Παρακολούθησα σχεδόν σερί τα έξι επεισόδια του The White Lotus (HBO Max). Και ομολογώ ότι διασκέδασα πολύ, τόσο με τους δηλητηριώδεις διαλόγους όσο και με τους -κάπως σχηματικούς, αλλά απολαυστικούς- χαρακτήρες. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα υπερπολυτελές all-inclusive ξενοδοχείο της Χαβάης, από εκείνα στα οποία περιφέρεσαι μεταξύ πισίνας, σπα και εστιατορίου σε μία αέναη (και κατ'εμέ βασανιστική) επανάληψη. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνουν σταδιακά τις παθογένειές τους και εμπλέκονται σε καταστάσεις βραδυφλεγούς εξέλιξης με έντονες πινελιές καυστικής σάτιρας. Το ενδιαφέρον είναι πως ενώ η σειρά ξεκινά ως ένοχη απόλαυση, καταλήγει να γίνεται οξυδερκές κοινωνικό σχόλιο: για τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής, την αναίρεση των παραδοσιακών ρόλων εντός της οικογένειας, τον μηδενισμό μιας αφασικής και κακομαθημένης νέας γενιάς, τη διάψευση της προσδοκίας ότι μπορείς να ανέλθεις την κοινωνική πυραμίδα αποκλειστικά στηριζόμενος στην εργατικότητα και την προσπάθειά σου, την αναδυόμενη ανάγκη για αποκατάσταση της βιωματικής σχέσης με τη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου