Πρόλογος Άνοιξης δύσκολης

Σε έναν μεγάλο περίπατο από το Χαλάνδρι ως την Πεντέλη, εστίασα την προσοχή μου στα πρώτα ξεσπάσματά της. Είναι δύσκολη εποχή η Άνοιξη: επιθετική, βαριά.

Τα ανηφοριάσματα της Πεντέλης που ενθυμούμαι κατάφυτα, έχουν εδώ και χρόνια μεταμορφωθεί σε γειτονιές με πυκνούς δρόμους, πολυκατοικίες, μεζονέτες και τοπικές αγορές.

Πιο στριμωγμένη πλέον η φύση, αντιστέκεται όπου μπορεί.

Ξεδιπλώνει τα θέλγητρά της, αποκαλύπτεται, κορδώνεται. Όμορφη; Ναι, πεντάμορφη. Μα έχει ο τρόπος της, τον κομπασμό της νεότητας. Τον ατίθασο ναρκισσισμό της.

Ειδικά τούτη η Άνοιξη θαρρώ πως το'χει για σκοπό της να μας ειρωνευθεί. Τα ανθισμένα κλώνια, οι πανδαισίες των χρωμάτων, οι μεθυστικές ευωδιές, σαν να μας προκαλούν να το παραδεχτούμε: πως η θνητότητα παραμένει όριό μας, πως γεννήματα είμαστε και όχι γεννήτορες, πως κι εμείς στο οικοσύστημα ανήκουμε και όχι εκείνο σε εμάς. Ξεχνάμε φαίνεται, χρειάζεται υπενθύμιση.

Έρχεται Άνοιξη δύσκολη.