Μομφεράτου

Έχουν μια γοητεία αυτές οι παλαιές πολυκατοικίες της πόλης. 

Έχουν μια γαλήνη τα διαμερίσματά τους. Την γαλήνη του απογεύματος με την εφημερίδα και το σταυρόλεξο. Με το Ρομάντζο και τον Θησαυρό. Με τον Χατζιδάκι στο ραδιόφωνο.  

Με το μικρό ημερολόγιο τοίχου που κάθε πρωί, σου δίδει την απόλαυση τού να αποκολλάσαι από το εψές και να λαμβάνεις ως ανταμοιβή ένα χλιαρό ανεκδοτάκι. Ή κάποια συνταγή.

Με την τηλεόραση που πρέπει να σκωθείς για να ανοίξεις. Και ίσως χρειαστεί να κουνήσεις λίγο την κεραία της. Με το ρολόι που συνεχίζει να σου υπενθυμίζει τονικά τον χρόνο που κυλάει αργά. Μα ασταμάτητα.

Με τα αντικείμενα που'ναι πολύτιμα και χρηστικά. Που τα τοποθετείς ως εκθέματα μουσειακά στα ράφια και τα ντουλάπια σου. 

Με τις αναφορές στο παρελθόν πιο έντονες και πιο σαφείς. Πριν τα σεμεδάκια, τα λαχούρια και οι βελέντζες γίνουνε λέξεις παρελθοντικές, αστείες, αχρείαστες ή και άγνωστες.

Έχουν μια γοητεία αυτές οι παλαιές πολυκατοικίες της πόλης. 

Έχουν μία οικονομία τα διαμερίσματά τους. Την οικονομία του κουμπαρά που βαραίνει από τα εικοσάδραχμα κι αν είσαι υπομονετικός, μπορεί να σου βγάνει και κάνα χιλιάρικο. Αγοράζεις πράματα καμπόσα, σε έναν κόσμο αναλογικό και απλούστερο.

Όχι, δεν τρέφω καμία αυταπάτη. Νοσταλγία τρέφω. Που ευμορφαίνει τα παρελθόντα, όπως όλες οι νοσταλγίες. Που μοιάζει με χάδι από κρόσσια. Με φωτογραφία σε εκείνο το άλμπουμ με τις αναμνήσεις που'χουνε νόημα μόνο για εσένα.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες από ένα διαμέρισμα σε κεντρική γειτονιά της Αθήνας που εδώ και χρόνια πολλά, έχει πέσει σε αχρησία.