Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

Ultramarine

Καθώς πέφτει το σκοτάδι, η πόλη βυθίζεται στην παλέτα του μπλε.

Μπλε του κοβαλτίου, αιγυπτιακό μπλε, μπλε βιολέ, μπλε του ατσαλιού και του σχιστόλιθου. Μπλε του αζουρίτη και του λαζουρίτη.



Μετά από κάποια ώρα, οι υπόλοιπες εκδοχές υποχωρούν. Και αναδεικνύεται νικητής το ουλτραμαρίν. 


Το πανάκριβο ουλτραμαρίν που πάσχιζαν να εξασφαλίσουν οι ζωγράφοι του 16ου και του 17ου αιώνα. Που επιφύλασσαν μονάχα για τα χιτώνια της Παναγίας και του Ιησού.  




Αυτό το ουλτραμαρίν που χρησιμοποιούσε και ο Βερμέερ για να αναδείξει τις αντιθέσεις του φωτός και της σκιάς. Στο μαντίλι που είχε δεμένα στα μαλλιά του το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι. Στην ποδιά που φορούσε η Γαλατού.



Είναι παγερό και ερεβώδες το ουλτραμαρίν. Το αισθητικό κοντράστ του με τα ζεστά χρώματα -τα κιτρινοκόκκινα, τα χρυσαφιά, τις ώχρες- προκαλεί και δημιουργεί εντάσεις.


Τόσο σπάνιο και πολύτιμο τότες, που οι ζωγράφοι έκαμαν οικονομία στη χρήση του γιατί δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν παρά ελάχιστες ποσότητές του. Τόσο άφθονο και γενναιόδωρο στις βραδινές ησυχίες της Νορβηγίας, που δεν χορταίνεις να το απολαμβάνεις εδώ στο Alesund.




Κι ας είναι το κρύο τσουχτερο αυτήν την εποχή του χρόνου, κι ας είναι ο αέρας παγωμένος σαν καταφθάνει απ΄το ταξίδι του στη Βόρεια Θάλασσα, κι ας αργεί ώρες πολλές να ξαναβγεί ο ηττημένος ήλιος. Το καλύτερο που'χεις να κάμεις είναι να αφεθείς στο ουλτραμαρίν. Να πάρεις κι εσύ μια θέση στον καμβά του και να αναπνεύσεις την απόκοσμη ψύχρα του. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου