιτέχνης, το σπίτι ή εκείνος που βλέπει τον πίνακα. Κατέληξα ότι το όνειρο είναι ακριβό δικαίωμα όλων μας.
Διάβασα με ενδιαφέρον και τα βιογραφικά του στοιχεία που καθόλου δεν ήξερα. Το έργο του ουσιαστικά αναγνωρίστηκε μετά τον θάνατό του, ενώ το τέλος του βίου του ήταν τραγικό: πέθανε μόλις στα 45 του, έχοντας περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του στο Δρομοκαΐτειο -όπου βρέθηκε εξαιτίας εγκεφαλικής παράλυσης, ως αποτέλεσμα της σύφιλης από την οποία έπασχε. Ναι, εκπληρώνει όλες τις προδιαγραφές του καταραμένου καλλιτέχνη. Μέσα στη σύντομη καλλιτεχνική του πορεία όμως, κατάφερε να πλάσει σκηνές σπάνιας ευαισθησίας. Που μοιάζουν με ασκήσεις ψυχικής ανάτασης. Και με οάσεις τρυφερότητας στις ερήμους της σημερινής απάθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου