Από τα πιο αγαπημένα μου μνημεία της Πόλης είναι ετούτη η στήλη. Κατασκευάστηκε το 330 μ. Χ. με εντολή του Κωνσταντίνου Α' (ναι, του Μέγα) για τον εορτασμό της καθιέρωσης του Βυζαντίου ως νέας πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και είχε τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση. Στη βάση της στήλης υπήρχε ιερό, εντός του οποίου φυλάσσονταν -σύμφωνα πάντα με την παράδοση- ιερά κειμήλια, όπως τμήματα των σταυρών των δύο ληστών που σταυρώθηκαν μαζί με τον Ιησού, η αρωματοθήκη που χρησιμοποίησε η Μαρία Μαγδαληνή για τον καθαρισμό της κεφαλής και των ποδιών του Ιησού, καλάθια από το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ψαριών, αλλά και το περίφημο παλλάδιο που για χρόνια φυλούσαν οι Ρωμαίοι ως κόρη οφθαλμού, καθώς πίστευαν ότι προερχόταν από την Τροία. Το άγαλμα του Κωνσταντίνου-Απόλλωνα που βρισκόταν στην κορυφή, έπεσε και συνεθλίβη το 1106, τα χάλκινα στεφάνια που κάλυπταν τις εσοχές μεταξύ των κυλινδρικών τμημάτων της στήλης αφαιρέθηκαν από τους Σταυροφόρους κατά το γενικευμένο πλιάτσικο στο οποίο επιδόθηκαν μετά την άλωση του 1204, ενώ μία πυρκαγιά που ξέσπασε το 1779, προσέδωσε στη στήλη μαύρο χρώμα. Παρά τις ταλαιπωρίες της, η στήλη συνεχίζει να στέκει εδώ και 1700 περίπου χρόνια -ως πολύτιμη ιστορική μνήμη για όσους τυχόν ενδιαφέρονται και ως φιλόξενο στέκι για τα περιστέρια που κουρνιάζουνε επάνω της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου