Κυριακή 18 Απριλίου 2021

Εντέλει Πεντέλη

Μήτε που θυμάμαι πόσο καιρό είχα να πάρω το αμάξι για μια βόλτα λίγο πιο μακρινή. Εδώ και μήνες, οι μόνες έξοδοί μου (πέραν της δουλειάς) αφορούν σε πολύ πρωινούς περιπάτους στους δρόμους γύρω από το σπίτι μου -αν και πράγματι κάποιες φορές φθάνω περπατώντας, αρκετά χιλιόμετρα μακριά και καταφέρνω να προσεγγίσω απομακρυσμένες γειτονιές. 

Εντούτοις η συνεχής επανάληψη των ίδιων διαδρομών, με έχει κουράσει. Την έχω οργώσει κατ'επανάληψη την Αθήνα, εδώ και χρόνια. Μπορώ να καυχηθώ πως τη γνωρίζω, όσο λίγοι. 

Καθώς μάλιστα μένω σε μια πολύ επιβαρυμένη περιοχή του κέντρου, όλο αυτό το διάστημα, αναγκάζομαι να περιφέρομαι σε τσιμεντένια αστικά τοπία, φορώντας συνεχώς και αδιαλείπτως διπλή μάσκα και επιδιδόμενος σε κουραστικές μανούβρες για να αποφύγω στα στενά πεζοδρόμια τους λοιπούς διερχόμενους που στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν φορούν μάσκες ή τις φορούν πλημμελώς.

Ο πολύμηνος περιορισμός, μου έχει αποστερήσει τη στοιχειώδη έστω επαφή με τη φύση. Όσες φορές κι αν έχω καταφύγει στους δυο βασικούς πνεύμονες πρασίνου του κέντρου (τον Εθνικό Κήπο και το Πεδίον του Άρεως), το έχω μετανιώσει. Διότι ελλείψει άλλων εναλλακτικών, συσσωρεύεται εκεί πολύς κόσμος και το φαινόμενο της μη χρήσης μάσκας είναι σχεδόν καθολικό. Και τελοσπάντων τα πάρκα αυτά είναι σχετικά μικρά για τα μεγέθη της πόλης και δύσκολα μπορούν να υποκαταστήσουν την αίσθηση τού να περπατάς στις απλωσιές της υπαίθρου.

Η πανδημία υπενθυμίζει με τον πιο δυσάρεστο τροπο ότι η Αθήνα παραμένει μια από τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης με τη χειρότερη αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο. Μόλις 0,96 τετραγωνικά μέτρα, τη στιγμή που ο ΠΟΥ έχει ορίσει ως ελάχιστο αποδεκτό όριο τα 9 τετραγωνικά μέτρα ανά κάτοικο. 

Η κατάσταση είναι εξίσου αποκαρδιωτική και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο. Αλλά και σε μικρότερες -μην αρχίσω να αραδιάζω τη λίστα, διότι πολλοί θα αρχίσουν να παρεξηγούνται.

Να γιατί όταν ακούω ότι ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, σκυθρωπιάζω. Δεν αμφισβητώ ούτε για μια στιγμή, τις φυσικές ομορφιές, τις υπέροχες θάλασσες και τα εξαιρετικά ορεινά τοπία. 

Αλλά οι πόλεις μας (στις οποίες διαβιεί το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού και συγκεντρώνονται οι περισσότερες δουλειές μας) είναι εντελώς απεχθείς και μας υποβάλλουν σε μία συνεχή, καθημερινή κακοποίηση. 

Όμως είναι μια μεγάλη συζήτηση αυτή και έχω κουραστεί να την κάνω. Εκείνο που με απασχολεί και με καταθλίβει τον τελευταίο καιρό είναι το εξής: απολύτως συμμορφούμενος στα μέτρα, έχω να περπατήσω στην ύπαιθρο, εδώ και μήνες. Να μυρίσω ενά δάσος, να περπατήσω σε ένα λιβάδι, να χαθεί το βλέμμα μου σε έναν θαλάσσιο ορίζοντα. Τελευταία φορά που είδα τη θάλασσα ήταν το Δεκέμβρη του 2020, όταν είχα κατέβει στον Πειραιά (και τότε με τα πόδια, αλλά είναι μεγάλη διαδρομή και δεν μπορώ εύκολα να την επαναλαμβάνω). 

Η λαχτάρα λοιπόν ήταν μεγάλη, όταν ξαναβρέθηκα εχθές στην Πεντέλη. Για να ξυπνήσω και πάλι τις αισθήσεις που παρέμεναν για καιρό ανενεργές. Να ξανανταμώσω με τη σκιά μου κάτω από τον ήλιο. Με τους ήχους, τα χρώματα και τις ευωδιές της φύσης. 

Σχεδόν περίεργη ήταν η αίσθηση. Σαν να συστηνόμουν από την αρχή. 

Θυμήθηκα ότι είναι Άνοιξη. Ότι ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει εποχές. Ότι τα μπουμπουκιάσματα δεν επτοήθησαν καθόλου από την πανδημία -ευτυχώς.

Περπάτησα για περίπου δέκα-δώδεκα χιλιόμετρα, ακολουθώντας μονοπάτια πιο απόμερα. Για να ελαχιστοποιήσω τις τυχόν συναντήσεις με άλλους περιπατητές. Και για να μπορέσω, να βγάλω για λίγο τη μάσκα. 

Ακούω πως για πολλούς, η περίοδος της πανδημίας ήταν μία ευκαιρία επαναξιολόγησης προτεραιοτήτων. Μία αφορμή να συνειδητοποιήσουν τι είναι σημαντικό και τι όχι. Ενδεχομένως να αποτέλεσε και μία συνθήκη στην οποία δοκίμασαν άλλα πράγματα (όπως το να περπατούν ή να κάμουν κάποια μορφή άσκησης). 

Λοιπόν για εμένα, δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Τολμώ να πω ότι δεν επαναξιολόγησα, αλλά απλώς επιβεβαίωσα. Πως εμμένω στη ιεράρχηση, όπως την είχα στο μυαλό μου και προ πανδημίας.

Στην κορυφή της οποίας παραμένει η δυνατότητα να γνωρίζεις ανθρώπους και να χαράζεις διαδρομές. Εντός, εκτός κι επί ταυτά. Να αναπνέεις διαφορετικό αέρα. Να κοιτάζεις με διαφορετικούς τρόπους και να εναλλάσσεις τις πραγματικότητες. Διευρύνοντας το χάρτη σου, όσο μπορείς περισσότερο.  

4 σχόλια:

  1. Τι όμορφα που τα είπες πάλι, και τι ωραίες φωτογραφίες! Εύχομαι σύντομα να μπορέσεις να ξαναταξιδέψεις πιο μακριά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να τελειώσει γρήγορα η περιπέτεια και να μπορέσουμε όλοι να ξανοιχτούμε και μακρύτερα! Την καλησπέρα μου, Άρτεμις!

      Διαγραφή
  2. Με το καλό και πιο μακρυά. Αλλά, η Πεντέλη ΣΟΥ υπέροχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή