Στην κεντρική στοά Σπυρομηλίου, η Μαίρη Πόπινς, ο Άγιος Βασίλης και ο Πινόκιο -που ίπτανται πάνω από τα κεφάλια των διερχόμενων- σώζουν κάπως τα προσχήματα. Μιας καταθλιπτικής Αθήνας που εφέτος, στερείται παντελώς διάθεσης για εορτασμούς. Επεισοδιακά ξεκινήσαμε το έτος, επεισοδιακά το αποχαιρετούμε. Με τους αγανακτισμένους στους δρόμους, με το κίνημα της πλατείας, με συνεχείς ταραχές στο κέντρο της Αθήνας (η οποία φιγουράρει κάθε τρεις και λίγο, μπαρουτοκαπνισμένη στα δελτία ειδήσεων ανά τον κόσμο). Προσέθεσε σε όλα αυτά, τη γενικευμένη έξαρση της εγκληματικότητας αλλά και τις ρατσιστικές επιθέσεις υπό το πρόσχημα της αντεκδίκησης και σου κόβεται η όρεξη για μελομακάρονο. Με καζάνι που βράζει μοιάζει πια η καθημερινότητά μας, καθώς φαίνεται να βυθιζόμαστε σε ένα σκοτεινό σπιράλ αυτοκαταστροφής. Ζήσαμε άλλωστε προσφάτως κι εκείνο το κολασμένο πολιτικό δεκαπενθήμερο σε συνέχεια της προκήρυξης του δημοψηφίσματος από τον Γιώργο Παπανδρέου. Μετά κόπων και βασάνων, καταλήξαμε στο σχηματισμό της παρούσας κυβέρνησης Παπαδήμου, φαντάζομαι για να κερδίσουμε λίγο χρόνο και να δοθεί η δυνατότητα των πολιτικών δυνάμεων να αναδιαταχθούν -αν μπορέσουν υπό το βάρος του πολιτικού κόστους που συνεπάγεται το Μνημόνιο.
Με ετούτα και με κείνα, δεν σου κάμει εντύπωση που ο μολυβένιος στρατιώτης στέκεται εμφανώς αμήχανος και με το στόμα ανοιχτό. Αλλιώς τα περίμενε κι αυτός τα δικά του Χριστούγεννα. Αλλά τού κλήρωσε η μνημονιακή Ελλάδα της μιζέριας, αντίς ας πούμε μία ολοστόλιστη Βιέννη, ένα ρομαντικό Παρίσι ή μία παραμυθένια Πράγα. Πάλι καλά να λες που δεν του έχει πέσει ολωσδιόλου το σαγόνι.
Τα μόνα χαμόγελα που βλέπεις είναι ζωγραφιστά, στα πρόσωπα κοκκινοσκούφηδων καλικάντζαρων, στις προθήκες του Public. Ο κόσμος κι εκεί σαφώς λιγότερος από άλλες χρονιές. Ψωνίζει απρόθυμα, σχεδόν πειθαναγκαστικά. Η κυρία που βρισκόταν μπροστά μου στην ουρά του ταμείου, ρώτησε τουλάχιστον τρεις φορές την υπάλληλο για το συνολικό ποσό που έπρεπε να πληρώσει. Είχε πάρει δύο παιδικά βιβλία και ένα αυτοκινητάκι. Με απογοήτευση και μία συστολή έβγαλε τα χρήματα από το πορτοφόλι της. Γίναμε φτωχότεροι ξαφνικά. Πολύ φτωχότεροι.
Η Χριστουγεννιάτικη Αθήνα δεν έχει σπουδαία διαφορά από τη μη-Χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Οι ίδιοι είμαστε, τα ίδια προβλήματα περιφέρουμε. Με μερικά φτηνιάρικα φωτάκια να κρέμονται πάνω από τα ξεφτισμένα μας όνειρα, στραβοξυπνήσαμε και μας φταίει το ξυπνητήρι. Το βλέπεις στα αγέλαστα πρόσωπα των περαστικών, το βλέπεις στα κλειστά μαγαζιά με τα κατεβασμένα ρολά, το βλέπεις στις κεντρικές γειτονιές της πόλης που καταρρέουν ραγδαία και παραδίδονται σε καθολική υποβάθμιση. Ούτε δέντρο δεν έχουμε πλέον! Σε αυτή τη χώρα, πρώτα κάψαμε τ'αληθινά μας δέντρα, ύστερα κάψαμε και τα ψεύτικα. Κι απομείναμε άδεντροι πια, να κοιταζόμαστε έτοιμοι να κάψουμε ο ένας τον άλλον.
Στην Ερμού, οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται σχεδόν μηχανικά, από κεκτημένη ταχύτητα. Σαν να έγιναν ξαφνικά πιο σκονισμένα τα πρόσωπα. Σαν να έγιναν πιο φθαρμένα και ντεμοντέ τα ρούχα. Σαν να υπέστη συνεχόμενες ήττες η χώρα και κατρακύλησε σε κάποια τριτοτέταρτη κατηγορία. Στους ερασιτέχνες θα παίζουμε πια. Σε άδεια γήπεδα και με σερνόμενους παίκτες. Μία τσιγγάνα πουλάει μπαλόνια στη γωνία με τη Νίκης. Από πάνω της μία κίτρινη πινακίδα καλεί τον κάθε απελπισμένο να πουλήσει τα χρυσαφικά και τα κοσμήματά του. Μας έχει ξημερώσει διάφορες αγυρτείες τούτη η κρίση, μας έχει σπείρει λογής λογής μιζέριες. Απέναντι, ο Fokas προσφέρει δώρο 10 ευρώ με κάθε 50 που ψωνίζεις. Το δύσμοιρο συντριβάνι στέκει πιο βρώμικο και βανδαλισμένο από ποτές. Εικόνες μίας πόλης σε βαριά κατάθλιψη. Μιας κοινωνίας σε παραζάλη.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, καλοί μου άνθρωποι! Γιατί κι αν η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη, κι αν τα προβλήματα καθίστανται τρομακτικότερα, κι αν τα μελλούμενα προβλέπονται ακόμα πιο θλιβερά, μονάχα σε αυτό μπορούμε να βασιζόμαστε: στους καλούς ανθρώπους. Έτσι απλά, χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις και πολλές πολλές φιοριτούρες. Στους καλούς εκείνους ανθρώπους που παραμένουν συνειδητά ψύχραιμοι, ατρόμητα αθώοι και πεισματικά άκαμπτοι. Όσα κύματα κι αν τους χτυπήσουν, όσα απόνερα κι αν τους λούσουν, εκείνοι στέκουν και θα στέκουν, αποτελώντας την έσχατη γραμμή άμυνας τούτης της χώρας.
Σημείωση: το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου