Χριστούγεννα 2017 και η Αθήνα φόρεσε τα στολίδια της, τα γιορτινά της ή ό,τι βρήκε πρόχειρο τελοσπάντων και προετοιμάζεται να υποδεχθεί τον καινούργιο χρόνο.
Το δέντρο της πλατείας Συντάγματος παραμένει -καθ'όπως φαίνεται- μία δύσκολη πρόκληση για τους ιθύνοντες, οι οποίοι αδυνατούν να αντιγράψουν έστω κάποια από τις αναρίθμητες καλές πρακτικές του εξωτερικού και καταλήγουν σε ακαλαίσθητες κατασκευές. Για να είμαι κάπως δίκαιος, το φετινό δέντρο μοιάζει μεν αμήχανο υπό το φως της ημέρας, γίνεται όμως αρκετά εντυπωσιακότερο όταν φωταγωγείται το βράδυ. Μισές δουλειές θα μου πεις, αλλά ας είναι.
Τα μαγαζιά από την άλλη, έχουν σαφώς βελτιώσει το στολισμό τους και η εμπορική Αθήνα φαίνεται ότι συνέρχεται κάπως από την πτώση των προηγούμενων ετών. Ξενοδοχεία και κτήρια διαμερισμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης έχουν ξεπεταχθεί στους δρόμους γύρω από την Αθηνάς, την Ερμού και τη Μητροπόλεως, ενώ και η εστίαση φαίνεται να πηγαίνει καλά, με πολλά νέα εστιατορια να ανοίγουν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου.
Στη Στοά Σπυρομήλιου (το μόνο ζωντανό πασάζ του κέντρου) μεγάλες εορταστικές μπάλες κρέμονται πάνου από το κεφάλι σου και μυριάδες φωτάκια στολίζουν την οροφή.
Κι αν πράγματι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, δεν πρέπει να χάφτει κανείς παραμύθια, την περίοδο των εορτών, επιβάλεται και να τα πιστέψει και να τα ζήσει. Παραμύθια με ξωτικά και μάγισσες. Με μολυβένια στρατιωτάκια.
Με νεραϊδονονές που μετατρέπουν την κολοκύθα σε άμαξα στο κέντρο της πόλης. Μπορείτε αγαπητή μου να φορέσετε τα κρυστάλλινα γοβάκια σας και την απαστράπτουσα τουαλέτα σας, διότι είστε καλεσμένη στο παλάτι, να σας δεξιωθεί ο πρίγκηψ.
Όχι δεν πρόκειται για οπτασία, αλλά για την υπερπαραγωγή που και φέτος έστησε το Little Kook στου Ψυρρή, συγκεντρώνοντας πλήθη κόσμου που φωτογραφίζεται με φόντο τον εορταστικό διάκοσμο.
Λίγο παραπέρα, ένα ανθοπωλείο έστρωσε ένα κατακόκκινο χαλί με Αλεξανδρινά στο πνεύμα των ημερών.
Και στην Αιόλου, μία μπάντα από νεαρούς και νεαρές έδινε τον ρυθμό με εύθυμες τυμπανοκρουσίες.
Παραμένει τόσο δύσκολη η καθημερινότητα για τόσο πολλούς ανθρώπους που μοιάζουν αυτά τα ξεσπάσματα εορτασμού, όχι απλώς απαραίτητα αλλά και λυτρωτικά.
Θα μου πεις, τα προβλήματα είναι εδώ. Οι αδυναμίες μας επίσης. Τι να σου κάμει και η νεραϊδονονά; Ένα ραβδάκι έχει, τι να πρωτοπρολάβει; Κι αν ονειρεύται κανείς άμαξες και παλάτια, στο τέλος της βραδιάς παραμένει με την κολοκύθα στο χέρι. Στο διαμερισματάκι του με θέα στο φωταγωγό.
Δεν πρέπει να τρέφει κανείς αυταπάτες, αλλά μήτε και να απελπίζεται. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα και πάντα θα υπάρχουν διέξοδοι. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ζωή προχωρά.
Αλλαγή σκηνικού. Βρισκόμαστε στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Παρότι επιμένω να βρίσκω ανέμπνευστο το σύμπλεγμα των κεντρικών κτηρίων και παραμένω επιφυλακτικός για πολλά στοιχεία του έργου και της σκοπιμότητάς του, οφείλω να αναγνωρίσω και τα θετικά: το πάρκο και -κυρίως- ο χώρος γύρω από τη δεξαμενή, κέρδισε το δύσκολο στοίχημα της προσέλκυσης του κόσμου.
Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός εδώ είναι πράγματι εφάμιλλος μεγαλουπόλεων του εξωτερικού.
Ένα μεγάλο μπράβο και για τα έλατα που έχουν τοποθετηθεί στην κεντρική πλατεία ανάμεσα στη Βιβλιοθήκη και την Όπερα. Διότι δεν χρειάζεται να πειραματιζόμαστε συνέχεια με εικαστικές κατασκευές και περίεργα μεταλλικά ινσταλέισονς με λέιζερ και φωτόσπαθα. Δεν στήνουμε τον Πόλεμο των Άστρων, Χριστούγεννα στήνουμε.
Αν μη τι άλλο, η Αθήνα εδώ ανακαλύπτει τη σημασία του υγρού στοιχείου, το οποίο στερείται στις λοιπές της αστικές εικόνες. Κι ας είναι από τις λίγες πρωτεύουσες της Ευρώπης με τόσο μεγάλο παραλιακό μέτωπο, ουδέποτε κατάλαβε με πόσους πολλούς τρόπους μπορεί να το αξιοποιήσει. Για να μην μιλήσουμε για τα εξαφανισμένα της ποτάμια και τα μπαζωμένα της ρέματα.
Ο κόσμος περιπατεί στον διάδρομο της οροφής και απολαμβάνει από ψηλά τη θέα. Τα φλας αστράφτουνε και οι εντυπώσεις αποτυπώνονται στη μνήμη.
Χριστούγεννα στην Αθήνα του 2017. Περίεργα είναι, αλλιώτικα κάθε φορά. Κι αν τα πράγματα σού φαίνονται ίδια, αλλάζουνε να ξεύρεις. Σε κατευθύνσεις που δεν μπορούμε να φανταστούμε, σε εξελίξεις που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Δεχόμαστε την αβεβαιότητα ως θεμελιώδη συνθήκη, εξοικειωνόμαστε -όσο μπορούμε- μαζί της.
Και ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο. Τον καλύτερο εαυτό μας, το καλύτερο μέλλον μας, το καλύτερο ταξίδι μας.
Σημείωση: το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου