Σε έναν μεγάλο περίπατο από το Χαλάνδρι ως την Πεντέλη, εστίασα την προσοχή μου στα πρώτα ξεσπάσματά της. Είναι δύσκολη εποχή η Άνοιξη: επιθετική, βαριά.
Τα ανηφοριάσματα της Πεντέλης που ενθυμούμαι κατάφυτα, έχουν εδώ και χρόνια μεταμορφωθεί σε γειτονιές με πυκνούς δρόμους, πολυκατοικίες, μεζονέτες και τοπικές αγορές.
Πιο στριμωγμένη πλέον η φύση, αντιστέκεται όπου μπορεί.
Ξεδιπλώνει τα θέλγητρά της, αποκαλύπτεται, κορδώνεται. Όμορφη; Ναι, πεντάμορφη. Μα έχει ο τρόπος της, τον κομπασμό της νεότητας. Τον ατίθασο ναρκισσισμό της.
Ειδικά τούτη η Άνοιξη θαρρώ πως το'χει για σκοπό της να μας ειρωνευθεί. Τα ανθισμένα κλώνια, οι πανδαισίες των χρωμάτων, οι μεθυστικές ευωδιές, σαν να μας προκαλούν να το παραδεχτούμε: πως η θνητότητα παραμένει όριό μας, πως γεννήματα είμαστε και όχι γεννήτορες, πως κι εμείς στο οικοσύστημα ανήκουμε και όχι εκείνο σε εμάς. Ξεχνάμε φαίνεται, χρειάζεται υπενθύμιση.
Έρχεται Άνοιξη δύσκολη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου