Δυστοπία

Πριν μερικά χρόνια, στο Πεκίνο, βίωσα για πρώτη φορά πώς είναι να ζεις σε ένα απαξιωμένο, τοξικό περιβάλλον. Η αιθαλομίχλη ήταν τόσο πυκνή που με δυσκολία διακρίνονταν τα απέναντι κτήρια, ενώ ο ήλιος δεν ήταν παρά ένα ασαφές, θολό λαμπύρισμα κάπου στον σταχτοκίτρινο ουρανό. Η αφόρητη ζέστη, η υγρασία και η διαρκής αίσθηση ότι αναπνέεις την εξάτμιση φορτηγών, καθιστούσαν κόλαση τον παραμικρό περίπατο, σε σημείο που ήδη από τις πρώτες μέρες, δεν ήθελα να ξεμυτίσω. Αλλά και το βράδυ, η προσπάθεια να κοιμηθώ ήταν εξαντλητική, καθώς ξυπνούσα συνέχεια από τη δυσκολία να αναπνεύσω λόγω του καυσαερίου που διείσδυε από παντού και δεν εγκατέλειπε ποτέ το δωμάτιο. Η αρχική μου ελπίδα ότι ίσως το φαινόμενο να είναι συγκυριακό και πως η κατάσταση θα βελτιωνόταν αν άλλαζε λίγο ο καιρός, διαψεύστηκε: οι μέρες περνούσαν βασανιστικά, χωρίς τίποτα να αλλάζει και με τους ανθρώπους παραδομένους στον δυστοπικό εφιάλτη τους. Εργάζονταν, περπατούσαν, αθλούνταν μέσα σε ένα τεράστιο νέφος που στραγγάλιζε κάθε στιγμή τους. Υπήρξαν φορές που με κυρίευσε πανικός. Και απόγνωση. Ναι, πάντα με ανησυχούσε ο κίνδυνος της κλιματικής αλλαγής, αλλά για πρώτη φορά την ένιωθα βιωματικά και τη ζούσα σε τέτοια ένταση. Αντίκρισα μπροστά μου ένα μέλλον που η ανάσα σε αυτόν τον πλανήτη, θα είναι σπάνια πολυτέλεια. 

Εχθές ήταν μια δύσκολη μέρα. Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου καθώς επέστρεφα από τη δουλειά έδειχνε 44 βαθμούς. Η φυσική εξάντληση από τους συνεχόμενους καύσωνες είναι εδώ και καιρό, μόνιμη συνθήκη. Το βράδυ, εκεί κατά τις τρεις, ξύπνησα αναπνέοντας στάχτες μέσα στο διαμέρισμά μου στο κέντρο της Αθήνας -προφανώς από τις φωτιές που έκαιγαν στην Πάρνηθα. Άναψα το φως, τσέκαρα πως τα πορτοπαράθυρά μου ήταν ερμητικά κλειστά, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να συνέλθω και όταν ξαναέπεσα στο κρεβάτι, συνειδητοποίησα πως εκείνος εκεί ο πανικός και εκείνη η απόγνωση ποτέ δεν έπαψαν να με κατοικούν. Γιατί υπάρχουν και εφιάλτες που βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά.