Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2021

Αποκαΐδια


Υπάρχουν πολλών ειδών ησυχίες.


Ετούτη πρέπει να'ναι από τις χειρότερες.


Χιλιόμετρα απονεκρωμένης γης. 


Μήτε πουλιά πετάνε, μήτε έντομα βοϊζουνε.


Κουφάρια μοναχά. Δέντρων, θάμνων, αυτοκινήτων, σπιτιών.


Πινακίδες που πτυχώνουν σαν νεκροσέντονα.


Κι ένας ήλιος που απλώς φωτίζει.


Είναι σκιαχτική αυτή η ησυχία.


Σε υποχρεώνει κι εσένα σε σιωπή.


Σε σβήνει μεμιάς και σε ακυρώνει.


Σε δυστυχεί.


Κι ας ξεύρεις ότι αυτό δεν είναι το τέλος, για τέλος μοιάζει.


Κι ας ελπίζεις ότι θα υποχωρήσει κάποτες το μαύρο, το μαύρο ζεις.


Ναι, υπάρχουν πολλών ειδών ησυχίες. Υπάρχουν ησυχίες βουβές, σιωπηλές, θλιβερές, παγερές, νεκρικές. 


Αν υπάρχει κόλαση, θα μπορούσε να'ναι ντυμένη με τέτοιες ησυχίες.


Θα μπορούσε να'χει τέτοια όψη και τέτοια υφή.


Απ'άκρη σ'άκρη της Ελλάδας συναντά κανείς τέτοιες ησυχίες.


Όπως εδώ, στην Ανατολική Μάνη.


Στο μέρος που απλωνόταν μέχρι πρότινος το δάσος της Καστανιάς. Στον Ταϋγετο.


Άλαλος μένει κανείς. Όχι για να μην ταράξει την ησυχία.


Αλλά γιατί κάηκαν μέσα της και οι λέξεις.


Και τώρα; Που σβήστηκαν οι φλόγες και κόπασαν οι ειδήσεις; Που έπαψαν οι κραυγές και χάθηκαν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα; Και τώρα; Μόνο ησυχία.

1 σχόλιο:

  1. Πόσο, μα πόσο, δίκιο έχεις!
    Κοιτάζοντας τις φώτος σου και διαβάζοντάς σε την ακούω αυτήν την ησυχία. Είναι μια ησυχία που ουρλιάζει πόνο, θλίψη, απογοήτευση, αγανάκτηση. Στην Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στην Αττική, παντού..
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή