Ξημέρωμα του ‘21

Ναι, το ξέρω. Η Πρωτοχρονιά είναι μια μέρα κι αυτή, σαν όλες τις άλλες. Δεν αλλάζουν τα πράγματα επειδή ανταλλάξαμε τις ευχές μας, κόψαμε τη βασιλόπιτα και αντικαταστήσαμε το παλιό καλεντάρι με εκείνο που γράφει εικοσιένα. Αλλά χρειαζούμενοι είναι οι εορτασμοί και ας στηρίζονται σε συμβάσεις. Για να μας υπενθυμίζουν τη ροή του χρόνου, να μας προσφέρουν την πολύτιμη δυνατότητα ανάπαυλας και να μας δίνουν -ίσως- μια κάποια αφορμή αναστοχασμού. 

Νωρίς το πρωί της Πρωτοχρονιάς, σε έναν μεγάλο περίπατο στο κέντρο της Αθήνας, δοκίμασα να συστηθώ με το πρώτο φως του νέου έτους. Να μετρήσω τις προθέσεις του.

Ο κόσμος ελάχιστος. Με μάσκες. 

Τα μόνα ακάλυπτα πρόσωπα που συνάντησα ήσαν αυτά στις αφίσες.

Των θεατρικών έργων που δεν παίζονται.

Των διαφημίσεων που ξεμείνανε αμήχανες.

Του τηλεγαμπρού με το τριαντάφυλλο.

Των παρουσιαστών που κατέληξαν να’ναι οι μόνοι μουσαφίρηδες στα σπίτια μας.

Των πεντάμορφων που δεν εξημέρωσαν ποτέ το τέρας.

Αλλά το φως ξεπροβάλει γενναία. Και χύνεται παντού, δίχως να κάμει διακρίσεις. 

Στο Μεταξουργείο.

Στη Δηλιγιάννη, δίπλα στον Σταθμό Λαρίσης.

Στη Λένορμαν.

Στο Γκάζι.

Στην Πλάκα.

Οι πρωταχτίδες του δυο χιλιάδες εικοσιένα χαϊδεύουν τα νεοκλασικά.

Ξεπλένουνε τα χρώματα των τοίχων τους.

Χτυπούν απαλά τα πορτοπαράθυρα και ζητούνε να τρυπώσουν στα ενδότερα. Για το ποδαρικό.

Ο καιρός, ασυντόνιστος με το ημερολόγιο, θυμίζει περισσότερο αρχές Άνοιξης. Μην είναι κάποιου είδους μήνυμα αυτό, μέσα στον δύσκολο χειμώνα μας;

Από τέτοιες σημειολογίες, πασχίζει να γαντζωθεί κανείς για να αισιοδοξήσει. Τέτοιους οιωνούς αποζητά. Μια φωτεινή καρδιά ξαπλώνει στην άσφαλτο κάτω από τη Γέφυρα Πουλόπουλου.

Οι κίτρινες γραμμές του πεζοδρομίου στην Ιερά Οδό, φωσφορίζουνε προς ένα λαμπερό σημείο φυγής.

Και τα βέλη της Σταδίου δείχνουν προς την κατεύθυνσή σου.

Είναι κάμποσα τα προβλήματα που συναντά το φως του νέου έτους, καθώς απλώνεται στην πόλη Από που ν‘αρχίσει κανείς; 

Ήρθε και η πανδημία και τα κάλυψε όλα κάτω από τη δική της την προτεραιότητα. Μα εδώ είναι και τα υπόλοιπα, παραμένουν απολύτως υπαρκτά. Κάποια δε, οξύνονται ενώ η προσοχή είναι στραμμένη αλλού.

Όλα μαζί μας τα κουβαλάμε στη νέα χρονιά. Προικιά μας και ασήκωτα μπαγκάζια μας.

Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερο το εικοσιένα. Φαντάζομαι πως θα είναι και καλύτερο. Θα είναι και χειρότερο. Το βέβαιο είναι πως θα χρειαστεί προσπάθεια. Και κόπο. Και σύνεση. Και κάποια τύχη. Οι προϋποθέσεις για την επιβίωση παραμένουν ίδιες.

Αλλά δεν είναι η στιγμή για όλα αυτά. Από Δευτέρας, μαζί με τη δίαιτα. Σήμερα απλώς εορτάζουμε. Την ελπίδα μας, την αισιοδοξία μας, την συνέχιση της διαδρομής μας.

Είμαστε ακόμα στη σκηνή. Η προηγούμενη πράξη υπήρξε ιδιαιτέρως δραματική, αλλά το έργο συνεχίζεται. Ως πρωταγωνιστές της ζωής μας, είθε να παίξουμε ρόλους απολαυστικούς, είθε να εξελίξουμε με δημιουργικούς τρόπους τους χαρακτήρες μας. Ως δευτεραγωνιστές της ζωής των άλλων, είθε να παίξουμε ρόλους ωφέλιμους, είθε να αποδειχθούμε υποστηρικτικοί και γενναιόδωροι. Ωσάν αυτό το φως. Έτσι, θα’μαστε τουλάχιστον φχαριστημενοι με τους εαυτούς μας. Ανεξαρτήτως του πόσο καλό ή κακό αποδειχθεί το σενάριο. 

Η αυλαία σηκώθηκε και πάλι. Καλή μας επιτυχία!