Παχειά Ράχη

Εδώ στην Αίγινα, στις πλαγιές του Ελλάνιου Όρους με θέα τον Αργοσαρωνικό και το Αγκίστρι, βρίσκεται η Παχειά Ράχη -ή Παχιοράχη, όπως την έλεγαν κάποτες. 

Μην φανταστείς κάτι πολύ μεγάλο: μερικές δεκάδες σπίτια μοναχά, με φροντισμένους κήπους που ευωδιάζουν τα λουλούδια και τα βοτάνια τους. 

Και κάκτους καμπόσους θα συναντήσεις. Και πλατύφυλλα. Και χρωματιστές βοκαμβίλιες.

Ο οικισμός φέρει ιστορία αιώνων και παρότι δεν του πολυφαίνεται, υπήρξαν εποχές που είχε αρκετούς κατοίκους και σχολείο με εβδομήντα τόσα παιδιά -όταν ήτανε η Ελλάδα μία χώρα της υπαίθρου και γέμιζαν οι φαμίλιες με μωρά.

Λένε πως ζούσαν εδώ πάνω από πενήντα οικογένειες που δεν είναι καθόλου μικρός λογαριασμός. Η κύρια ασχολία όπως καταλαβαίνεις ήταν η γεωργία -διότι είναι προικισμένος τόπος η Αίγινα και καρπερός- αλλά και η κτηνοτροφία. Πρόβατα, κατσίκια, κοτερά. 

Τα σπίτια είναι καμωμένα με μαυρόπετρα και πολλά εξ αυτών έχουν ανακαινιστεί με ευλαβικό σεβασμό στην παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική ταυτότητα. Παραφωνίες ευτυχώς δεν υπάρχουν, πράγμα σπάνιο στην Ελλάδα και όσο να πεις, εξαιρετικά εκτιμητέο. 

Ξεχωρίζει στο κέντρο του οικισμού, ο Ναός του Αγίου Διονυσίου. Που άρχισε να χτίζεται το 1813 με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τους τοπικούς άρχοντες. 

Έβαλε και ο Καποδίστριας το χέρι του όμως, καθώς λέγεται πως έστειλε εργάτες να συνδράμουν στην ανέγερση του ναού. Όταν η Αίγινα ήτανε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.

Παρότι το κεντρικό δρομάκι δεν είναι ιδιαιτέρως μεγάλο σε μήκος, το περιπάτησα αργά για να το απολαύσω. Με ρέγουλα και σταματώντας δώθε και κείθε για να συστηθώ με κανένα λουλούδι ή να θαυμάσω τις πρασινάδες σε κάποιο κηπάκι.

Κι αλήθεια θα σου το πω πως εντυπωσιάστηκα. Από το πόσο σεβάστηκαν οι σημερινοί κάτοικοι το μέρος, διαφυλάττοντας την προσωπικότητα και την αισθητική του. Αλλά και από την ομορφιά του τοπίου. Την ησυχία του. Τα μεθυστικά αρώματα της φύσης και τη γλυκιά θαλασσινή αύρα που σκαρφαλώνει την πλαγιά και δροσίζει τα δρομάκια.

Σκέφθηκα πως παρά τα όσα συμβαίνουν, τις απελπισίες μας, τις απαισιοδοξίες μας και τα προβλήματα, τούτη η χώρα συνεχίζει να μας χαρίζει κάτι τέτοιους θησαυρούς. 

Που'ναι καταφύγιο σπουδαίο και βάλσαμο πολύτιμο.