Maksimir

Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο σιωπηλοί φαίνεται να γίνονται οι χειμώνες μου. 

Σαν πρόσκληση μοιάζουν -να κατεβάσω την ένταση της μουσικής για να συνεχίσω να την ακούγω μόνον μέσα μου. Σαν ευκαιρία φαίνονται -να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου για να τις τοποθετήσω με επιμέλεια στις βαλίτσες μου.

Ακόμα και οι βόλτες μου γίνονται πιο εσωτερικές. Σαν να ξαναβρίσκω τη συνομιλία με τον εαυτό μου εκεί που την άφησα πριν μήνες. Κι έχω τόσα καινούργια πράγματα να κομίσω, τόσα επιχειρήματα να αραδιάσω και τόσες διαψεύσεις να παραδεχτώ που σχεδόν παρακαλώ να μην έρθει πάλι βιαστικά η άνοιξη και με αποσπάσει από την κουβέντα. Ας προλάβω να βγάλω τουλάχιστον μερικά νέα συμπεράσματα κι ας ανθίσει ο τόπος μετά.

Τα ευσύνοπτα απογεύματα τούτης της περιόδου, αρέσκομαι να τα τριγυρνώ σε μέρη τρυφερά.

Όπως ετούτο.  Το πάρκο Maskimir, στις ανατολικές άκρες του Ζάγκρεμπ.

Κάθε φορά, ακολουθώ διαφορετική διαδρομή εντός του: άλλοτε σκαρφαλώνω κάποιον από τους κάμποσους λόφους του, άλλοτε κατηφορίζω προς τις λίμνες του για ν'απολαύσω τις συμμετρίες που ζωγραφίζουν τα νερά τους. 

Βαδίζοντας στο καστανοκίτρινο χαλί που στρώνουν οι βελανιδιές, οι οξιές και τα σφενδάμια, επιτρέπω στο ψυχρό αεράκι να ξυπνήσει τις αισθήσεις μου. Να οξύνει το βλέμμα μου και να ανακατανείμει τις ανάσες μου.

Αν τυχόν μου έρθει η όρεξη, φθάνω ως το Bellevue Pavillion. Για έναν ζεστό καφέ μετά συνοδείας μπισκότου κανέλας. Σε ένα τραπεζάκι, βρίσκομαι να αναζητώ κάποια απορία μου στο ίντερνετ ή να σημειώνω κάποιο μηνύμα προς τον μελλοντικό εαυτό μου.

Ε λοιπόν πάντα, μα πάντα, θα ευγνωμονώ τον Maksimilijan Vrhovac -τον επίσκοπο εκείνον που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το πάρκο στα τέλη του 18ου αιώνα. Ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών του Διαφωτισμού, ο Maksimilijan Vrhovac, οραματίστηκε έναν κατάφυτο παράδεισο, με αψηλά δέντρα, ρομαντικά δρομάκια, λιμνούλες και ξέφωτα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι εισήλθες σε έναν μυστικό κήπο.

Σαν αυτούς που διαμορφώνεις μέσα σου. Για να τρέχεις στις διαδρομές τους, για να κυλιέσαι στα γρασίδια τους, για να σκιάζεσαι από τα δέντρα τους, για να κοιτάζεις τον εαυτό σου στα καθρεφτίσματα των υδάτινων αγκαλιών τους.

Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο σιωπηλοί φαίνεται να γίνονται οι χειμώνες μου. 

Μα είναι αυτό μονάχα μια εντύπωση. Γιατί οι χειμώνες μου είναι πιο εκκωφαντικοί από ποτέ. 

Κι ας μην ακούγονται.