Δεν τον εκτιμώ τον Καλατράβα. Αναγνωρίζω στα έργα του την αρχιτεκτονική ταυτότητα, σέβομαι τον δημιουργικό οίστρο που είχε κατά την πρώτη περίοδο της καριέρας του, διακρίνω και τον βαθμό πρωτοτυπίας στις ιδέες του. Επίσης, κατανοώ τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει ένας starchitect. Την ανάγκη να ισορροπήσει ανάμεσα στον εντυπωσιασμό μιας εμβληματικής αρχιτεκτονικής και τη στοιχειώδη λειτουργικότητα.
Εντούτοις, έχοντας δει αρκετά έργα του από κοντά σε Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, ΗΠΑ και αλλού -κάποια καλύτερα, κάποια χειρότερα- έχω καταλήξει ότι δεν μου είναι συμπαθή. Τα βρίσκω άψυχα, νεκρά και αδικαιολόγητα ογκώδη.
Πολλά δε, έχουν ήδη γεράσει πριν την ώρα τους.
Κατά τη γνώμη μου ένα από τα χειρότερα είναι η έρμη πεζογέφυρα επί της Μεσογείων, στο ύψος της Κατεχάκη.
Μπορεί ο Καλατράβα να ισχυρίζεται ότι το έργο ετούτο έχει μία μουσικότητα και ότι αρχική έμπνευση για το σχεδιασμό του ήταν μία άρπα, αλλά εγώ αυτή τη μελωδία αδυνατώ να την ακούσω. Θέλεις ο διαρκής θόρυβος της συγκεκριμένης διασταύρωσης, θέλεις που μοιάζει κάπως ατσούμπαλη κι αταίριαστη με τα τριγύρω της, η γέφυρα του Καλατράβα ήταν και παραμένει παράτερη.
Ο τρόπος μάλιστα που καρφώνεται στις δύστυχες πολυκατοικίες της Ελληνορώσων, την κάνει ακόμα πιο οξύμωρη. Χρειάζονται χώρο για να αναπνέουν τέτοιες μεγαλόσχημες κατασκευές. Αν δεν τον έχεις, δεν τις κάμεις. Πιάνεις τον όποιον σου το ανέθεσε και του λες πολύ ευγενικά ότι βεβαίως και με ενδιαφέρει η αμοιβή, βεβαίως και είμαι επαγγελματίας και επιζητώ να αναλαμβάνω τέτοια έργα, αλλά δυστυχώς εν προκειμένω, απλώς δεν γίνεται και μην με πιέζετε, να χαρείτε ό,τι αγαπάτε!
Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που υψώθηκε η πεζογέφυρα στο σημείο αυτό. Και εξακολουθεί να μην απασχολεί παρά ελάχιστους. Οι περισσότεροι μήτε τη χρησιμοποιούν (αντί να την ανεβοκατέβουν, προτιμούν απλώς να περάσουν από τις διαβάσεις με τα φανάρια), θαρρώ πως μήτε καν τη βλέπουν. Σαν να μην υπάρχει.
Καμία εντύπωση δεν θα μας έκανε αν εξαφανιζόταν κάποια στιγμή με τον ίδιο αμήχανο τρόπο που εμφανίστηκε. Σε κανέναν δεν θα έλειπε, κανείς δεν θα την αναζητούσε.
Περπατώντας προ καιρού πάνω στο κατάστρωμά της, προσπάθησα να την καδράρω με όσο πιο συμπαθητικό τρόπο μπορούσα.
Κάποια στιγμή, τα παράτησα και απόμεινα να κοιτάζω τα αυτοκίνητα να διαγράφουν τις πορείες τους προς διάφορες κατευθύνσεις. Σκεπτόμενος πόσο μεγάλο παραμένει το έλλειμμα σύγχρονης αρχιτεκτονικής σε αυτή τη χώρα, εδώ και δεκαετίες.
Και πόσο καθόλου δεν συνειδητοποιούμε τη μεγάλη διαφορά που θα έκαμε στις ζωές μας, στον τρόπο σκέψης μας και στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας μας.
Έλλειμμα που τέτοιες ατυχείς και υπερφίαλες απόπειρες, ουχί μόνο δεν κατάφεραν να καλύψουν, αλλά κατέστησαν ακόμα πιο τραυματικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου