Το 2016 ήταν μία χρονιά που ταξίδεψα πολύ και δούλεψα πολύ. Ήταν μία χρονιά -θαρρώ- σημαντική και για τη χώρα. Μετά από κάμποσα χρόνια κρίσης και αφού περάσαμε όλα τα στάδια του πένθους (σοκ, άρνηση, οργή, κατάθλιψη), νομίζω πως εισήλθαμε στη φάση της αποδοχής. Μιας δύσκολης αποδοχής που -έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα- έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για να πάμε παρακάτω.
Στη Βουλή πλέον έχουμε (πλην μικρών εξαιρέσεων) μνημονιακά κόμματα, η αφοσίωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ είναι εμπεδωμένη ως στρατηγική επιλογή της χώρας και το κεντρικό ζητούμενο πλέον είναι η επιστροφή σε ρυθμούς ανάπτυξης τέτοιους που θα μας επιτρέψουν να καλύψουμε κάπως τη μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Με προβληματίζουν ακόμα πολύ ο φανατισμός και οι διχαστικές ρητορικές που μας κληροδότησαν τα προηγούμενα χρόνια, η μεγάλη τοξικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (που λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές ακραίων θέσεων ή καλλιεργούν τις συνθήκες για συστηματική δολοφονία χαρακτήρων), οι ανομικές συμπεριφορές στην καθημερινότητα και βεβαίως το μεγάλα ελλείμματα στην παιδεία, των οποίων τα αποτελέσματα διαπιστώνω διαρκώς με νέα παιδιά που έχουν διάθεση να μάθουν, αλλά έχουν συντριβεί από ένα ισοπεδωτικό σύστημα που τα απαξιώνει.
Θα παραμείνω όμως συνειδητά αισιόδοξος, διότι η εμπιστοσύνη στο μέλλον αποτελεί προϋπόθεση για να προχωρήσει κανείς και κίνητρο για να συνεχίσει να προσπαθεί. Αν θέλουμε κάπως να επουλώσουμε τις πληγές μας και να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος, θα πρέπει σίγουρα και να προσπαθήσουμε και να αλλάξουμε. Ελπίζω αυτή η δύσκολη δεκαετία που διανύουμε να μας κάμει συλλογικά ωριμότερους και σοφότερους. Καλή μας χρονιά!
Σημείωση: το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου