Κυριακή 1 Μαρτίου 2020

My Territory



Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 απέκτησα τον πρώτο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή. Επρόκειτο για έναν Amstrad CPC 464 με ένα μονόχρωμο monitor και ένα μάλλον ογκώδες joystick με μεγάλα κόκκινα κουμπιά. Το αξιοσημείωτο -και κάπως περίεργο με βάση τα σημερινά δεδομένα- ήταν ότι ο υπολογιστής εκείνος λειτουργούσε με κασέτες (ιδίας μορφής με εκείνες που χρησιμοποιούσαμε τότε για να ακούσουμε μουσική), οι οποίες περιείχαν προγράμματα και παιχνίδια. Για να φορτώσεις ένα απλό παιχνίδι, χρειαζόταν να περιμένεις αρκετή ώρα (5 με 10 λεπτά), αλλά το αποτέλεσμα σε αποζημίωνε. Ειδικά αν ήσουν 9-10 ετών -όπως ήμουν εγώ τότε. Δεν μπορούσα βέβαια να διανοηθώ το θαυμαστό, καινούργιο κόσμο που ξημέρωνε μέσα από εκείνη την πράσινη οθόνη, αλλά νομίζω άρχισα ασυναίσθητα να τον προσδοκώ.

Όταν το 1994 μπήκα για πρώτη φορά στο ίντερνετ, χωρίς να έχω καλοκαταλάβει περί τίνος πρόκειται, θυμάμαι την έκπληξη και τον ενθουσιασμό μου. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά που τότε ξεκοκαλίζαμε με μεγάλη βουλιμία, μίλαγαν ήδη για μία επανάσταση σε μία εποχή που πράγματι είχες την αίσθηση της επιτάχυνσης και ένιωθες αισιοδοξία για το μέλλον. Εντάξει, ήμουν πράγματι πολύ νέος τότε και όλες οι ελπίδες ήσαν ακόμα πάνω στο τραπέζι. Τα επόμενα χρόνια, η συσσώρευση γνώσεων και πληροφοριών μέσα σε ένα ενιαίο και προσβάσιμο ψηφιακό χώρο, η δυνατότητα επικοινωνίας αλλά και η ευκαιρία πολλών, νέων μορφών δημιουργικότητας και ανταλλαγής, επηρέασε προφανώς και τη δική μου ζωή με διάφορους τρόπους -ορίζοντας ακόμα και βαθιά προσωπικές επιλογές.

Έχει πλέον περάσει καιρός από εκείνες τις πρώτες, κοπιώδεις και χρονοβόρες απόπειρες να φορτώσω μία ιστοσελίδα στον υπολογιστή μου. Το ίντερνετ εξελίχθηκε πολύ, ο κόσμος άλλαξε (όπως πεισματικά το συνηθίζει) κι εγώ, πρόθυμος μετανάστης της ψηφιακής εποχής, προσαρμόζομαι όσο μπορώ και μεγαλώνω όσο μου επιτρέπεται. Αλλά και ενώ πλέον η τεχνολογία έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου, ο ενθουσιασμός για το μέσο και τις δυνατότητές του, σιγοκαίει ακόμα μέσα μου. Η δικτύωση μπορεί να είναι ευκαιρία και πρόβλημα, ελπίδα και απειλή, επαφή και αποξένωση, συμβιβασμός και σύγκρουση. Όλα τα παραπάνω ισχύουν, ως είθισται να συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ποιο από όλα υπερισχύει. Εκείνο πάντως που παραμένει σίγουρο είναι πως η δικτύωση είναι ανάγκη. Ίσως δική σου, σίγουρα δική μου. Αυτή είναι και η αιτία δημιουργίας αυτού του ιστολογίου. Η ανάγκη. Η κατάθεση των σκέψεών μου εδώ δεν είναι παρά ένα ψηφιακό παράθυρο στο μυαλό μου. Το ανοίγω, για να ατενίσω μακρύτερα.

Σημείωση: το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 2 Οκτωβρίου 2004 και ήταν η πρώτη ανάρτηση που έκανα ποτέ στη μπλογκόσφαιρα. Του άλλαξα τον τίτλο και καναδυό σειρές, του προσέθεσα ένα τραγούδι και το αναρτώ εκ νέου. Νομίζω πως δεκαέξι χρόνια αργότερα, πρέπει δικαιωματικά να αποτελεί την αφετηρία και αυτού του ιστολογίου.

1 σχόλιο:

  1. Συμφωνώ απόλυτα. Δικαιωματικά πρέπει να αποτελεί την αφετηρία κι αυτού του ιστολογίου.
    Καλή αρχή!
    Φιλιά πολλά,
    Σοφία

    ΑπάντησηΔιαγραφή