Είναι ενδιαφέρον το τι αντιλαμβάνεται κανείς, το τι επιλέγει -ακούσια ή εκουσία- να δει. Άλλος βλέπει έναν συννεφιασμένο ουρανό που τον βαραίνει θλίψη, άλλος μια ξέφρενη γιορτή ανθισμένων χρωμάτων, άλλος ένα δέντρο κατάμονο και βασανισμένο από τον αγέρα, άλλος ένα χωράφι φυτεμένο με κίτρινη μπογιά, άλλος μια δεξαμενή γεμάτη με δάκρυα ματαιότητας. Άλλος κρύβει το βλέμμα του σε ένα θάμνο κι άλλος τ' αφήνει ν'αρμενίσει με κατάρτια σε ανοιχτές θάλασσες. Άλλος θωρεί πατρίδες και άλλος ατενίζει παγκοσμιότητες. Άλλος διακρίνει παράλληλες γραμμές και άλλος τις βλέπει τέμνουσες. Άλλος μετράει όρια και άλλος αφήνεται σε ορίζοντες. Άλλος χαίρεται χαμόγελα κι άλλος πασχίζει ανησυχίες. Σε αυτό το εκκρεμές μεταξύ ελπίδας και απελπισίας όμως, πέραν του τι βλέπεις, σημασία έχει τι θέλεις και τι μπορείς να δεις.
*Οι φωτογραφίες από πρόσφατο, πρωινό περίπατο στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου