Άμπρα κατάμπρα

Η αντιπαραβολή του “Abracadabra” των Steve Miller Band από το μακρινό 1982 με το “Abracadabra” της Lady Gaga του 2025, συμπυκνώνει με έναν ιδιότυπο τρόπο την εξέλιξη των πραγμάτων. Θυμάμαι τον εαυτό μου στις αρχές της δεκαετίας του '80 ως πιτσιρίκο να ακούω ολημερίς στο πικαπ, εκείνο το τραγούδι με τους κάπως απλοϊκούς στίχους και να περιμένω με ανυπομονησία να πετύχω στην τηλεόραση το videoclip με τους ταχυδακτυλουργούς και τα εφέ που μοιάζουν πλέον πρωτόγονα. 

Από την άλλη, τις τελευταίες εβδομάδες, η ροή των λογαριασμών μου στο TikTok και στα stories του Instagram, έχει κατακλυστεί από το (αριστουργηματικό, πράγματι) videoclip της Gaga και από ανθρώπους που αναπαράγουν το χορευτικό του. Οι συγκρίσεις αποδεικνύουν τον συντριπτικό τρόπο με τον οποίο αλλάζουν τα πράγματα -η αισθητική, η τεχνολογία, οι προτιμήσεις, οι ανάγκες, οι ερμηνείες. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλλαγής συνδέεται αναγκαστικά με την υπαρξιακή ανησυχία, αλλά και με την βαθιά ικανοποίηση που προσφέρει η νοσταλγία: ανατρέχοντας στη μνήμη μου, μπορώ να ανακαλέσω έναν κόσμο αλλιώτικο και ίσως αυτή η δυνατότητα με κάνει να εκτιμώ το σήμερα διαφορετικά. Να του αποδίδω άλλη αξία. Για να μείνω και στον τίτλο που συσχετίζει και ενώνει συνειρμικά τα δύο τραγούδια, το στοίχημα παραμένει η απομάγευση του κόσμου ως προς την ερμηνεία του, αλλά συνάμα η διατήρηση της μαγείας του ως προς την απόλαυσή του. Άμπρα κατάμπρα.