Καραγεώργη Σερβίας

Παλιά, μου ήταν αδιάφορος ετούτος ο δρόμος. Ούτε τον είχα πολυπερπατήσει, ούτε είχα προσέξει τα κτήρια και τα κάμποσα μαγαζιά του.

Για καναδυό χρόνια όμως στα μέσα της δεκαετίας του 2000, βρέθηκα να δουλεύω εδώ, στην Καραγεώργη Σερβίας. Άρχισα να γνωρίζομαι με τα καφέ, να απολαμβάνω τη ζεστή τυρόπιτα στο Άριστον, να προμηθεύομαι τους ξηρούς καρπούς μου από το Ματσούκα, να μπαινοβγαίνω στο Public από την πλαϊνή πόρτα (που ακόμα προτιμώ). 

Το καθημερινό μου πηγαινέλα εκεί δεν βάστηξε πολύ καθώς η εταιρία στην οποία εργαζόμουν μετακόμισε σύντομα στη Συγγρού. Εγώ όμως συνέχισα για αρκετό καιρό να έρχομαι καναδυό φορές την εβδομάδα, καθώς άλλες, απογευματινές επαγγελματικές υποχρεώσεις με κατηφόριζαν προς την οδό Λέκκα, ένα στενό συμπαθητικό δρομάκι που σχηματίζει γωνία με την Καραγεώργη Σερβίας. 

Σταδιακά, απέκτησε λοιπόν για εμένα αυτό το σημείο της πόλης, μια σημασία. Ίσως γιατί έχτισα μια καθημερινότητα εκεί. Ίσως γιατί γενικά απολαμβάνω αυτή την αίσθηση της οικιότητας που μπορεί να σου προσφέρει η γνωριμία με ένα μέρος και η συνήθειά του.

Σήμερα, το κατηφόρισμα της Καραγεώργη Σερβίας (που μετά από καναδυό τετράγωνα γίνεται Περικλέους, κατόπιν Αθηναϊδος και στο τέλος βαφτίζεται και Αγίας Ειρήνης -διότι όλοι καλοί χωράμε) και η παρατήρηση των κτηρίων της ένα προς ένα, δεν συνιστά απλώς συνάντηση με παρελθούσες ρουτίνες και διαδρομές μου, αλλά άσκηση ανίχνευσης. Για τις ομορφιές, τις ασχήμιες, τις διαθέσεις, τα τραύματα αυτής της πόλης και των κατοίκων της. 

Μία μικρή πινακοθήκη, φαίνεται στα μάτια μου ετούτος ο δρόμος. Και κάθε φορά, τον απολαμβάνω.