Εντάξει, η σκηνοθεσία της Jane Cameron συνεχίζει να έχει το βάρος της υπογραφής της. Επίσης δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τις υποκριτικές ικανότητες του Benedict Cumberbatch και του (αγαπημένου μου) ζεύγους Kirsten Dunst & Jesse Plemons. Αλλά μάλλον μεγάλωσα και οι αντοχές μου στους αργόσυρτους αφηγηματικούς ρυθμούς εξαντλούνται γρήγορα. Ειδικά όταν η βασική ιστορία δεν καταφέρνει να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πέραν των δικών μου αντοχών πάντως, νομίζω πως γενικά η εποχή έχει αλλάξει και τέτοιου είδους κινηματογράφος έχει εν πολλοίς ξεπερασθεί. Εξού και κάποιες από τις ταινίες που βλέπαμε και απολαμβάναμε τη δεκαετία του 70 ή του 80, απλώς δεν αντέχονται σήμερα (φοβάμαι ότι τα Μαθήματα Πιάνου της Cameron είναι μια τέτοια περίπτωση) και αδυνατούν να επικοινωνήσουν με το σύγχρονο κοινό. Το Power of the Dog -εμένα τουλάχιστον- μου φάνηκε βασανιστικά αργό, αδικαιολόγητα ‘παλιό’ και όχι αρκούντως πρωτότυπο για να αξίζει τις αναμονές και τις σιωπές του. Ούτε τις πολλές βραβεύσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου