Guys & Dolls

Αν έχεις την εντύπωση πως τα μιούζικαλς καθόλου δεν έχουν εξελιχθεί και παραμένουν εγκλωβισμένα σε μία γλυκερή ή παλιακή αισθητική, πέφτεις πολύ έξω. Και μπορεί το είδος να μην είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα, αλλά -ως γνωστόν- το κοινό στα Λονδίνα και στις Νέες Υόρκες συνεχίζει να το αγαπά, να το επιζητά και να το απολαμβάνει. 

Ε λοιπόν πήγα προ καιρού να δω το Guys & Dolls -ένα κλασικό μιούζικαλ που γράφτηκε το 1950- στο Bridge Theater του Λονδίνου. Και σου το ομολογώ ότι μετά από καιρό βγήκα από θεατρική αίθουσα, ουχί απλώς ενθουσιασμένος, αλλά εκστασιασμένος. 

Ειλικρινά, δεν ξεύρω τι να σου πρωτο-επαινέσω. Ας ξεκινήσω με τη σκηνοθεσία: το σκηνικό είναι ένας μεταβαλλόμενος χώρος, που με διαρκείς επεμβάσεις και προσθαφαιρέσεις στοιχείων, σε ταξιδεύει από τους κακόφημους δρόμους του Μανχάταν και τις υπόγειες χαρτοπαικτικές λέσχες μέχρι την εξωτική Αβάνα. 

Το εξαιρετικά ανατρεπτικό είναι ότι πολλοί θεατές στέκονται και κινούνται γύρω ή και πάνω στη σκηνή, συμβάλλοντας στη δυναμική της πλοκής. 

Κάθε αλλαγή σκηνικού δε, είναι τόσο καλοκουρδισμένη και αριστοτεχνικά σχεδιασμένη, που οι περιφερόμενοι θεατές -χωρίς να λάβουν κάποια πολύ τυπική καθοδήγηση- οδηγούνται σχεδόν φυσικά από το ένα σημείο στο άλλο και μετατρέπονται σε οργανικό στοιχείο της παράστασης. 

Και βεβαίως, μιλάμε για ένα εξαιρετικά ταλαντούχο καστ. Με φωνές κορυφαίων προδιαγραφών, κίνηση γεμάτη πάθος και δύναμη, ενέργεια που σε ξεσηκώνει και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Δεν είναι τυχαίο ότι η παράσταση έχει σαρώσει τα θεατρικά βραβεία και συνεχίζει να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές. 

Ειδικά η σκηνή με το υπέροχο "Sit Down, You're Rockin' the Boat", θέλεις να μην τελειώσει: δεν χορταίνεται! 

Μετά το τελευταίο χειροκρότημα, στη σκηνή στήνεται ένα πάρτι με το κοινό να συμμετέχει, τραγουδώντας και χορεύοντας. Κάποιοι και κάποιες μάλιστα ήσαν εντυπωσιακά καλοί, αποσπώντας δυνατές ζητωκραυγές!

Βγήκα στο βραδινό Λονδίνο καταγοητευμένος. Στάθηκα στην άκρη του Τάμεση, απολαμβάνοντας την κατάφωτη γέφυρα. Παρότι η ώρα ήταν περασμένη -τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα- αποφάσισα να μην γυρίσω ακόμα, αλλά να αφεθώ σε έναν μακρύ περίπατο δίπλα στο ποτάμι. Για να διατηρήσω όσο μπορώ περισσότερο την μουσική μέσα μου, τον αισιόδοξο παλμό και την ενθουσιώδη διάθεση. Σαν τη φλόγα στο κερί το βράδυ της Ανάστασης που πασχίζεις να μην σου σβήσει. 

If I were a bell, I'd ring a toll, A mighty toll, to warn the world. I'd ring it loud, I'd ring it clear, To warn the world that love is here.