Νέα Ελλάς

Δεδομένης της αδυναμίας που έχω στα ανατολίτικα γλυκά -τόσο στα σιροπιαστά όσο και στα κρεμώδη- η Ξάνθη μοιάζει στα μάτια μου με παράδεισο σπαρμένο πειρασμούς. Ίσως ο μεγαλύτερος εξ αυτών ακούει στο όνομα "Νέα Ελλάς" και βρίσκεται στην κεντρική πλατεία. Όπου όταν πάρω την απόφαση να μπω, χάνομαι ανάμεσα στις λαχταριστές επιλογές και δεν ξεύρω τί να πρωτοδιαλέξω.

Εντέλει καταλήγω σε μία απ'όλα για να μην χαλάμε και τις καρδιές μας. Για πρώτο πιάτο, ένα φρέσκο, αφράτο σεκέρ παρέ. Μοσχομυρίζει βούτυρο και σιμιγδάλι.

Για δεύτερο, ένα ωραιότατο, κρεμώδες καζάν ντιπί. Με βουβαλίσιο γάλα και αυτήν την απίθανη καμένη κρέμα από τον πάτο του καζανιού (εξού και τ'όνομα, όπως μάλλον γνωρίζεις).

Και για φινάλε, το εξαιρετικό τριλέτσε -που ομολογώ πως εδώ εγνώρισα, συστηθήκαμε και γίναμε αχώριστοι φίλοι. Αν δεν έχει τύχει να το γευτείς, να σε πληροφορήσω πως αποτελείται από παντεσπάνι σιροπιασμένο με γάλα και διαθέτει καραμελένια επικάλυψη.

Πάντα σε αποζημιώνει η στάση σε ετούτο το κλασικό πλέον γαλακτοζαχαροπλαστείο για επιτόπια απόλαυση! Αλλά να μην πάρουμε και κάνα κανταΐφι για το σπίτι; Και καναδυό μπακλαβάδες να γιομίσει το κουτί; Ντροπή δεν είναι να φύγουμε και χωρίς μερικές τουλούμπες; Και κανένα ρυζόγαλο για να βρίσκεται στο ψυγείο; Με τούτα και με κείνα, μπαίνεις για ένα κατιτίς, βγαίνεις με δυο ταψιά γλυκά. 

Χαλάλι όμως. Είναι από τις φορές που δικαιολογείς στον εαυτό σου την υπερβολή και παραδέχεσαι πως της αξίζει τις θερμίδες της. Διότι ωραίες οι εκλεπτυσμένες δημιουργίες από τους περισπούδαστους μονδέρνους ζαχαροπλάστες με τα εξεζητημένα υλικά και τις μοριακές κουζίνες, αλλά παραμένει πολύτιμη και γευστικά νοσταλγική, η παράδοση από τους παλιούς δεξιοτέχνες.