Κατεβάζοντας από το πατάρι το χριστουγεννιάτικο δέντρο και ενόσω ήμουν ακόμα στη σκάλα, συνειδητοποίησα βαστώντας τα κλωνάρια και τη μεταλλική του βάση, πως είναι πραγματικά ανίδεο. Απομονωμένο έτσι όπως ήταν εδώ και έντεκα μήνες εκεί απάνω, σφαλισμένο στην κούτα του, τίποτα δεν είχε ακούσει και τίποτα δεν γνώριζε για τα όσα συνέβησαν. Ήλθε να τοποθετηθεί εφέτος στην ίδια εκείνη θέση που έχει συνηθίσει, μα σε έναν κόσμο που έχει δραματικά αλλάξει.
Είναι οξύμωρο να στολίζει κανείς εν τω μέσω μιας τόσο θλιβερής περιόδου. Είναι αμήχανο να προσποιείται πως όλα συνεχίζονται κανονικά, όταν τριγύρω υπάρχει φόβος, ανησυχία και βεβαίως πένθος για τις εκατοντάδες ανθρώπινες απώλειες.
Μα θαρρώ πως το να συνεχίζουμε αποτελεί μονόδρομο. Όσο αναπνέουμε και υπάρχουμε, θα πρέπει να συνεχίζουμε. Για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, για τον εαυτό μας, για ένα αύριο που οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με επίγνωση μεν, αλλά και με αισιοδοξία. Κι ας μας διαψεύδει αρκετές φορές. Κι ας αλλάζει τα πλάνα μας. Μόνο στο αύριο μπορούμε να ελπίζουμε. Και ο ένας στον άλλον.
Τα στολίδια και τα λαμπιόνια πάντως τήρησαν την υπόσχεσή τους και άλλαξαν κάπως τη διάθεση, το δέντρο στάθηκε το ίδιο υπερήφανο και εορταστικό όπως κάθε χρονιά, ενώ και ο καλικάντζαρος παραδίπλα του νομίζω πως μου χαμογέλασε με μεγαλύτερη συμπάθεια και εγκαρδιότητα από ό,τι συνήθως. Σα να ήθελε να προσφέρει μια κάποια ενθάρρυνση. Σα να ήθελε να χαρίσει την υπόσχεση για καλύτερες μέρες. Ελπίζω να ξέρει κάτι παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου