Ο Μεγάλος Πόλεμος, η Θάτσερ και τα ιταλικά 60s

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων ιστορικών ζυμώσεων και εθνικών διεκδικήσεων που ήδη από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, φάνηκε πως θα εκτονώνονταν μέσω γενικευμένης σύγκρουσης. Το "The Long Road to War" (Netflix) εξιστορεί την πορεία των εξελίξεων, αναδεικνύοντας τα σχέδια των Κεντρικών Δυνάμεων αλλά και την πολυπλοκότητα των βαλκανικών υποθέσεων που τελικά έμελλε να καταστούν κρίσιμο κομμάτι της εξίσωσης. Με δεδομένο ότι το ντοκιμαντέρ είναι σέρβικο, έχει κανείς την πολύ χρήσιμη δυνατότητα να παρακολουθήσει μία αφήγηση που δεν υποτάσσεται στις συνήθεις οπτικές των μεγάλων δυνάμεων.

Τα έργα και οι ημέρες της Μάργκαρετ Θάτσερ έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολλών βιβλίων, αναλύσεων, ντοκιμαντέρ και ταινιών. Ανεξαρτήτως της κριτικής που μπορεί να ασκήσει κανείς, το πολιτικό εκτόπισμα της Θάτσερ και οι μεγάλες αλλαγές που επέφερε κατά την ενδεκαετή διακυβέρνησή της (κυρίως σε ιδεολογικό και συμβολικό επίπεδο), δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Χωρίς να προσθέτει κάτι ιδιαιτέρως καινούργιο, το ντοκιμαντέρ "Margaret Thatcher: The Iron Lady" (Netflix) υπενθυμίζει τους βασικούς σταθμούς της πολιτικής της καριέρας από τον Πόλεμο των Φόκλαντς ως τη σύγκρουση με τα συνδικάτα και παρακολουθείται με ενδιαφέρον. Πολύ εύστοχη βρήκα μία φράση του Μιτεράν που μνημονεύεται σε κάποιο σημείο: "Η Θάτσερ έχει τη ματιά του Καλιγούλα και το στόμα της Μέριλιν Μονρόε".

Το ‘1960’ του Gabriele Salvatores (Netflix) είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι στην μεταπολεμική Ιταλία, με μια αφήγηση που φέρνει στο μυαλό εκείνες τις θαυμάσιες, ασπρόμαυρες νεορεαλιστικές ταινίες του Ροσελίνι, του ΝτεΣίκα και του Βισκόντι. Η φτώχεια, η αγραμματοσύνη, το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο, η ελπίδα για οικονομική ανάπτυξη πάνω στα συντρίμμια του πολέμου, αλλά και η προσήλωση στη φαμίλια ως σταθερό σημείο αναφοράς και θεμελιώδες συστατικό αυτοπροσδιορισμού, νομίζω πως συνομιλούν και με τις δικές μας συλλογικές μνήμες. Αρκεί να αντικαταστήσει κανείς την Τσινετσιτά με τη Φίνος Φίλμ, τις φτωχογειτονιές της Νάπολης με τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, τους Ιταλούς επίδοξους εραστές τουριστριών στο Ρίμινι με τα καμάκια της Βουλιαγμένης και της Μυκόνου. Οι εικόνες από εκείνο το αντιπροχθές ενδύονται με την τρυφερότητα της νοσταλγίας που τείνει να εξωραΐζει το παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα υπενθυμίζουν πόσο ραγδαία άλλαξαν τα πράγματα μέσα σε διάστημα δύο γενεών.