Ratched

Ακόμα και με τις ενστάσεις που (δικαίως) μπορεί να έχει κάποιος για τον Ryan Murphy, θα πρέπει να του πιστωθούν αρκετές αρετές, οι οποίες εν πολλοίς ισχύουν και στην περίπτωση του Ratched. Πρώτον, το στυλιζάρισμα: εικόνες υψηλής αισθητικής που προφανώς είναι αποτέλεσμα σχολαστικής δουλειάς σε κάθε σκηνή και σε κάθε πλάνο, με τις γωνίες λήψεις, τα σκηνικά, τα ρούχα, τα χρώματα να σου προσφέρουν μία κινηματογραφικών προδιαγραφών εμπειρία θέασης. Δεύτερον, το κάστινγκ: η επιλογή πρωταγωνιστών όπως η Sarah Paulson που καταφέρνουν να κεντήσουν υποκριτικά ρόλους που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να φαίνονται καρικατούρες, εγγυάται αξιοπρεπές αποτέλεσμα ακόμα κι όταν δεν πετυχαίνουν οι σεναριακές ακροβασίες. Και τρίτον, η πλοκή: οι αναφορές σε κλασικά, αρχετυπικά θέματα που παντρεύονται με μία σύγχρονη, προβοκατόρικη αφήγηση στα όρια της διαστροφής, λειτουργούν εθιστικά για ένα κοινό που ολοένα και πιο δύσκολα εκπλήσσεται ή ανταποκρίνεται στην πρόκληση. Ο ναρκισσισμός της εικόνας όμως αποτελεί και τη μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτουν συχνά οι σειρές του Murphy: στερούμενες μιας πιο μεστής αφηγηματικότητας, σειρές όπως το Ratched υποπίπτουν στο επίπεδο μιας καλογυρισμένης, ενήλικης σαπουνόπερας, που ευχάριστα βλέπεται αλλά εύκολα λησμονείται.