Στέκομαι και κοιτώ τον Κηφισό με ειλικρινή θαυμασμό. Είναι κατόρθωμα μεγάλο, να επιμένει να κελαρίζει λίγο νερό σ'αυτή τη θλιβερή πόλη.
Κι ύστερα, στον περίπατό μου δυτικά του, αντίς για τις αγέλαστες καθημερινότητες της απέραντης αυθαιρεσίας και βιαιότητας, προσπαθώ με πείσμα να επικεντρωθώ στα μικρά ξεσπάσματα της αιτούμενης Άνοιξης. Αυτό κι αν είν' κατόρθωμα.
Να εστιάζεις στη μυδγαλιά και όχι στο τσιμέντο. Να βλεπεις τον ήλιο και όχι τα σύννεφα.
Τ'άγουρο κουκουνάρι και όχι τα σκορπισμένα σκουπίδια.
Τα μπουμπουκιάσματα και όχι τα μπουμπουνίσματα.
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει. Κι όσο περνάει ο καιρός, τη μάσκα του πρέπει κανείς να τη φοράει θαρρώ ακόμα πιο σφικτά, αν θέλει να διατηρεί την έρμη την υγειά του. Αν θέλει να διασώζεται από την περιρρέουσα τοξικότητα. Την ύπουλη τοξικότητα. Που καμιά φορά, από τον πολύ τον ζήλο, μέρος της γίνεσαι χωρίς να το εκαταλάβεις. Τη συσσωρεύεις, τη μεταδίδεις, την αναπαράγεις. Από ένα σημείο και μετά, μόνη επιλογή σου γίνεται. Δεύτερη φύση σου.
Οι εποχές αλλάζουν για εκείνους που μπορούν να τις ταξιδεύουν. Που δεν υποτάσσονται στο μήνα της αστρολογίας τους. Δεν μου φαίνονται πολλοί. Δυστυχώς.
Κι όμως. Αν σταθείς και κοιτάξεις, πίσω από την αφόρητη βοή, δίπλα στα μαρσαρίσματα και τις αντικανονικές προσπεράσεις, πέρα από τις μανιασμένες πορείες των μαινόμενων λαμαρίνων ένθεν κακείθεν, κελαρίζει ακόμα ο Κηφισός. Ευτυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου