Ο περίπατος στις φτωχογειτονιές της Νάπολης είναι πολλαπλώς διδακτικός: το παρακμιακό αστικό τοπίο με τους βρώμικους δρόμους, τις μπουγάδες με τα πολυφορεμένα ρούχα, τα μπαλκόνια που στενάζουν παραφορτωμένα με κούτες και παλιοπράγματα, τα στενά περάσματα με τα απόνερα και τις χυμένες σακούλες, τα τρωκτικά που τριγυρίζουν σαν πέσει το σκοτάδι και βεβαίως τα ακατέργαστα βλέμματα των ανθρώπων που κατοικούν εδώ, σου αποκαλύπτουν μία πραγματικότητα που είναι για πολλούς άγνωστη ή και αναπάντεχη. Μία πραγματικότητα παραπεταμένη κάτω από το φαινομενικά πολυτελές και περιποιημένο χαλί της ευημερούσας Ευρώπης.
Οι τοίχοι παραμένουν εδώ ο καμβάς για να εκφραστούν αισθήματα -του Τζιουζεπίνο που ηγάπησε την Αουρέλια-, να διατυπωθούν πολιτικά συνθήματα -κατά του καπιταλίζμο και υπέρ των ανοιχτών συνόρων- ή απλώς να καταγραφούν ακατανόητες ή αφελείς σκέψεις κάποιου πιτσιρικά που βρέθηκε να ζει εγκλωβισμένος στον παράδρομο τούτης της ζωής.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, δεκαετίες μετά την αναχωρησή του από τη Νάπολη και χρόνια αρκετά μετά την απόσυρσή του από την αγωνιστική δράση, βασιλεύει ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Η μορφή του στις πολλές απεικονίσεις που συναντώ εδώ στα στενά της Νάπολης, μοιάζει να έχει κεντηθεί πάνω στη συλλογική μνήμη της πόλης. Μοιάζει να αποτελεί πλέον συστατικό του χαρακτήρα της.
Η ενθουσιώδης έκφρασή του μετά από κάποιο γκολ αποτελεί μια λυτρωτική κραυγή δικαίωσης για έναν αγώνα που ήταν και είναι γηπεδικός, αλλά παραμένει ταυτόχρονα και βαθιά κοινωνικός. Μία απόδραση φαντασιακή σε έναν κόσμο αδιέξοδο. Μία ευκαιρία για πανηγυρισμό σε μία καθημερινότητα βουτηγμένη στο βούρκο της. Στα προβλήματά της, στις ανέχειές της, στις αμορφωσιές της, στις γκρίνιες και τα ξεσπάσματά της, στις αλητείες της, στα ανεκπλήρωτα όνειρά της.
Ναι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα παραμένει θριαμβευτής στους τοίχους της Νάπολης. Ήρωας και άγιος. Αυτές οι ιδιότητες είναι οι πιο ιερές μας εδώ, αυτές του αποδίδουμε.
Ακόμα και σε μια πολύπλοκη εποχή που αλλάζουμε συνήθειες, ιεραρχούμε αλλιώς τις προτεραιότητές μας, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την πραγματικότητά μας, πλήττουμε πιο εύκολα και αντικαθιστούμε τα είδωλα του αναλογικού μας παρελθόντος με τους ινφλουένσερς του ψηφιακού μας παρόντος, ο Μαραντόνα παραμένει παρών. Τρέχει χορεύοντας με τη μπάλα του στα στενά, προσπερνάει τα σκουπίδια, ίπταται πάνω από τα απόνερα, στρίβει δεξιοτεχνικά τις γωνίες, ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια, σκοράρει και αποθεώνεται με ζητωκραυγές, κλάματα χαράς και μανιώδη χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια.
Κάποτε ο Bill Shankly είχε πει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου: είναι κάτι πολύ σοβαρότερο. Η φράση ισχύει σίγουρα για τις παραγκουπόλεις του Ρίο, για τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, ισχύει σίγουρα και για τη Νάπολη. Διότι κι αν δεν μπορεί ο Θεός να βάλει το χέρι του για να μας βοηθήσει, τουλάχιστον απολαμβάνουμε τη θεία πρόνοια σε εκείνο κει το γκολ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου