Μια γνωστή μου από τη Βουλγαρία, μου εξιστορούσε πως όταν πρωτοέφθασε στην Αθήνα ως οικονομική μετανάστρια στις αρχές της δεκαετίας του 90, φτωχή και πεινασμένη, αντίκρισε με ενθουσιασμό τις φορτωμένες με καρπούς νεραντζιές που βρίσκονται παντού στους δρόμους της πόλης και βάλθηκε να μαζεύει νεράντζια, θεωρώντας ότι επρόκειτο για πορτοκάλια. Όταν εντέλει γεύτηκε έναν από τους καρπούς αυτούς, την περίμενε βεβαίως μια πικρή έκπληξη.
Κι αν σήμερα οι χιλιάδες νεραντζιές -που μοσχοβολούν κάθε άνοιξη- αποτελούν κομμάτι της ταυτότητας της Αθήνας, η εμφάνισή τους εδώ είναι σχετικά πρόσφατη και θα πρέπει να πιστωθεί στην Αμαλία: κατόπιν δικής της παραγγελίας, οι πρώτες νεραντζιές έφθασαν -ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα φυτά- με το ιστιοφόρο «Φοίνιξ» από τη Γένοβα για να τοποθετηθούν στον τότε βασιλικό κήπο.
Οι νεραντζιές αποδείχθηκαν ανθεκτικές στο κλίμα της Αττικής και ευτυχώς επέζησαν της συστηματικής αποψίλωσης που υπέστησαν άλλα δέντρα (ελιές, μουριές κ.λπ.) και της επέλασης του τσιμέντου.
Περιπατώντας στο Κουκάκι αυτή τη δύσκολη άνοιξη, η ευωδία των νεραντζιών μοιάζει με ελπιδοφόρο μήνυμα, με βάλσαμο που συνταγογράφησε η πόλη στους κατοίκους της. Και οι καρποί τους, πικροί αν δοκιμάσεις να τους γευτείς μονάχος σου, αρωματικοί και θεσπέσιοι αν τους κάμεις γλυκό να τους κεράσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου