Δερβένι

Τόσες και τόσες φορές το έχω διέλθει εποχούμενος χωρίς να σταματήσω. Και πάντα εντύπωση μού έκαμαν τα πολλά ωραία σπίτια του που βρίσκονται παραταγμένα κατά μήκος της παλαιάς εθνικής οδού. Ε λοιπόν τούτο το πρωινό, αποφάσισα να σταματήσω και να το περπατήσω -εγχείρημα όχι και τόσο εύκολο, όπως αποδείχθηκε. Διότι το Δερβένι είναι μακρόστενο και μοιάζει ατελείωτο και κουραστικό, αν τυχόν σε πιάσουν οι τεμπελιές σου. Και το δυστυχές είναι πως το ελάχιστο πεζοδρόμιο σε πολλά σημεία εξαφανίζεται και σε εκθέτει στα διερχόμενα αυτοκίνητα αναγκάζοντάς σε να κολλήσεις με την πλάτη στον τοίχο για να μην γίνεις χαλκομανία στην άσφαλτο μη-χειρότερα. Θα μου πεις, αμαρτία εξομολογούμενη, ουκ έστι αμαρτία: ‘δερβέν’ στα τουρκικά σημαίνει ‘στενό πέρασμα’, επομένως θα έπρεπε να είμαι υποψιασμένος. Σε κάθε περίπτωση, βρήκα ενδιαφέρον το Δερβένι. Κι ας μην μου επέτρεψε να απολαύσω ιδιαιτέρως την ακρογιαλιά του, έτσι όπως με στρίμωξε στον εσωτερικό του δρόμο. Κι ας με δυσκόλεψε στη μακρά διαδρομή ανάμεσα στις δυο του άκρες. Βρήκα γωνιές του νοσταλγικές και κάπως γοητευτικές. Ακόμα και με την κάποια μελαγχολία που πάντα μου δημιουργούν οι οικισμοί κατά μήκος του Κορινθιακού.