Κάθε φορά που περπατώ στην περιοχή που ορίζεται μεταξύ Πειραιώς και πλατείας Βάθης, με έναν τρόπο ξαναγυρνάω στους περιπάτους μου στην Καντόνα και τη Σανγκάη. Και αυτή η δήλωση πράγματι επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων.
Κινέζικα καταστήματα έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος του Μεταξουργείου, προσδίδοντάς του μία νέα ταυτότητα. Κόκκινα φανάρια, στοιβαγμένα χαρτόκουτα, βουνά από παλέτες, κρεμάστρες με ρούχα, καλάθια με μικροαντικείμενα, ράφια με λογής λογης αξέσορις και μεγάλες πινακίδες με κινέζικες επωνυμίες.
Ακολουθώντας την πρακτική που συνηθίζουν σε όλες τις χώρες εγκατάστασής τους, οι Κινέζοι δημιουργούν εμπορικά δίκτυα, εισάγοντας προϊόντα από την πατρίδα τους και μεταπουλώντας τα στις τοπικές αγορές. Σύντομα και συνήθως αθόρυβα, αγοράζουν χώρους (ακόμα και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα), πληθαίνουν αριθμητικά (καθώς οι πρώτοι που εγκαθίστανται προσελκύουν μέσα σε μερικά χρόνια πολλούς ακόμα), διαμορφώνουν οικονομίες συγκέντρωσης και εντέλει καταλαμβάνουν μία περιοχή μετατρέποντάς την σε Chinatown.
Βεβαίως στη δική μας την περίπτωση, όπως συμβαίνει για πολλά θέματα, τα πράγματα δεν ακολουθούν τις συνήθεις νομοτέλειες και όλα υποτάσσονται σε πιο χαωτικές συνθήκες. Η αγορά ολόκληρων κτηρίων δεν είναι εύκολη λόγω της πολυ-ιδιοκτησίας, η επένδυση για τη διαμόρφωση ενός δρόμου ή ενός οικοδομικού τετραγώνου δεν συνηθίζεται καθώς για διάφορους λόγους η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες του κόσμου που τέτοιου είδους παρεμβάσεις μοιάζουν σχεδόν ανέφικτες.
Παρά τις ιδιαιτερότητές της όμως και την άναρχη γεωγραφία της, η Αθήνα έχει αναμφισβήτητα αποκτήσει πλέον πολυεθνικά χαρακτηριστικά. Οι Κινέζοι στο Μεταξουργείο, οι Πακιστανοί, οι Ινδοί και οι Άραβες στην Αχαρνών, οι Αφρικανοί στην Κυψέλη και στον άξονα της Πατησίων. Πολλές από τις γειτονιές του κέντρου διαθέτουν πια τη διακριτή φυσιογνωμία τής κοινότητας μεταναστών που φιλοξενούν.
Δυστυχώς αντί να φροντίσουμε να εντάξουμε τη νέα πραγματικότητα της πόλης σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό που θα ήταν επωφελής για όλους (τους πολίτες, τους μετανάστες, τους τουρίστες), ακόμα και ενθαρρύνοντας την υπό όρους διαμόρφωση μιας δικής μας ChinaTown ή μιας δικής μας Little India (με ικανές όμως πρόνοιες για τους κατοίκους -Έλληνες και ξένους), τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις, προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνουν ή τις αντιμετωπίζουμε φοβικά και με τη γνωστή μας προχειρότητα και απρονοησία. Η κατάληξη είναι αυτή που φαντάζεται κανείς: υποβάθμιση, ανομία, γκετοποίηση και συνολική απαξίωση.
Όσοι μένουν και εργάζονται μακριά από αυτές τις περιοχές (στα βόρεια, τα δυτικά ή τα νότια προάστια) σπανίως τις επισκέπτονται ή τις περπατούν, επομένως είτε τις αγνοούν επιδεικτικά, είτε τις αντιλαμβάνονται ως παραμορφωμένα είδωλα στον κατά περίπτωση ιδεολογικό τους καθρέπτη δίχως να έχουν τη βιωματική εμπειρία της καθημερινότητάς τους. Δυστυχώς μία κοινωνία πολωμένη που δυσκολεύεται να ομονοήσει ακόμα και στα βασικά, αδυνατεί να αντιμετωπίσει σοβαρά και στρατηγικά τέτοια ζητήματα που από τη φύση τους είναι δύσκολα και σύνθετα.
Στο παρκάκι μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στη συμβολή της Θερμοπυλών και της Πειραιώς, είδα προχθές το πρωί, δύο μεσόκοπους Κινέζους να επιδίδονται σε ασκήσεις τάι τσι. Έμεινα για κάποια λεπτά να τους κοιτάζω από το απέναντι πεζοδρόμιο με περιέργεια και μια κάποια νοσταλγία. Μου ήρθαν στο μυαλό αντίστοιχες σκηνές από πάρκα σε κινέζικες πόλεις, όπου μαζεύονται από τ'αξημέρωτα ηλικιωμένοι και με φοβερή επιμέλεια κι αποφασιστικότητα, κάμουν γυμναστικές ασκήσεις, διατάσεις, ανοίγματα, κάμψεις, ακόμα και σπαγγάτο ωσάν υπερήλικες Κομανέτσι. Ναι, τώρα που δεν ταξιδεύω όσο συχνά θα ήθελα, εφευρίσκω τρόπους να ξαναγυρνάω στους περιπάτους μου στην Καντόνα και τη Σανγκάη. Ας είναι κι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου