Με χαρακτηριστική καθυστέρηση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Αθήνα άρχισε δειλά-δειλά να κρεμάει τα στολίδια της. Στην Ερμού και στην Αιόλου, στην Πανεπιστημίου και στην Αμαλίας, στην Πλατεία Συντάγματος, ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει, οι βιτρίνες να φοράνε τα εορταστικά τους χρώματα και η χριστουγεννιάτικη διάθεση να προσπαθεί να διασκεδάσει τη συνήθη μιζέρια των τελευταίων χρόνων.
Κοιτάζω τις βιτρίνες, χαζεύω την κίνηση στους δρόμους. Μπορεί ο στολισμός να μην είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακός, αλλά και φχαριστημένοι να'μαστε. Που υπάρχουν και κάποια δέντρα στολισμένα και ουχί φλαμπέ. Που βολτάρει και κάποιος κόσμος χαμογελαστός και ουχί στα κάγκελα. Δες που και τ'απλό και τ'αυτονόητο, έγιναν πλέον πολυτέλεια. Σε μία Ελλάδα που συνεχίζει να σκαρφαλώνει το Γολγοθά της (για να μείνω στις θρησκευτικές αναφορές, μέρες που'ναι).
Δεν είναι μόνο οι δρόμοι που φόρεσαν τα γιορτινά τους, αλλά και τα σπίτια! Στη γειτονιά μου, το λαμπιόνι και η φωταψία είναι κάτι το απερίγραπτο. Μία πολυκατοικία στον από πίσω δρόμο, το έχει τερματίσει: πήγαν και σήκωσαν όλο το κρίστμας ντεκορέισον που βρήκαν και το πετάξανε στα μπαλκόνια τους. Με τόσο φωτάκι και προβολέα, η περιοχή μας το βράδυ μοιάζει με διάδρομο προσγείωσης στο ακρωτήριο Κανάβεραλ. Και παίζει δηλαδή να φαίνεται και από το διάστημα. Εγώ μια φορά, στο σαλόνι μου το βράδυ, διαβάζω με τα λαμπιόνια των γειτόνων.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι άλλο. Καθόμουν προημερών στην πολυθρόνα ήσυχος με το βιβλιαράκι μου και αισθανθηκα μία περίεργη θαλπωρή. Κοιτάζω στο φωταγωγό, ψάχνω κάτω από το κρεβάτι, βγαίνω στο μπαλκόνι να ιδώ μήπως καίγονται οι απέναντι, τίποτα. Εντέλει συνειδητοποιώ με έκπληξη ότι ανάψαμε τα καλοριφέρ! Έγινε το θαύμα των Χριστουγέννων! Σε σημείο που βγαίναμε οι ένοικοι στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και αγκαλιαζόμασταν κλαίγοντας. Τρία χρόνια είχαμε να τ'ανάψουμε, άλλος τα'χε μετατρέψει σε κρεμάστρες για τα ρούχα, άλλος τα'χε για να ακουμπάει από πάνω μπιμπελό και σεμεδάκια, μια κυρία στον τρίτο, είχε στολίσει τα δικά της με μπάλες και φιογκάκια για τα Χριστούγεννα.
Όχι, δεν τελειώσαμε με την κρίση. Νομίζω απλώς ότι προσαρμοστήκαμε. Και προσπαθούμε πλέον να κάμουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τα δεδομένα που έχουμε. Επιβιωτικές τακτικές, έχουμε αναπτύξει. Σε μία χώρα και σε μία πραγματικότητα, εντελώς μη-φιλικές προς το χρήστη.
Πρόκειται για πρόσφυγες που έχουν εγκατασταθεί επί της πλατείας με θέα τη Βουλή. Προσθέτουν κι αυτοί τη δική τους τραγωδία στο δικό μας το δράμα και μετατρεπόμαστε όλοι μαζί σε παράρτημα του Τρίτου Κόσμου.
Δεν ξεύρω αν έχει νόημα η προσπάθεια να φτιασιδωθεί η εικόνα και να ανέβει η διάθεση με τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες, τις καμπανούλες και τους αγιοβασίληδες. Εκείνο που ξεύρω είναι ότι οφείλουμε όλοι να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε. Και να ξαναβρούμε λόγους να εορτάσουμε. Βοηθώντας να επουλωθούν οι πληγές. Και όχι ανοίγοντας καινούργιες.
Δεν είμαι ο Καζαμίας, ούτε έχω το κληρονομικό χάρισμα, αλλά θα αποτολμήσω την εξής πρόβλεψη για το επόμενο έτος: πολιτικές αναταράξεις, κομματικά μποφόρ και στο τέλος, ακόμα περισσότερα μέτρα. Και μάλλον εκλογές. Αν όχι στην αρχή του έτους ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της προεδρικής εκλογής, σίγουρα στα τέλη του έτους ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της όποιας κυβερνητικής επιλογής. Αισιόδοξος δεν είμαι, οφείλω να το δηλώσω.
Ας κάψουμε λοιπόν ουχί τους δρόμους και τις πλατείες, αλλά τον κακό μας εαυτό και τα πάθη μας, τις εκφυλισμένες μας ταυτότητες και τους φανατισμούς μας. Σε μία Ελλάδα που έχασε τη χαρά της και οφείλει κάποια στιγμή επιτέλους να την ξαναβρεί. Όχι ανακυκλώνοντας τις βλαπτικές της συνήθειες, όχι επιστρέφοντας στο φαύλο παρελθόν της, αλλά εφευρίσκοντας το καλύτερο μέλλον της. Καλές γιορτές να έχουμε και καλή μας τύχη!
Σημείωση: το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου